Vikan - 04.04.1968, Blaðsíða 13

dótið sitt fram í baðherbergið og setti það smekklega á hillu þar.
Hún gretti sig eilítið, þegar hún sá, að spegillinn var sprunginn
í öðru horninu. Hún tók rafmagnstannbursta úr snyrtidótinu og fór
með hann aftur inn í herbergið, sellist á rúmið og skrúfaði lokið
aftan af tannburstanum, þar sem rafhlöðurnar áttu að vera. Síðan
tók hún fram handtöskuna sína og dró upp úr henni samanvöðlaða
seðlabúntið. Þegar hún hafði tekið þrjá dollaraseðla úr búntinu,
tróð hún þvi aftan í tannburstann og selti lokið á. Að því búnu
fór hún með burstann fram á baðherbergið og setti hann á hilluna
við hliðina á púðurdósinni sinni.
Hún lét renna í bað. Vatnið var moðvolgt og hún bölvaði í hug-
anum þessum litlu sápum, sem ævinlega eru á gistihúsum, og
freyða nánast ekki neitt. Hún ákvað að kaupa sér góða sápu. Jerry
gæti keypt hana. Viðkunnanlegur strákur, þessi Jerry! Hún sté
varlega upp úr baðinu, þurrkaði sér og hlustaði á vatnið sogast
niður í gegnum frárennslið.
Hún klæddi sig, fór höndum um hárið, kerti hnakkann og glotti
vingjarnlega framan í þessa gömlu konu, sem blasti við henni í
speglinum. Hún dustaði rykkorn af herðunum, tók handtöskuna
sína, gekk út úr herberginu og eftir ganginum, brosti kurteislega
til herbergisþernu á meðan hún beið eftir lyftunni.
Þegar hún var komin niður í anddyrið, gekk hún rakleitt að
skrautlegum dyrum, þar sem ljósaskilti blikkaði fyrir ofan: BAR.
Hún settist við pínulítið borð og pantaði pernod. Þegar þjónninn
kom með glasið, starði hún góða stund á það eins og gamlan vin,
dreypti síðan á því. Ó, þessi indælis aniskeimur!
„Nei, er þetta ekki...“
Henni varð bilt við og kallaði upp yfir sig:
„Hvað er þetta?“
„Ég biðst afsökunar,“ sagði rnaður, sem hún gat nú greint í
hálfrökkrinu. „Bansettur bjáni get ég verið. Ég hélt að ég þekkti
yður. Andarlak fannst mér þér líkjast svo mjög... Jæja, hvað um
það. Ég þarf svo sannarlega að fá mér sterkari gleraugu."
„Það er ekkert að afsaka," sagði hún og sneri sér að honum.
„Ég heiti Ian McGrath,“ sagði maðurinn og settist við hliðina
á henni. „Ég er ekki vanur að ónáða ókunnugt fólk, en þér eruð í
raun og veru líkar henni Lilian, blessuð sé minnig hennar. Er yður
sama, þótt ég sitji hjá yður stundarkorn?“
Hvað gat hún gert? Sagt honum að fara? Kallað á þjóninn og
beðið hann að fjarlægja manninn? Slaðið á fætur og skilið eftir
fullt glas af pernod? Nei, hún sat kyrr og þagði og starði á glasið
fyrir framan sig.
„Ég sé, að ég ónáða yður, fröken. Mér þykir það afar leitt.“
Hann bjó sig undir að standa á fætur.
„Nei,“ sagði hún. „Þetta er allt í lagi. Og ég er frú, frú Beauvais."
„Gleður mig að kynnast yður, frú Beauvais“ sagði hann, kinkaði
kolli til þjónsins og pantaði sauterne.
„Hver var Lilian?“ spurði frú Beauvais.
„Ja, það er nú saga að segja frá því. Lillian var, ja, hvað á ég
að segja, eins konar landkönnuður. Ilún hvarf, þegar hún var að
kanna eina af þverám Amazon-fljóts. Það var 1959, minnir mig.
Aumingja Lilian! Örlög hennar urðu skelfileg."
„Ég samhryggist yður. Var hún... Ó, fyrirgefið hvað ég er
forvitin."
„Nei, við vorum ekki gift. Við vorum ekki einu sinni trúlofuð.
Við vorum aðeins góðir vinir, það var allt og sumt. Búið þér
hérna hjá okkur?“
„Hjá yður? Ó, þér meinið hérna á hótelinu? Já, ég geri það,
um stundarsakir, þar til ég hef jafnað mig.“
„Eigið þér við erfiðleika að stríða,“ sagði hann og hallaði sér
nær henni, yfir glasið sem þjónninn hafði nýlega sett fyrir framan
hann. „Sjáið þér til, frú Beauvais, það eiga allir við einhverja
erfiðleika að etja. Og það er gott fyrir mann að tala um þá, sér-
staklega við einhvern ókunnugan,
sem maður hittir kannski aldrei
aftur. Við skulum ímynda okk-
ur að við séum í London árið
1943. Sprengjudrunur kveða við
allt í kringum okkur. Við höfum
leitað okkur hælis í einhverju
skýli og bíðum þess að hættan
líði hjá. Við erum melð öllu
ókunnug hvort öðru — eins og
skip sem mætast um miðja nótt
— eða eitthvað þess háttar. Seg-
ið mér allt af létta-“
Þorpari, hugsaði hún. Elskuleg-
ur og töfrandi þorpari. Hann
virðist hafa einhvem áhuga á
mér.
