Vikan - 28.12.1967, Síða 45

LILJU BINDI
ERU BETRI
við járntialdið, sagði hann óljóst.
Fraser leit undrandi á hann. —
Hvað kemur þér til að segja það?
— í sannleika sagt hef ég ekki
hugmynd um það. Tarrant gretti
sig eins og hann væri óánægður
með sjálfan sig. — Og það bjargar
svo sem engu. Við Verðum að
ganga út frá því að þau séu bak
við járntjaldið, svo ég býst við að
við ættum að búa okkur undir þann
möguleika að þau geti . . . að þau
einfaldlega geti einhvern veginn
komizt út.
— Og hvernig búumst við undir
það?
Tarrant þagði lengi. Hann strauk
hendi yfir suður-landamæri Rúss-
lands og f þessari hreyfingu voru
Tyrkland, Persía og Afganistan
innifalið. — Það er hættulega lítið
sem við getum gert af eigin ramm-
leik, sagði hann.
— Selby vildi ekki leyfa þér að
hafa samvinnu við Ameríkananna,
sagði Fraser og gretti sig. — Þeir
hafa menn alls staðar.
— Hann sagði, að Ameríkanarn-
ir myndu hlægja að okkur.
— Það getur vel verið.
— Já. Tarrant settist við borðið
sitt. Hann tók vindil upp úr kassan-
um og kveikti í honum af mikilli
alúð. Það var þvermóðskusvipur á
andliti hans. Fraser beið og var
orðinn ofurlítið spenntur. Hann
þekkti þennan svip. Sá gamli ætl-
aði einhvern veginn að taka bitann
upp í sig sjálfur.
— Það er undir því komið, hvern-
ig við gerum Ameríkönunum við-
vart, sagði Tarrant. — Eða kannske
hver gerir þeim viðvart. Mér dettur
í hug þessi náungi, Dall, þessi ná-
ungi sem Modesty fékk til að koma
og leika á móti sér í spilavítinu í
Beirut. . , . Það er stór karl.
— í viðskiptum, já. Hann á þrjú
eða fjögur heimsveldi að mér skilst.
Verzlun og stjórn hafa nánari
samskipti í Bandaríkjunum, Jack.
Mergurinn málsins er sá, að hún
hlýtur að vera hátt skrifuð hjá hon-
um.
— Sem kona?
— Vafalítið. En ég held að hann
hafi einnig ástæðu til að vita að
hún er mjög áhrifarfk í starfi.
— Þú átt við að hann myndi
skilja alvöruna í skeytinu, sem hún
sendi?
— Kannske. Tarrant lyfti upp
einu símtólinu á borðinu hjá sér og
sagði: — Náið fyrir mig í Jahn Dall
í Dall Enterprises Incorporatet, New
York. Hann þekkir mig ekki, svo þú
skalt segja að ég hringi vegna Mo-
desty Blaise. Ef hann er ekki á
skrifstofunni biðurðu um að honum
séu send boð og ég væri mjög
þakklátur ef hann gæti hringt til
mín, út af mjög áríðandi máli. —
Náðirðu þessu?
Hann hlustaði og sagði 'svo: —
Rétt. Hann lagði frá sér símann. Ef
hún nær f Dall vil ég að þú farir
út úr skrifstofunni á meðan. Þú ert
ekki með í þessu.
— Mig langar til þess.
— Nei. Þetta er skipun, Fraser.
— Allt í lagi, Sir Gerald. Fraser
renndi sér yfir í sitt venjulega hlut-
verk, deplaði augunum taugaóstyrk-
ur. — Má ég bera undir þig nokkur
önnur mál á meðan? Það er núna
miður morgunn í New York. Það
getur verið að símastúlkan verði
að bíða í nokkrar klukkustundir áð-
ur en hún getur náð í skrifstofu
herra Dalls.
— Dall á fyrirtæki um hálfan
heiminn, sagði Tarrant. — Ég get
mér til að það sé einhvers konar
næturþjónusta hjá honum, en við
skulum engu að sfður gera það
sem við erum vanir að gera. Ég
skal taka við fréttunum frá Vaug-
ham og Balkanskaga fyrst.
Einum og hálfum klukkutíma síð-
ar hringdi síminn. Tarrant lyfti tól-
inu og sagði: — Já?
Hann hlustaði og allt f einu varð
undrun og ánægja í augum hans.
Svo sagði hann: — Klukkan hálf
tvö? Takk.
Hann lagði frá sér símann og leit
á Fraser. — Við náðum sambandi,
Jack. John Dall er hér í Birming-
ham í viðskiptaerindum. New York
skrifstofan hringdi í hann þangað
og lét hann hafa skilaboðin mín.
Tarrant benti á sfmann. — Þetta
mun vera einkaritarinn hans að
hringja frá Birmingham, þeirra er-
inda að herra Dall væri þegar lagð-
ur af stað og byði mér að borða
með sér í einkaíbúð sinni hjá Lund-
únarskrifstofu hans, klukkan 2.30.
— Ha Svo þú hafðir rétt
fyrir þér.
— Um hvað?
