Vikan - 04.04.1968, Blaðsíða 14

Hin UOTH GROF
FRAMHALDSSACiA 8. HLUTL
_____%_É__-_- «
EFTIR I. Do McDONALD
L i ii.
Mary Jackman var ótrúlega fljót miðað við stærð. Hún sló höggorminn úr Paradís, rétti drengn-
um svo harðan löðrung að kjálkinn á honum brotnaði og tók síðan að berja dóttur sína.
— Hann iær tixna tii að iðr-
ast og þar að auki kemur mér
það ekki við. Það fór oíurlitill
rykkur um axlir hennar og oi-
stækiss vip urinn hvarí. Hún
brosti: — Heyrðu, ég verð að
koma mér aftur í vinnuna. Hvar
er þjónustustúlkan? Hún leit um
oxL eitir þeirri sem haiði þjónað
þeim. Hægri peysuermin hafði
smokrazt upp iyrir úlnhðinn.
Þegar hún snéri sér við sá hann
sérkeimilegt, glampandi ör, á
hægri handleggnum, neðan á
úiniiðnum, htia hringa á stærð
viö tuttugu og iimm eyringa,
sem skáru sig út, hvítir á móti
útiteknu hörundinu. Meðan hún
horfði um öxi, teygöi hann sig
yih’ borðið og strauk með iing-
urgómunum yih örið og sagði:
— Hvaða ör eru þettaí
Hún rykkti sér th baka.
Kippti burt handieggnum og
dró sogandi að sér andann miih
samanbitinna tannanna. lMú sá
hann hina þriðju Jezzie Jaek-
man. Þetta var skepna, varhnar
kipraðar svo skein i tennurn-
ar, hálsvöðvarnh strengdh, axl-
hnar krepptar, augun eins og í
dýri í búri.
— Snertu — mig — aldrei,
hvísiaði hún iágt og heiítúðugL
— Eg var bara að velta því
íyrh mér eftir hvað þessi ör
væru. Það er aht og sumt.
Hún breyttist hægt aítur yíh
í þá Jezzie sem var allra vinur.
Bros hennar var ljúít en oíur-
htið þurrlegt.
— Fyrirgefðu hvað mér brá,
Bart. Þú gerðh mér bht við.
Þessi ör? Þau eru eftir bruna-
sár sem ég fékk, þegar ég var
krakki. Ég varð fyrh flugeldi,
en nú verð ég að komast aftur
th baka.
Hann fylgdi henni aftur th
Kimberlands skrifstofuhússins.
Hún skálmaði áfram, stór og
stolt, og talaði út í eitt alla
leiðina og helmingurinn af fólk-
inu sem þau mættu, heilsaði
henni.
Hann kvaddi hana fyrh fram-
an dyrnar á húsinu. Þegar íimm-
tán mínútur voru hðnar hringdi
hann i Skip og sagði honuin
hvar hann heíði iagt bilnum.
Jezzie var eins formieg og íyrr-
um, þegar hún gaf honum sam-
band við Kimberton.
Skip kom skáhait fyrh göt-
una með sinu stórstíga, kijúf-
andi gönguiagi. Hann stakk sér
inn i bíiinn og sagði:
— Jæja?
— Hveinig hagaði hún sér,
þegar hún kom aítur?
— Eins og ahtaf. Hún lét sem
hún væri mér gröm fyrh að
segja sér ekki að þú værh ieyni-
lögregluþjónn. Hún sagði að þú
værh sennhega vanastur að eiga
við glæpamenn og kynnh ekki
að taia viö venjuiegt fóik.
— Skip, hún er sú sem við
erum að ieita að.
Kimberton starði tómum aug-
um á hann:
— Veiztu hvern andskotan þú
ert að segja?
— Ég var lögreglumaður í
mörg, mörg ár. Ég sá aiiar gerð-
hnar. Ég sá meðai annars og
man vel efth einum íiokki
glæpamanna og hún er eins og
dæmigerð fyrh hann. Þú getur
ekki hrætt það út úr henni eða
kreist það upp úr henni. Hún
skhur ekki einu sinni raunveru-
lega hvað hún hefur gert, en
hún gerði það. Ég gat ekki
slegið hana út af laginu, en ég
fékk nóg. Ég veit það, trúðu
mér.
Hörkulegt og hrukkótt andlit
Kimberton varð grafkyrrt, síð-
an féh það saman og hann varð
eins og tíu árum eldri. — Jezzie
.... drap Luchle? En hvernig?
— Ég veit ekki hvernig, en ég
veit hversvegna, held ég. Hún
var að bjarga þér frá synd.
— Synd! En ........
— Hún hefur lengi þarfnazt
hjálpar og hún hefur ekki feng-
ið hana nógu fljótt.
