Vikan - 04.04.1968, Blaðsíða 12

TÍUNDA
LfÓNIÐ
Smásaga efllr
LEO P. KELLY
Úr saffni
ALFREDS HITCHCOCKS
Einkarétlup ViKAN
Það er ekki hægt að segja, að
hún hafi gengið rösklega inn í
anddyri gistihússins, því síður að
hún hafi skálmað. Ekki er held-
ur hægt að segja, að hún hafi
gengið í hægðum sínum. Hún
læddist varfærnislega eins og
lítið dýr. Hún var um sextugt,
en bar aldur sinn vel. Ekki var
hægt að merkja neinar áhyggjur
í andlitsdráttum hennar. Húð
hennar var nærri gagnsæ eins
og gamalt, dýrmætt postulín, sem
er gætt vandlega, en alltaf vofir
yfir sú hætta að það brotni. Grátt
hár hennar var úfið og ekki
greitl samkvæmt nýjustu tízku.
Lýjur þess stóðu undan svörtum,
flötum hatti.
Hún hikaði á miðju gólfinu og
fitlaði óstyrkum höndum við
silgju handtösku sinnar. Hún
horfði um öxl og andvarpaði
feginsamlega, þegar hún sá lyftu-
strákinn bera töskurnar hennar
inn. Hún lét strákinn hlaðinn
farangrinum vísa sér leiðina að
afgreiðsluborðinu. Skrifstofumað-
ur lá fram á borðið og las í blaði.
Hann leit upp og sagði:
„Ætluðuð þér að fá herbergi?"
Hún kinkaði kolli og brosti:
„Já, kyrrlátt herbergi, ef það
er hægt.“
Skrifstofumaðurinn ýtti gesta-
bók í áttina til hennar og setti
penna ofan á hana um leið og
hún tók af sér .svarta hanzka.
Hún skrifaði nafn sitt í bókina:
Frú Celine Beauvais, Toulons,
Frakklandi.
„Hversu lengi ætlið þér að
gista,“ spurði skrifstofumaður-
inn.
„Hversu lengi? Ja, ég hef nú
ekki ákveðið það ennþá. Ég er
nýkomin til Ameríku, skiljið þér.
Að minnsta kosti mánuð, býst ég
við.“
Hún virtist vera að biðja skrif-
stofumanninn leyfis, en um hvað
var ekki gott að segja til um.
Hann veifaði með hendinni.
Lyftustrákurinn, sem stóð
álengdar, kom hlaupandi og
glotti framan í hann. Skrifstofu-
maðurinn rétti honum lykil.
Frú Beauvais hikaði, en síðan
spurði hún afar kurteislega:
„Hvað kostar. það?“
„Fjóra og hálfan dollar á dag,
greiðist um leið og þér farið.“
„Nei, nei. Ég vil heldur borga
fyrirfram, ef yður er sama. Ég
kann betur við, að góð regla sé
á fjármálum mínum.“
„Það er sjálfsagt, ef þér óskið
þess,“ sagði skrifstofumaðurinn.
„Þér skuluð bara koma við hjá
gjaldkeranum og segja honum,
að þér séuð á herbergi númer
312.“
„Fyrirgefðu," sagði frú Beau-
vais um leið og hún sneri sér við
og rakst á lyftustrákinn. Hún
hélt á handtösku sinni í fanginu
eins og ungbarni.
„Ég skal vísa yður leiðina,
frú,“ sagði strákurinn. Hann
gekk á undan henni til gjaldker-
ans, vék sér að stúlku, sem sat
þar við borð og sagði:
„Þetta er frú Beauvais. Hún
býr á herbergi númer 312. Hún
ætlar að borga fyrirfram. Þessi
unga stúlka mun sjá um þetla,
frú Beauvais."
„Þakka þér fyrir,“ sagði hún.
Hún greiddi mánuð fyrirfram,
taldi peningana hægt og nákvæm-
lega úr samanvöðluðu seðlabúnti,
sem teygju var brugðið utan um.
Hún hafði dregið þetta seðlabúnt
djúpt upp úr handtösku sinni.
Lyftustrákurinn leit viljandi und-
an, þegar hún smeygði teygjunni
aftur utan um búntið og stakk
því í handtösku sína. Hún tók
reikninginn af borðinu, sneri sér
við og brosti:
„Jæja, þá er því lokið! Hvert
förum við næst?“
„Þessa leið, frú. Lyftan er hér
rétt hjá.“
Hún fylgdi á eftir honum yfir
anddyrið, framhjá gömlum og
virðulegum frúm, sem sátu eins
og uppstilltar brúður í umbúð-
armiklum stólum, framhjá karl-
mönnum sem tottuðu pipur sín-
ar og lásu dagblöðin, — og að
lyftunni og upp á þriðju hæð.
Þegar þau voru komin inn í her-
bergið, setti strákurinn töskurn-
ar á gólfið, opnaði glugga, kveikti
Ijós í baðherberginu, setti kort
sem hafði að geyma upplýsing-
ar um þjónustu gistihússins upp
við spegilinn og gekk síðan í
áttina að dyrunum.
„Augnablik, ungi maður,“ sagði
frú Beauvais. Hún fálmaði niður
í handtöskuna sína, tók upp mynt
og rétti stráknum.
„Þakka yður kærlega fyrir,“
sagði hann. „Ef þér þurfið á
einhverri hjálp að halda, þá skul-
uð þér aðeins biðja um mig. Ég
heiti Jerry og er nýbyrjaður að
vinna hérna. Mér er sönn ánægja
að fá að gera yður greiða og
aðstoða yður eins vel og ég get.
Biðjið bara um Jerry.“
„Þakka þér fyrir, Jerry. Ég
skal gera það.“
Hann lyfti hendinni í kveðju-
skyni og lokaði dyrunum vand-
lega.
Frú Beauvais gekk að gluggan-
um og horfði niður í dimman
og ömurlegan húsagarð gistihúss-
ins. Hún yppti öxlum. Hún mundi
það núna, að í New York er
aldrei neitt að sjá út um glugg-
ana á hótelherbergjum. En það
var þó bót í máli, að herbergið
var kyrrlátt og hin yfirgengilega
umferð New Yorkborgar heyrð-
ist ekki. Henni var afar illa við
umferðarnið, bílflaut, öskur og
hávaða götulífs. Henni fannst það
einna líkast því og að vera lok-
uð inni í dýragarði.
Hún tók upp úr töskum sín-
um og raulaði fyrir munni sér
á meðan. Hún leit á armbands-
úrið silt og sá, að klukkan var
að verða tvö. Hún fór með snyrti-
12 VIKAN 13-tbl-