Vikan - 06.06.1968, Blaðsíða 25

■ý./S
■V -ii »11r
' ' •*.* »*»*■•"*.« ■
■ ,*■«*<...-«e*\-
1 .'■/ .■

- ■■■■■•
• /• »;••
glegip uppreisnarmenn
A8AIETTAR1NNAR
rich Wilhelms miklu alvarlegri
atburður en dauðsfall Kiru prins-
essu, því að með því að kvænast
borgaralegri stúlku, missti hann
erfðaréttindi eftir föður sinn. Og
þar sem Michael bróðir hans var
líka kvæntur borgaralega, var
loku skotið fyTÍr erfðaréttindi th
krúnunnar, sem sagt, Hohensoll-
ern ættin var úr sögunni. Það
var enginn í beinan karllegg frá
Louis Ferdinand til að taka við
af honum.
Atburðirnir, sem nú eru orsök
þess að prússnezka keisaraættin
líður undir lok, áttu upptök sín
fyrir tíu árum, árið 1958, og leit
í fyrstu út sem ósköp saklaust
ástarævintýri. Friedrich Wil-
helm, sem þá var nítján ára, var
í skóla í smáborginni Plon í
Schleswig-Holstein, og bekkjar-
systir hans þar var lagleg, dökk-
hærð stúlka, Waltraud að nafni,
dóttir dr. Alois Freydag. Wal-
traud var ósköp venjuleg stúlka,
en Friedrich Wilhelm fannst hún
vera í sérflokki. Ári síðar, á
lokadansleik skólans, kvisaðist
það að dóttir lögfræðingsins og
prinsinn væru ástfangin hvort af
öðru.
í fyrstu tóku foreldrar hans
þetta ekkert alvarlega. Og þar
sem þau voru svo viss um að
hann myndi örugglega gleyma
fljótt þessu ævintýri, þá var hann
sendur í annan skóla, — í Frei-
burg, eins langt í burtu frá Plon
eins og mögulegt var.
En þessi þvingunaraðferð
treysti aðeins böndin milli Wal-
traud og Friedrich Wilhelms;
prinsinn lagði á sig hina löngu
ferð til Plon, nokkrum sinnum
í mánuði.
Tveim árum síðar innritaðist
Friedrich Wilhelm í háskólann í
Berlin. Waltraud var þar líka,
hún las lyfjafræði. Á móti vilja
sinna göfugu foreldra hitti Fried-
rich Wilhelm stúlkuna sína dag-
lega. Á næstu mánuðum varð
samkomulagið milli prinsins og
foreldra hans æ erfiðari.
Friedrich Wilhelm innritaðist
fyrst í lagadeild háskólans, en
Framhald á bls. 33.
Hin bp i iriunri höfi
í mörg ór Hefir franska prinsessan Anna haldiS sig geta flúiS frá ástar-
hörmum sínum og þvermóðsku foreldra sinna. En svo sneri hún blaðinu
við, og barðist fyrir hamingju sinni . . .
Henni hafði verið tilkynnt að
hún mætti aldrei framar líta
þann mann sem hún elskaði
augum. Hún gekk hægt upp
stigann, að herbergi sínu og lok-
aði á eftir sér. Síðan dró hún
tjöldin fyrir gluggana, svo her-
bergið var dimmt og skugga-
legt. Svo fleygði hún sér í rúm-
ið og grét beizklega, eins og
hjarta hennar væri að springa.
Nafn hennar var Anna,
prinsessa af Frakklandi. Hún
var þriðja dóttir greifans af
París. En þessa stundina hefði
hún viljað gefa konunglegan
titil sinn fyrir það að fá að heyra
eitt orð af vörum mannsins
sem hún elskaði, Simeons, fyrr-
verandi konungs Búlgara.
Simeon var konungur, án
konungsríkis, — og peningalaus
með öllu.
— Mér er alveg sama um það,
sagði Anna við móður sína. —
Hvað varðar mig um auðævi og
kórónu. Eina ósk mín er það
að fá að vera með Simeon, því
að ég elska hann.
En fyrir greifafrúna af París
voru það alvarlegri ástæður en
peningaleysi Simeons, sem komu
í veg fyrir hjónaband þeirra.
Erfðavenjur mæltu svo fyrir að
hinar konunglegu prinsessur
Frakklands yrðu að giftast
manni, sem tilheyrði rómversk-
kaþólsku kirkjunni, en Simeon
tilheyrði þeirri grísk-kaþólsku.
Samband milli þessara tveggja
ætta var því algerlega útilokað.
Simeon og Anna hittust í
fyrsta sinn á heimili greifans af
París í Portúgal. Flestir kon-
unglegir flóttamenn í Evrópu
höfðu verið boðnir þangað í til-
efni af brúðkaupi Diönu, systur
Önnu, og Karls af Wurtenburg.
Áður en hátíðahöldunum lauk
sagði Anna foreldrum sínum,
sem urðu þrumu lostin, að hún
ætlaði að opinbera trúlofun
sína.
Greifafrúin var strax ákveðin
í að binda endi á þetta samband,
sem í hennar augum var hreint
og beint ómögulegt, sem allra
fjrrst.
En hin tvítuga Anna sýndi
foreldrum sínum alveg ótrúlega
þrjózku. Foreldrar hennar hót-
uðu og báðu, en það var árang-
urslaust. Anna sagði þeim að ef á
þyrfti að herða, væri hún reiðu-
búin til að ganga fyrir páfann
og biðja hann ásjár.
Isabella systir hennar sagði við
kunningja sína:
— Ég hefði aldrei trúað að
Anna væri svona hörð af sér!
Þótt Simeon elskaði önnu af
öllu hjarta, gat hann ekki feng-
ið blessun foreldra sinna eða
þegna, þótt margir þeirra væru
honurn trúir ennþá. Meðan á
þessu stóð var Anna, að eigin
vilja, lokuð inni í herbergi sínu,
Framhald á bls. 36.
**• «• VIKAN 25