Vikan - 06.06.1968, Blaðsíða 36

IDEAL STANDARD
heimilistæki
í miklu úrvali.
Höfum einnig fyrirliggjandi allt efni til:
HITA-, VATNS- og SKOLLAGNA.
Ísleífop Jónsson bf.
BYGGINGAVÖRUVERZLUN — BOLHOLTI 4
SÍMAR: 3 69 20 — 3 69 21
Wintber bríbíól
fást í þrem stærSum.
Einnig reiShjól í
öllum stærSum.

En skaðinn var skeður. Helene
Kirby heyrði þessar fréttir, og
neitaði hreinlega að hafa nokk-
uð saman við þann mann að
sælda, sem grunur lék á að væri
með bólusótt, hvort sem hann
væri prins eða ekki.
Þar með urðu áform Hohen-
zollaranna að engu, að minnsta
kosti um stundarsakir, en það
veitti Friedich Wilhelm og
Waltraud þann frest sem þau
þurftu. 18. ágúst, árið 1967,
ákváðu þau að binda endi á
þetta vandræðaástand, og þrem
vikum síðar voru þau gift.
Þegar Louis Ferdinand heyrði
fréttirnar, voru ungu hjónin á
leið til Kanada í brúðkaupsferð.
Nokkru síðar sló skugga á ham-
ingju þeirra, þegar þau fréttu
um lát Kiru prinsessu. Friedrich
Wilhelm tók næstu vél til Frakk-
lands.
Mánudaginn 11. september,
stóð prinsinn við hlið föður síns
við gröf móður sinnar. Tveir
kvistir af ættartré Hohenzoll-
ern — og afturganga. Aftur-
ganga prússnesku keisaraættar-
innar ......
Hún er í öruggum
höndum
Framhald af bls. 25.
í húsi föður hennar. Hún neitaði
að borða. Að lokum samþykkti
faðir hennar, í örvæntingu sinni,
að samþykkja ráðahaginn, ef
leyfi til þess fengist frá páfan-
um Jóhannesi XXIII.
Anna og Simeon biðu í ofvæni
eftir svarinu, en þegar það kom,
bruztu vonir þeirra, því að hin
páfalega tilkynning hljóðaði
þannig:
„Vatíkanið tilkynnir yður,
að hans heilagleiki Jóhannes
XXIII. páfi, trúir ekki á það að
samband franskrar prinsessu og
manns af annarri trú, sé ákjós-
anlegt.“
Þar með var öll von úti. Önnu
og Simeon var hreinlega bann-
að að hittast framar.
Þegar mestu ósköpin voru
um garð gengin, varð Anna
furðu róleg. Það var eitthvað
háskalegt við þetta háttarlag
hennar; það var eins og örlögin
hefðu skipað henni sess, sem
síðasta fórnardýri gamalla æv-
intýra og hefðar, og að hún hefði
ákveðið að bera harm sinn í
hljóði, og lifa hamingjulausu
lífi.
Enda var ekki úr háum söðli
að detta, líf hennar fram að
þessu, hafði ekki verið svo við-
burðaríkt eða skemmtilegt.
Hún var fædd 4. desember, ár-
ið 1938, í útlegð. Foreldrar
hennar bjuggu í Manor of Anjou,
rétt fyrir utan Briissel. Óveð-
ursský stríðsins voru lögzt yfir
Evrópu, svo greifinn af París
flýði með fjölskyldu sína til
Brazilíu. Fyrstu orðin sem Anna
lærði voru á portúgölsku.
Nokkru eftir að stríðinu lauk
tók fjölskyldan sig upp aftur,
og í þetta sinn fluttu þau til
Marokkó. Þar bætti Anna ara-
bisku við tungumálaforða sinn.
Svo fóru þau til Spánar og síð-
an til Portúgal, þar sem prinsess-
ann lærði ensku og þýzku.
Hún var fimmtán ára þegar
hún leit Frakkland augum í
fyrsta sinn. Eftir margra ára
útlegð fluttist greifinn heim til
Frakklands, með fjölskyldu
sinni, og kom þeim fyrir á setr-
inu Manor de Coeur-Volant, i
Louveciennes. Þessi ár í fram-
andi löndum höfðu veitt
Önnu víðari sjóndeildarhring, og
komið inn hjá henni ævintýra-
þrá. Þótt hún væri fljótfær og
ærslafull, gat Anna verið ró-
leg og virðuleg, ef á þurfti að
halda. Hún var frjálsleg, en
hafði jafnframt erfðavenjurnar
í heiðri, jafnvel eftir að þær
höfðu lokað dyrum hamingju
hennar.
Anna virtist alveg ákveðin i
því að gleyma hinu glataða
ástarævintýri sínu. Árið 1961
var hún í stöðugum ferðalög-
um; hún þaut, eins og hvirfil-
vindur, úr einni veizlunni til
annarrar, og sótti hátíðahöld um
alla Evrópu, en á einhvern hátt
var hún eins og í fjarlægð frá
glaðværð og kátínu. Sumir
sögðu að hún væri köld og
broddborgaraleg. En það var
eins og Anna væri á flótta frá
einhverju, — frá minningunum
um ljóshærðan mann, sem hét
Simeon, og þessar minningar
voru sárar ........
Svo var það í maí 1962, að
heimur Önnu fór á hvolf. Það
skeði í Aþenu, við brúðkaup
Sophiu grikkjaprinsessu og Juan
Carlos prins, sem álitið var að
Franco ætlaði sér að setja í há-
sæti Spánar.
Anna, sem var brúðarmey,
hitti fjöldan allan af stúlkum og
piltum af göfugu ætterni, af-
komendum fyrrverandi og nú-
verandi þjóðhöfðingja, en í aug-
um hennar var það einn mað-
ur, sem bar höfuð og herðar
yfir alla aðra. Nafn hans var
Carlos de Bourbon-Deux-Siciles,
og hann heyrði til spænsku kon-
ungsættinni. Carlos og Anna
dönsuðu saman til klukkan fjög-
ur um morguninn, þótt flestir
gestanna væru fyrir löngu
komnir í rúmið. Þegar dagur
rann voru þau farin að kalla
hvort annað „Anita“ og „Carl-
itos“.
Meðan á hátíðahöldunum stóð,
voru þau Anna og Carlos stöð-
ugt saman. Svo fóru þau bæði
til Spánar, og voru í nokkrar
vikur á heimili Carlosar, í
kastala, rétt hjá Toledo.
Eftir því sem tíminn leið urðu
þau æ vissari um að þau væru
innilega ástfangin hvort af öðru.
36 VIKAN 22-tbI-