„Frú Beauvais?“
„Hr. McGrath. Saga mín er
ósköp hversdagsleg og drepleiðin-
leg. Þér hafið sennilega heyrt
hana þúsund sinnum áður. Mað-
urinn minn vann í öryggisþjón-
ustunni og lézt skyndilega fyrir
þremur mánuðum í París. Við
vorum á Cote d'Azur í sumar-
leyfi, þegar það gerðist. Hann
hafði áhyggjur af eftirlaunum
sínum. Hann hafði verið veikur
öðru hverju og var hræddur um
að lagt yrði til, að hann léti af
embætti, áður en hann hefði náð
tilskildu aldurstakmarki, — á lág-
um eftirlaunum. Einnig höfðum
við áhyggjur af ýmsum öðrum
smámunum, skiljið þér.“
„Sjaldan er ein báran stök,“
sagði McGrath.
„Jæja, hann dó þarna á bað-
ströndinni, þar sem strákar og
stelpur ærsluðust og léku sér og
litríkir boltar ultu fram og aft-
ur. Það var hjartað.“
McGrath lagði hönd sína við-
kvæmnislega á hönd frú Beau-
vais.
„Ég samhryggist yður af öllu
hjarta, kæra frú.“
Henni tókst að hlæja ofurlítið,
um leið og hún tók vasaklút úr
annarri kjólerminni. Þegar hún
hafði þerrað augun, lét hún vasa-
klútinn aftur á sinni stað.
„Calvin Coolidge orðaði þetta
listilega," sagði hún. „Hann sagði:
Þegar þú sérð tíu ljón á vegin-
um, þá er líklegt, að níu þeirra
komi aldrei til þín.“
„Það er hverju orði sannara."
„Ég efast um, að þér skiljið,
hvað ég er að fara, hr. McGrath."
„Jú, vissulega. Við erum oft
áhyggjufull alveg að ástæðu-
lausu.“
„Já, það er rétt svo langt sem
það nær. En takið vel eftir þessu:
Hr. Beauvais hafði áhyggjur af,
að hann missti hluta af eftirlaun-
um sínum. Það var eitt af hin-
um tíu Ijónum, sem hann sá á
veginum. En það var ljónið,
sem kom eins og þruma úr heið-
skíru lofti. Það var það, sem
KOM —- hjartaslagið!"
„Það er nefnilega það,“ sam-
sinnti McGrath og kinkaði kolli
í ákafa. Hár hans var rautt og
hrokkið og dálítið farið að grána.
„Það er hið óvænta, sem veldur
manni mestum sársauka. Er það
ekki það sem þér eigið við?“
„Jú, einmitt.“
Hún hóf glasið á loft og saup
á því og virti hr. McGrath fyrir
sér á laun. Hann virtist ekki taka
eftir því og stundi.
„Ég var búin að gleyma því,
hversu New York er viðurstyggi-
leg borg,“ sagði hún. „Allt þetta
gler og þessi jámbenta stein-
steypa. Þessi borg virðist ekki
vera annað en nokkrir eldspýtu-
stokkar, sem reistir hafa verið
á rönd. Og hversu einmanalegt er
ekki að búa í þessum stokkum!"
McGrath saup á sínu glasi, en
sagði síðan:
„Það þarf alls ekki að vera það.
Við skulum taka yður sjálfa sem
dæmi. Yndisleg og elskuleg frú
eins og þér ætti ekki að þurfa
að vera einmana. Að minnsta
kosti ekki meðan ég er einhvers
staðar á næstu grösum. Hvað
segið þér um að fara í ofurlitla
skemmtiferð á morgun?“
„Þér eruð alltof góður, hr.
McGrath," sagði hún kurteislega,
en gat ekki leynt því, að gull-
hamrar hans kitluðu hana svo-
lítið. „Skemmtiferð?“
„Þér hafið heyrt um þessa litlu
báta, sem sigla í kringum Man-
hattan-eyju, eins og lax í leit að
stað til að hrygna. Það er hress-
andi að sigla á þessum bátum,
það er að segja, ef þér þolið túr-
istana með myndavélamar sínar
og krakkana út um allt. Eigum
við ekki bara að skella okkur?“
Þeim kom saman um að hitt-
ast klukkan níu morguninn eft-
ir. Um ieið og frú Beauvais borg-
aði drykkinn og fór út úr bam-
um, heyrði hún, að hr. McGrath
pantaði sér „bourbon". Hann hef-
ur því líklega drukkið sauteme
af tillitssemi við hana.
Þessi hr. McGrath, hugsaði hún
með sjálfri sér, er líklega rúm-
lega fimmtugur. Ekki er ósenni-
legt, að hann hafi einhvern tíma
verið tryggingasali eða eigandi
Framhald á bls. 28.
is.tbi. VIKAN 13