Vikan - 04.04.1968, Blaðsíða 10

MED BROS A VIR
Nú hækkar sólin sinn gang og
senn verður hægt að fara I sólbað.
Ég heyrði einu sinni mann bolla-
leggja um orðið sólbað, hann vildi
útleggja það á sama hótt og til
dæmis orðið f|árbað. Þá er um það
að ræða að baða fé. Hann hélt þvi
fram, að orðið sólbað væri mynd-
að á svipaðan hátt: Dregið af því
að baða sólina. Hann vildi samt
ekki segja, hvernig ætti að fara að
þvi, en tautaði eitthvað um það, að
það hefði einkum verið gert ( Af-
1
ríku hér í eina tíð og það væri þess
vegna, sem meginþorri íbúa þeirrar
álfu væru ennþá sótugir.
Annars má taka fleiri dæmi um
orðmyndanir, sem brjóta í bága
hver við aðra. í læknahöllinni —
Domus Medica — eru margar verzl-
anir. Þar er til dæmis blómabúðin
Eden — þar fást blóm. Svo er hun-
angsbúðin — þar fæst hunang. Svo
er Mæðrabúðin, — hvað fæst þar?
Um allan bæ eru matarbúðir, kjóla-
búðir, hattabúðir, skóbúðir, og það
gefur auga leið, hvað þær verzla
með. En Herrabúðin — hún skyldi
þó ekki vera fyrir einmana konur?
Lengi var verzlunarnafnið S(ld og
Fiskur til umræðu, en það hefur
líklega endað með þvf, að stldin
hefur' fengið sérstöðu sína meðal
sjávardýra staðfesta. Framleitt er
síldarmjöl og grasmjöl, annað úr
síld og hitt úr grasi, úr hverju er
hænsnamjöl og barnamjöl framleitt?
Þetta er annars úrelt gamon, nær
að snúa sér að innlendu skopsög-
unum. Tekjan á því sviði hefur ver-
ið með allra fjörugasta móti upp á
síðkastið. Lesendur hafa brugðizt
vel við og sent okkur töluvert úr-
val. Það er kannski ekki óhætt að
sverja, að þær séu allar innlendar,
10 VIKAN 13‘tbl
en það sýnir þjóðernisvitund á góðu
stigi að staðfæra þær. Eins og þessa
sögu, sem átti að hafa gerzt í einni
af verzlunum Sláturfélagsins:
Gamall starfsmaður fyrirtækisins
var allur og jarðarförin hafði verið
ákveðin. Um hádegi á útfarardag-
inn sneri einn starfsmannanna sér
að verzlunarstjóranum og spurði:
— Ætlar þú ekki að fylgja hon-
um Munda gamla?
— Ég að fylgja honum? Óekki!
Ekki fylgir hann mérl
Við höfum fengið nokkuð marg-
ar kirkjugarða- og útfararsögur. —
Það átti til dæmis að hafa gerzt á
sóknarnefndarfundi í einni af ná-
grannasóknum Reykjavíkur, að til
umræðu var ný girðing umhverfis
kirkjugarðinn. Þá stóð upp einn
sóknarnefndarmannanna, Davíð að
nafni, og sagði hátt og snjallt: —
Ég sé enga ástæðu til að hafa
rammgerða girðingu utan um garð-
inn yfirleitt. Þeir, sem eru fyrir inn-
an, hafa enga möguleika á að kom-
ast út; þeir, sem eru fyrir utan, hafa
enga löngun til að fara inn fyrir.
Og loks er síðasta kirkjugarðs-
sagan: Reikningsséní þorpsins lenti
við jarðarför við hliðina á elzta
manni þorpsins. Þegar þeir gengu
frá gröfinni, spurði séníið:
— Hvað ertu nú annars orðinn
gamall, Þorvaldur minn?
— Ég er níutíu og fjögurra ára,
sagði Þorvaldur.
— Jæja, vinurinn, sagði séníið. —
Það er tæpast það taki því fyrir þig
að vera að fara heim.
Allir hafa heyrt söguna af þvf,
þegar Stefán íslandi kynnti sig fyr-
ir manninum forðum norður á
Hvammstanga, en þeim norðlenzka
þótti nafn Stefáns bera keim af
gorgeir og svaraði um hæl: — Og
TEXTI: SIGURÐUR HREIÐAR
ég er Magnúsó Hvammstangi. Onn-
ur svipuð saga varð til hér í fyrra-
sumar, þegar tveir málkunningjar
mættust á Lækjartorgi. Annar sagði:
— Hvaða fjandi ertu útitekinn —
hvert fórstu í sumarfriinu?
— Ég, svaraði hinn og hófst all-
ur á loft — ég fór til Parí (með
áherzlu á í-inu)! Þú hefðir átt að
vera með, maður, þar eru nú píur,
sem segja SEX! Oh, la, la, mademoj-
sell! — Hvert fórst þú í sumarfriinu?
— Ví, ví! tísti hinn. — Ú la la!
Ég fór upp á Akrane!
Vinkona mín býr ( blokk inni í
Heimum, á fjórðu hæð. Á hæðinni
fyrir neðan býr ekkja, sem á báðar
íbúðirnar á þeirri hæð, versta nöld-
urskjóða að sögn og smámunasöm.
í fyrravor var hún að leigja út aðra
íbúðina, því fólkið, sem þar hafði
verið, flúði undan smámunaseminni.
Vinkona mín heyrði, þegar kerling-
in var að yfirheyra parið, sem fyrst
kom að kalsa leiguna. Það var eitt-
hvað á þessa leið:
— Eigið þið börn?
— Nei.
— Eruð þið þá með kött?
— Nei.
— Þið eruð þó vonandi ekki með
hund?
— Nei, nei.
— Jæja, þá eruð þið með páfa-
gauk eða eitthvað þessháttar?
— Nei.
— Eruð þið partýfólk, sem hefur
hávaða fram á allar nætur?
- Nei.
— Spilið þið þá á eitthvað and-
styggðar hljóðfæri, sem skefur inn-
an á manni hlustirnar?
— Nei.
— En grammófón með ærandi
bitlagargi?
— Nei.
— Eruð þið þá eins og þetta unga
fólk nú til dags, sem hamast á
glamrandi ritvél allan daginn og
fram á miðnætti?
— Nei.
— Þá látið þið kannski útvarpið
ganga á fullu frá því eldsnemma
á morgnana?
— Nei, svaraði unga frúin þreytu-
lega, — en það fer stundum að suða
3
í kaffikönnunni okkar, ef það
gleymist að taka hana af hellunni,
svo við skulum koma og leita okk-
ur að íbúð annars staðar, Nonni
minn.
Margar af sögunum, sem okkur
hafa borizt, segja frá kímilegum at-
vikum í sambandi við fjölbýli. Það
virðist svo sem lifið í blokk sé ær-
ið skoplegt, ekki hvað sízt ef — eins
og oftast virðist vera, — að blokk-
irnar séu ótrúlega hljóðbærar. Pip-
arsveinn á Austurbrún sendi okkur
þessa sögu svo dæmi sé tekið:
„Ég hafði lengi vel þann ávana,
að þegar ég kom heim síðla nætur
eða snemma morguns eftir ölteiti,
settist ég á rúmstokkinn hjá mér,
fór úr öðrum skónum og slengdi
honum af alefli í gólfið, fór svo úr
hinum og afgreiddi hann á sama
hátt. Mér datt aldrei í hug, að þetta
kynni að valda einum eða neinum
óþægindum, nema kannski skónum
mínum.