Vikan - 04.04.1968, Blaðsíða 30

„Næst skulum við fara í dýra-
garðinn," sagði hann. „Ég hef
heyrt sagt, að þar séu kentárar
og gammar og alls konar skepn-
ur.“
„Ó, það verður gaman! Ég hef
ekki séð gamma síðan ég var
fimm ára gömul. Og kentára al-
drei!“
Næsta kvöld hittust þau af til-
viljun, eða svo virtist þeim báð-
um. Það var í anddyri gistihúss-
ins. McGrath var eitthvað óstyrk-
ur og eftir nokkur venjuleg kurt-
eisisorð, bað hann hana að hafa
sig afsakaðan og fór. Þegar hann
hafði gengið fáein skref frá henni
kallaði frú Beauvais á eftir hon-
um. Hann stanzaði, hún gekk til
hans og leiddi hann til sætis í
sófa.
„Það er eitthvað að,“ sagði
hún. „segið mér hvað það er!“
„Ó, kæra frú,“ mótmælti Mc-
Grath og gerði sér upp reiði.
„Yður er óhætt að segja mér
það. Hvað er það, sem amar að
yður?“
„Er það augljóst mál, að eitt-
hvað sé að mér?“
„Já, yður tekst ekki að leyna
þvi.“
„Jæja, ég skal þá segja yður
það, fyrst þér endilega viljið:
Hvað er það sem veldur fólki
oftast áhyggjum? Jú, auðvitað
peningar, það er að segja skort-
ur á þeim. Þeir voru að hóta að
fleygja mér út af hótelinu, ef ég
greiddi ekki reikninginn upp í
topp á stundinni. Þetta er að
vísu ekki há upphæð, en það vill
svo illa til, að ég hef ekki nægi-
legt fé handbært í svipinn.“
Frú Beauvais skildi þetta allt-
of vel. Hvað í ósköpunum var
hægt að gera í málinu?
„Hve há er skuldin Ian?“
spurði hún.
Svipur hans mildaðist andar-
tak„ eins og hún hefði klappað
honum á kinnina. Hún hafði nefnt
hann með fomafni, og það var
sannarlega góðs viti.
„Eitt hundrað áttatíu og fjórir
dollarar,“ tautaði hann.
Henni þótti þetta svimandi upp-
hæð, en lét ekki á neinu bera.
Þvert á móti hló hún og sagði:
„Er það allt og sumt? Mað-
ui hefði getað haldið að þetta
væru þúsundir dala eftir svipn-
um á þér að dæma.“
Hann glotti kindarlega og svar-
aði:
„Tímamir eru erfiðir."
Þetta var í sjálfu sér engin
skýring, en samt skildi hún
hvemig í pottinn var búið á þess-
ari stundu.
Hún hallaði sér að honum og
hvíslaði:
„Ég á meira en nóga peninga
og get hjálpað þér. Þeir eru uppi
á herbergi. Ég ætla að fara og
sækja þá. Bíddu á meðan.“
„Nei, það kemur ekki til mála,“
sagði hann og kreppti hnefann.
„Ég get ekki þegið hjálp frá þér
í þessum efnum. Mér er það ó-
mögulegt."
„Láttu ekki svona,“ sagði hún
og rauk af stað.
Jerry virtist alltaf skjóta upp
kollinum, þegar hún þurfti á hon-
um að halda. Nú mætti hún hon-
um í lyftunni. Hann vildi ekki
segja hvert hann væri að fara;
sagði, að það væri leyndarmál.
Hún var forvitin að vita um ferð-
ir hans, en sagði ekkert. Hún
velti því fyrir sér, hversu und-
arlegt það væri, hve sumt fólk
fyndi hjá sér sterka þörf til að
stjórna lífi annars fólks, hjálpa
því og vernda það sýknt og heil-
agt. Jerry gat valdið henni erfið-
leikum, ef hann héldi áfram að
elta hann svona á röndum. En
hvað sem því leið, þá gat hann
orðið henni að liði núna.
„Jerry, þegar þú hefur tíma,
vildi ég gjaman ...“
„Ég hef góðan tíma einmitt
núna.“
Hann fór úr lyftunni ásamt
henni á þriðju hæð. Hún leit
eftir ganginum til þess að full-
vissa sig um, að enginn væri ná-
lægur. Síðan hvislaði hún alð
honum:
„Sennilega hefur þú rétt fyrir
þér hvað þessum hr. McGrath
viðkemur. En ég verð að játa,
að mér finnst gaman að vera
með honum. Gætir þú komizt að
því fyrir mig, hvort hann er
heiðarlegur eða ekki?“
„Hann er ekki heiðarlegur,"
fullyrti Jerry. „Yður er alveg
óhætt að trúa mér, frú. Ég þekki
svona náunga eins og hann.“
„Ég hef alltaf verið þeirrar
skoðunar, Jerry, að maður sem
gengur í vel burstuðum skóm og
vel pressuðum buxum og borgar
alla sína reikninga, sé strang-
heiðarlegur maður. Nú, skór hr.
