Vikan - 08.08.1968, Blaðsíða 15

— Mig langar samt að fara
þangað, sagði Peter.
— Ef þú vilt komast inn í
húsið verður þú fyrst að koma
við hérna og ná í lyklana....
Hitinn á þessu ágústsíðdegi
sló Peter eins og blástur úr ofni,
þegar hann kom út úr loftkældu
mótelinu. Hann nam staðar ofur-
litla stund og leit yfir á golf-
brautina, sem var krökk af fólki,
svo starfsmenn keppninnar áttu
fullt í fangi með að halda fólkinu
með köðlum utan brautanna. Ein-
hversstaðar úti á vellinum hróp-
aði æstur múgur. Einhver hafði
púttað vel eða átt einkar gott
högg.
Peter vissi að beztu leikend-
urnir höfðu fast fylgdarlið. Hóp-
urinn, sem skálmaði á eftir Palm-
er á brautinni myndi ganga undir
nafninu, Her Arnie, í þessari
mörg þúsund manna þvögu gat
verið maðurinn, sem hann var að
leita að, en fyrst varð hann að
hafa einhver ráð með að komast
að því hver það var.
Þessi ákafa löngun til að fara
aftur til húss Mary Landers var
ekki reist á neinni sérstakri, rök-
rænni hugsun hjá Peter. Hugsan-
ir hans varðandi þessa illa förnu
stúlku voru í ákaflega mikilli
óreiðu. Hann hafði komið til
Delafield fullur samúðar í garð
konu, sem hafði orðið að þola of-
beldi, sem hann skildi allt of vel.
En þessi furðulegi ástarþríhyrn-
ingur, sem hún var flækt í var
allt annað en aðlaðandi. Morð
mannanna tveggja og síðan árás-
in á hana hafði fært Peter aftur
á hennnr band Nú var hann illa
haldinn af þeirri óþægilegu trú
að Billy Powers hefði sagt sann-
leikann. Skoðun hans á Mary
Landers var eins og kamelljónið,
sífellt að skipta um lit. Rannsókn
á húsi hennar og persónulegum
eignum gæti ef til vill hjálpað
honum að skapa sér einhverja
ákveðna og rökrétta mynd af
henni.
Lögreglumaðurinn í afgreiðsl-
unni á lögreglustöðinni var með
lykilinn handa honum. Klukkan
var hálf fjögur, þegar hann
beygði af þjóðveginum, upp á af-
leggjarann að bílastæði Mary
Landers.
Hann var ekki einn þegar
þangað kom. Þar stóð skærrauð-
ur blæjubíll, opinn og hann
þekkti hnakkasvipinn á Söndru
Delafield. Hún sat grafkyrr undir
stýri. Hún sneri sér við, næstum

skömmustulega, þegar hún heyrði
bíl ekið aftan að hennar. Peter
lagði sínum bíl við hliðina á
hennar og sté út.
— Varstu að segja eitthvað við
mig, Peter? spurði hún krakka-
lega.
— Það væri þá helzt, hvað þú
værir að gera hér.
- Eg er að reyna að safna
kjarki til að fara út úr bílnum
og svipast um, sagði hún. Hún
opnaði hurðina og sté út, stóð
fyrir framan hann og mændi á
hann með ákafri bæn um skilning
í dökkum augunum.
— Heimurinn hefur hrunið
saman fyrir mér, Peter. Veiztu
hvar Howard hefur verið í dag?
— f sjúkrahúsinu.
Hún kinkaði kolli. — Það leyn-
ir sér ekki að hann ætlar ekki
að snúa sér að mér, hvað sem
gerist. Jafnvel nú gæti ég sýnt
honum samúð, en hann vill ekki
þiggja hana frá mér. Hún leit í
aðra átt, til að hann sæi ekki að
það fór skjálfti um varir henn-
ar. — Hversvegna þarf ég að
vera háð manni, sem sennilega
óskar þess að ég lægi þarna á
sjúkrahúsinu í stað hennar?
— Þú hefur enn ekki sagt mér
hvað þú ert að gera hér, sagði
Peter.
Hún leit á hann með stöðugu
augnaráði. — Auðvitað trúðirðu
ekki Billy Powers.
— Satt bezt að segja er ég ekki
viss, sagði Peter.
Það birti yfir henni. — Þá ertu
í sömu aðstöðu og ég, að finna
eitthvað til að sanna að hann
segði sannleikann. Eg kom hon-
um í þessi vandræði. Mér fannst
ég ekki geta gert minna. Peter
litaðist um á bílastæðinu og sá
hvar nýleg slóð lá inn í kjarrið
öðrum megin. Hann kom við nak-
in, brúnan handlegg Söndru.
Hann fór á undan inn i runn-
ana. Þegar þau voru komin
nokkra metra sáu þau þó nokk-
uð stórt svæði með brotnum
runnum og grasi. Au.gu hans
minnkuðu þegar hann sá nokkra
brúna flekki hér og þar.
— Hér var hún barin, sagði
hann og leit ekki á Söndru. Hann
fann að neglurnar á hönd henn-
ar stungust inn í handlegg hans.
— Macklyn vísaði mér á þetta.
Þessir brúnu blettir eru blóð,
Sandra. Blóð Mary. Einhver hef-
ur dregið hana hingað og barið
hana. Hann var ekki laus við
skjálfta, þegar hann lyfti lausu
hendinni og benti með henni. —
Þú getur séð hvernig hún hefur
reynt að hlaupa til að bjarga líf-
inu, hefur náðst og verið dregin
aftur til baka. Hér hefur hún
æpt á hjálp og enginn hefur heyrt
til hennar.