— Þú og Nhe læknh, tautaði
Skip.
— Hvað?
— Nhe læknh sagði mér þetta
einu sinni.
— Hvað átti ég að gera? Það
er ekki hægt að reka neinn th
að l'ara og biðja um þesskonar
hjálp.
— Þú trúh mér þá, er það
ekki?
Skip ieit á hann með hjáipar-
leysissvip. — Eins og ég hafi
vitað þetta ahtaf, einhvern veg-
inn. Ég get ekki farið þangað
upp núna.
— Gerðu það þá ekki. Hún
situr i viginu. Hún er vön þvL
Ég ætia að fara og finna Nhe
lækni. Viitu koma með?
Skip hristi höfuðið. — Það
heid ég ekki. Ég held að ég fái
mér göngutúr á rneöan.
Það tók Nhe lækni íjörutíu
minútur að sinna öhu fóikinu
í biðstofunni. Svo óku þeh of-
an í borgina og settust inn á
krá, þar sem þeh gátu fengið
stórar krúsh af dökkum bjór.
Þeh sátu í skuggalegum og hia
íörnum bás, og efth að bjórinn
hafði verið borinn þeim sagði
Bert: — Ég verð sennhega aö
biðja þig að bregðast starfs-
heitinu læknh. Fyrh nokkru
sagðh þú Skip Kimberton að
Jezebel Jackman þarínaðist
hjálpar. Hversvegna?
Nhe iðaði sér, ræskti sig og
hóstaði og fitlaði við hökuna á
sér, og phði í gegnum þykkt
glerið á Breckenridge. — Jezzie.
Jezzie og Lucee? Það eru þá ekki
tryggingar eða hvað? Nei. Efth
firnm mínútur þóttist ég vita að
svo var ekki. Allt of mikhl
veiðimannEisvipur.
— Rannsókn á mögulegu
morðL
— Auðvitað. Jezzie? Mér lik-
ar vel við hana, af því ég held
að ég skilji hana. Hún var ann-
að barnið sem fæddist efth að
ég hóf störf hér. Erfið fæðing.
Nokkur grömm undh níu pund-
um. Móðhin aht of feit. Tók að
belgja sig út, strax og hún komst
að því að hún var ólétt. Það
var ómögulegt að ráða við hana.
Ef th vhl var þetta einhvers-
konar vörn hjá hennL Hún
fitaði sig svo að það var óhugs-
andi að hún yrði nokkurn tim-
an ólétt aftur.
— Var bernska Jezzie eðh-
leg?
— Ánægjulegri en þú myndh
halda. Mamman er skepna. Ein-
sýn, ihgjörn, nöldursöm, guð-
rækin. Eiturtunga. Trúh aldrei
nema því versta. Fólk hefur aht-
aí veit þvi fyrh sér hvernig hún
getur átt svona vænt barn. Þeg-
ar Jezzie var sjö ára kom nokk-
uð slæmt fyrh. Börn um aiian
heim og á öllum tímum búa yfir
samskonar forvitnL Það er ann-
aðhvort sakleysi eða vegna
þess að Evu þótti gott eph, allt
efth þvi hvernig maðui’ vhl
túlka það. Kvöid nokkurt kjag-
aði Mary Jackman fyrh hornið
á bíiskúrnum og sá Jezzie og
litla son nágrannans niðursokk-
in í að rannsaka hvort annað.
Mary Jackman vai' ótrúiega
fljót miðað við stærð. Hún sló
höggorminn úr Paradís, rétti
drengnum svo harðan löðrung
að kjálkinn á honum brotnaði
og tók síðan að berja dóttur
sína. Menn komu að og stöðv-
uðu hana, áðui’ en hún drap
barnið. En henni hafði nærri
lánazt það. Hafði brotið í því
rhin, sprengt annað nýrað,
brotið úlnhð, það voru innvortis
blæðingar og hehahristingur.
Það var komið með hana th mín
og ef hún hefði ekki verið ein-
staklega hraust fyrh, hefði ég
ekki getað bjargað henni. Það
hefði átt að stinga kerhngar-
skruggunni í tukthús. En khkj-
an hélt yfh henni hlífiskildi.
Nágrannarnh urðu næstum viti
sínu fjær af hræðslu og fluttu
bui’t. Jezzie var sjö vikur á
sjúkrahúsi. Þegar hún kom það-
an var hún eins og líthl draug-
ur með innfallin augu. Föl,
hrædd og viðbrigðin. Hún sá
syndina ahsstaðar. Hún missti
úr eitt ár í skólanum, í tvö úr
var hún eins og gengin inn í
14 VIKAN
13. tbl.