— Dall. Hann hlýtur að taka
mjög mikið mark á henni og drott-
inn minn, sá sóar ekki tímanum.
Fraser hikaði, en þú gætir átt á
hættu að verða höggvinn fyrir þetta.
— Ég veit það. Það er undir því
komið hvernig Dall meðhöndlar
það og hvernig Amerfkanarnir
bregðast við. Tarrant varð aftur
hugsað til viðræðna sinna við Sel-
by og hann fann reiðina vella upp
í sér. Einustu viðbrögð Selbys voru
að stinga upp á því með léttum
hlátri að ef til vill tækist Modesty
og sveininum hennar, Garvin að
rugla óvinina upp á eindæmi.
Það kom beiskja í magurt and-
lit Frasers. — Mér þætti gaman að
vita nákvæmlega hvað Modesty
Blaise er að gera, sagði hann hægt,
— meðan hinn háæruverðugi Rog-
er Selby situr í ráðherrastólnum
sínum og tætir af sér þessi andskot-
ans hnifilyrði sín.
17.
Þótt það væru upp undir fimm
hundruð manns samankomnir í
brekkunum yfir breiðu klettasvið-
inu var þögnin næstum fskyggileg.
Modesty Blaise stóð á miðju svið-
inu. Hún var í einkennisbúningi
flokksforingja, grárri blússu og bux-
um og í herstígvélum. Vinstra meg-
in við hana var tuttugu metra þver-
hnípi og hægra megin hálfhringur-
inn með mönnum í brekkunni ofan
við sviðið.
Þrjátíu metrum fyrir framan
hana, á jafnsléttu ofurlítið til hlið-
ar við aðaláhorfendaskarann, stóð
Karz með hendur á baki, höfuðið
sokkið milli axlanna og virti hana
hugsi fyrir sér. Við hlið hans stóðu
Tvíburarnir og beint fyrir aftan þá
í ójöfnum hálfhring voru hinir
flokksforingjarnir — Liebmann,
Hamid og hinn sírólegi Thamar;
Sarrat, Brett og Delgado.
Og Willie Garvin.
Tvíburarnir voru að fara í svarta
glófana.
Willie stóð með handlegginga
kæruleysislega krosslagða á bring-
unni og tekkbrúnt andlitið var eins
og gríma, þegar hann horfði á
hana.
Karz lyfti höfðinu og tók til máls,
þung rödd hans náði skýrlega til
allra mannanna.
— Þessi kona er kölluð Blaise,
sagði hann. — Hún hefur reynzt
Óheilbrigð. Þótt hún héldi stöðu
flokksforingja meðal ykkar, reynd-
ist hún sitja á svikráðum. Fyrir
þetta skal hún nú deyja.
Karz þagnaði. Bergmálið af rödd
hans dó út og það heyrðist ekkert.
Spennan var svo mikil að hún var
eins og þaninn fiðlustrengur. Augu
mannanna hvörfluðu frá Karz á
veruna á miðju sviðinu. Hún stóð
með hendur niður með síðum og
hárið dregið í þéttan hnút [ hnakk-
anum.
Karz sagði: — Með hverju ætlar
þú að berjast, Blaise?
Rödd hennar var full af fyrirlitn-
ingu en heyrðist glöggt í þögninni.
— Ég ætla að berjast eins og ég
stend.
L 0 X E N E
- og flasan fer
Vantrúarkliður fór f gegnum
mannf jöldann.
— Þér er heimilt að nota hvers
konar vopn, önnur en skotvopn.
— Ég veit. Hún leit á Tvíburana
og hækkaði röddina ofurlítið, jók
á fyrirlitningarhreiminn. — Ég ætla
að berjast eins og ég stend.
Karz sneri stórum Mongólahausn-
um löturhægt og kinkaði kolli til
Tvíburana.
Lok leit á Chu með kipruð aug-
un. — Þetta er ekkert, kerling og
meira að segja vopnlaus. Ég drep
hana.
Chu lét skína í tennurnar. —
Reyndu ekki að segja mér fyrir
verkum kvikindið þitt! Heldurðu að
ég ætli að vera langt á eftir
þér
— Þið byrjið nú! sagði Karz með
rödd sem var eins og skriðjökull.
Tvtburarnir þögnuðu. Eina langa
sekúndu störðu þeir heiftúðugri hvor
á annan, svo lögðu þeir af stað í
áttina til Modesty Blaise.
Liebmann virti þá athugull fyrir
sér. Aldrei þessu vant vottaði fyrir
einhverju ósamræmi milli þessara
manna sem hlekkjaðir voru saman
á öxlunum. Með því að gera sjálfa
sig að auðveldri bráð hafði Blaise
náð Tvíburunum fram á sviðið,
sjálfum sér sundurþykkum. Þetta
var góður, sálfræðilegur leikur, en
of dýrkeyptur að áliti Liebmanns.
Honum fannst það ekki vega upp
á móti vonleysinu.
Kongóvopnið hafði verið tekið af
henni og hún hafði ekkert falið í
Framhald á bls. 48.
52. tbi. VIKAN 45