— í guðanna bænum komum
héðan Peter.
Þau gengu aftur út á bílastæð-
ið. Sandra var náföl undir sól-
brunanum.
— Það eina, sem mig varðar
svo nokkru nemi, sagði Peter
með ískulda í röddinni, er að
stöðva það fólk í þessum heimi,
sem lifir á svona ofbeldi. Slík
hegðun er ekki þolandi, Sandra.
Eg veit ekki hvað Mary hefur
gert þeim, sem reyndi að drepa
hana - og þeim sem greinilega
hefur haldið að hann hafi drepið
hana. Það skiptir ekki máli. Við
verðum að finna þann, sem stóð
hér og eyðilagði aðra mannlega
veru vitandi vits. Hann ætti ekki
um frjálst höfuð að strjúka
stundinni lengur.
Andartak hallaði stúlkan sér
upp að Peter og hann fann að
hún nötraði frá hvirfli tii iija.
— Jæja, sleppum nú við-
kvæmninni, sagði hann. Eins
og þú kom ég hingað til að leita
að einhverju, án þess að vita ná-
kvæmlega hvað það var. Annað-
hvort var eða var ekki nauðgun.
í hvoru tilfelli sem var hefur
Mary Landers leikið aðalhlut-
verkið. Síðan kom tvöfalt morð
og Mary áreiðanlega í hlutverka-
skránni. Síðan annað morð, að
minnsta kosti eindregin morðtil-
raun og þar lék hún sannarlega
sorgarlegt hlutverk. Hún er í
miðjunni á öllu því, sem gerzt
hefur hér. Hver er hún, Sandra?
Það getur ekki verið tilviljun að
þetta kemur allt fyrir hana —
bang — bang — bang. Eitthvað
er í lífi hennar, eitthvað nátengt
persónuleika hennar, eitthvað -—
eitthvað. Það er það sem ég kom
til að leita að Sandra — „það
eitthvað" Eg er með iykilinn að
húsinu. Viltu koma með mér?
— Já.
Þau gengu hægt upp stíginn,
hlið við hlið. Lykillinn sem Peter
var með að framdvrunum; hann
opnaði þær og þau gengu bæði
inn í stóru vinnustofuna. Peter
tróð hægt í pípu sína, virti fyrir
sér málverkin, sem stóðu í stöfl-
um meðfram veggjunum, iátlaus
húsgögnin og vinnuborðið hjá
trönunum. Hann ieit á Söndru.
Þetta hlaut að hafa alveg sér-
staka meiningu fyrir hana. Þetta
var húsið, herbergið, þar sem
Howard hafði eytt svo miklum
tíma með konunni, sem hann
unni. Hún hlaut að leggja þessa
spurningu fyrir sjálfa sig; —
Hvaff var hér, sem ég hafffi ekki
aff bjóffa?
Peter gekk að einum málverka-
staflanum, tók upp fyrsta mál-
verkið, sem hann kom að og setti
það á trönurnar. Þetta var kyrra-
lífsmynd af blómauppröðun; stór
blómavöndur með blómum af
ýmsum, mismunandi gerðum í
dökkbláum leirvasa, teikningin
var nákvæm í hverju smáatriði,
formið og jafnvægið fullkomið.
Hið óvenjulega við þetta málverk
var að þrátt fyrir nákvæmnina í
teikningunni var iiturinn notað-
ur ríkulega; í þykkurn lögum með
dráttum. sem bentu til ákefðar
og ofsa, litirnir voru fínlegir,
bjartir, örvandi.
Hún er mjög góð, sagði
Sandra.
— Mjög góð.
Sterk og mjög lifandi, hugs-
aði Peter.
Listamaður, sem málaði svona,
sacði hann við sjálfan sig myndi
taka á móti lífi eða dauða með
jafn miklu hugrekki.
Sandra hafði reikað inn i ann-
an hiuta hússins. Peter gekk
eirðarlaus um herbergið og snerti
eitt og annað, án tilgangs. Vinnu-
stofan sasði honum ekkert nema
söpuna af einbeitingu Mary að
málaralistinni. Það var ofurlítið
skrifborð í fía'ri enda herbereis-
ins. Lögregian hafði vafalitið
rannsakað innihaldið í þessari
einu skúffu. sem þar var. en hann
áleit rétt að skoða siálfur. Það
var ofurlítið safn af nvlegum
htishaldsreikninpum og mvnd í
gömlum leðurramma.
Þetta var stækkuð auenabliks-
mynd, tekin um það bil fvrir
tuttugu árum. Hún var. af B 17
spren<nuflupvél af þeirri tegund,
sem áttundi flueherinn í Eng-
landi notaði í síðasta stríði til
árása á Þýzkaland. Átta manna
áhöfn sprengjuflugvélarinnar
stóð í hóp framan við hana, allir
í flugbúningum. Það leit út fyrir
að þeir væru nýkomnir aftur eft-
ir vel heppnaða ferð. Allir voru
brosandi og höfðu krækt hand-
leggjum saman. Maður með ein-
kenni fyrsta lautinants hélt fram
hægri höndinni með hinu fræga
Framhald á bls. 50.
31. tbi. vtiíAN 15