McGrath eru alltaf gljáandi,
þannig að maður getur speglað
sig í þeim, og buxurnar hans eru
svo vel pressaðar, að maður er
hræddur um að skera sig á þeim.
En mér þætti gaman að vita hvort
hann borgar reikningana sína.
Gætir þú — á laun auðvitað —
komizt að því, hvort hann skuld-
ar nokkuð hérna á hótel inu?“
„Já, það get ég með góðu móti.
Ég læt yður vita rétt strax. Það
tekur ekki nemar fáeinar mín-
útur fyrir mig, að komast að
þessu.“
„Ég verð í herberginu mínu.
Hringdu þangað.“
Jerry hringdi fáeinum mínút-
um síðar.
„Já, halló?“ sagði frú Beau-
vais.
„Það er ég.“
„Ertu búinn að þessu?“
„Já. Hann skuldar ekki svo
mikið sem grænan eyri. Hann
heíur verið hér í þrjá mánuði og
hefur alltaf borgað reglulega.
Frú Beauvais brosti og kinkaði
kolli. Við Jerry sagði hún:
„Hvað sagði ég? Ég vissi alltaf
að hann er strangheiðarlegur
maður. En þakka þér samt fyrir
hjálpina. Það er þungu fargi af
mér létt. En, meðal annarra orða.
á hvaða herbergi býr herra Mc-
Grath?“
„701.“
Frú Beauvais lagði tólið á.
Jæja, svo að hann skuldaði ekk-
ert en kvaðst þurfa peninga til
að borga hótelreikninginn! Þorp-
arinn sá arna! Hún lagaði á sér
hárið í snatri og fór út úr her-
berginu.
Eins og hún hafði búizt við var
McGrath ekki í anddyrinu, þeg-
ar hún kom niður, en Jerry var
þar hins vegar. Hann gekk til
hennar um leið og hann sá hana
og sagði:
„Það eru skilaboð til yðar. Frá
HONUM. Hr. McGrath. Ég sá
hann tala við þá í afgreiðslunni.“
„Og hver eru skilaboðin?“
„Af óviðráðanlegum orsökum
varð hr. McGrath að skreppa frá.
tn hann kemur aftur eftir hálf-
tíma, í mesta lagi klukkutima.
Hann vill, að þér bíðið eftir hon-
um hér.“
Þegar Jerry var farinn, gerði
frú Beauvais nákvæma hernað-
aráætlun. Enn hafði allt gerzt
nákvæmlega eins og hún bjóst
við, eins og alltaf áður í lífi henn-
ar, með smávægilegum undan-
tekningum þó. McGrath kvaðst
hafa þurft að skreppa frá. Það
var trúlegt eða hitt þó heldur!
Og hún átti að bíða hérna eftir
honum í klukkutíma. Hann vildi,
að hún væri sem lengst frá þeim
stað. sem hún hafði nýlega trú-
að honum fyrir, að hún geymdi
meira en nóg af peningum. O,
refurinn! Sennilega hefur hann
verið einhvers staðar í felum og
fylgzt með ferðum hennar. Hann
hefur séð, þegar hún kom í and-
dyrið og fékk skilaboðin, og skot-
izt þá upp í herbergið hennar.
En hún hafði tíma til að leika
svolítið á hann. Fimm mínútum
síðar stóð hún fyrir framan dvrn-
ar á herbergi númer 701. Hún
bankaði. Enginn svaraði, eins og
hún hafði búizt við. Til öryggis
bankaði hún aftur og enn hærra
í þetta sinn. Ekkert svar. Hún
fálmaði í handtösku sinni og var
á kafi að leita í henni, þegar
þjónustustúlka kom út úr tómu
herbergi.
,.Ó,“ kallaði hún upp yfir sig.
,.Nú hefur það komið fyrir aftur!
Ég hef gleymt að taka lykiinn í
afgreiðslunni. Jæja, það er víst
ekkert við því að gera, býst ég
við, nema arka aftur alla leið
niður og sækja hann. Ef höfuðið
gleymir einhverju, bitnar það á
fótunum!“
Að svo mæltu bjó hún sig und-
ir að leggja a'f stað í áttina að
lyftunni, en þá vék þjónustu-
Hárgreiðslustofa Dísu
AUGLÝSIR Fermingargreiðslur
teknar á sunnudögum
yfir fermingartímann.
*
Munið að við höfum
opið á fimmtudögum
til kl. 10.
*
Brúðargreiðslur
eftir pöntunum.
*
Kaffiveitingar.
*
Sér kunnátta í meðferð
á háralitun og
hártoppum.
*
PANTIÐ T TÍMA.
Hárgreiðslustofan
GRENSÁSVEGI 3 - SÍMI 8 33 66
v____________________________________/
30 VIKAN 13- tbl-