Vikan - 22.08.1968, Page 23

fyrir því, sem var að koma; heim-
sókn Jerry Christies og vinar
hans eða vina.
— Hvað vildu þeir henni?
spurði Macklyn og trúði engu
enn.
— Þetta voru ósköp venjúleg-
ir sláttumenn og ræflar, sem
voru á hnotskóg eftir aúðveldum
dollar, hvar sem hægt var að fá
hann. Það vitum við eftir Charlie
Reynolds. Nú vitum við að
Christie þekkti Mary. Ef honum
hefur nú flogið í hug að hann
gæti pressað út úr henni nokkra
dollara myndi hún ekki hafa tek-
ið svona heiftúðlega á móti hon-
um, er það? Ég get mér fyrst til
að Christie hafi komið auga á
mikla bráð og hafi fengið Wint-
ers vin sinn í lið með sér.
— Stúlkan hefur enga umtals-
verða peninga með höndum,
sagði herra Sam. Eg grennsl-
aðist fyrir um hana, þegar ég
komst að þessu með hana og Ho-
ward.
— En hversvegna ætti Christie
að hafa haldið að hún gæti iát-
ið hann hafa einhvera verulega
upphæð? Og hversvegna ætti hún
að hafa verið reiðubúin til að
drepa hann, þegar hann kæmi?
spurði Peter. — Eg held að svar-
ið sé Howard.
— Howard? spurði herra Sam.
— Howard jafngildir miljón-
um dollara, er ekki svo, herra
Delafield?
— Jú, en ....
— Ég sá Mary Landers seinni
partinn í gær, þegar Howard kom
til hennar, sagði Peter. — Bg
heyrði til hennar og ég sver að
stúlkan er heils hugar og djúpt
ástfangin af Howard, svo við
skulum láta okkur detta í hug
eitt andartak að Christie hafi
ætlað að beita fjárþvingun og
miðað á peninga Howards.
Hvernig komst hann að Howard?
Gegnum Mary. Hvað leið? Ja,
hann vissi hvar hún átti heima,
svo það er mögulegt að hann hafi
rekizt á vinskap hennar og Ho-
wards á sama hátt og ég.
- Og hún hafi lagt á ráðin
um að drepa þá til að koma í veg
fyrir að Jerry Christie segði frá,
sagði Macklyn og hló. — Svona
nú Peter! Hún var ekki svo vit-
laus að hún vissi ekki að flestir
morðingjar nást- Hún og Howard
hefðu borgað Christie.
- Já, en Christie gat haft eitt-
hvert annað tak á Mary, ekki að-
eins samband hennar og Howard.
3Bg held að hún hefði getað hert
sig upp í að drepa hann, ef það
sem hann vissi um hana hefði
getað orðið til þess að gera Ho-
ward fráhverfan henni, ef hann
kæmist að því.
— Howard er svo vitlaus í
hana að hann myndi fyrirgefa
henni allt, sagði herra Sam.
— Eg get látið mér detta í
hug nokkuð, sem hann myndi
ekki fyrirgefa, sagði Peter.
Það fór kippur um taug uppi
við annað kinnbein hans. - Þetta
byrjar allt með því að trúa Billy
Powers. Það var engin nauðgun.
Þar með vitum við að Mary
Landers er afbragðs leikkona.
Hún sneri á þig, Macklyn. Eg sá
hana í örmum Howards. Eg
heyrði hana tala við hann, en
það gat líka hafa verið leikara-
skapur. Allt sambandið við Ho-
ward gat hafa veríð leikaraskap-
ur.
— Hvað eruð þér að tala um?
spurði Sam.
— Ef mig langaði að lokka
leyndarmál upp úr kvenmanni,
sagði Peter, — er ein af þeim
beztu aðferðum, sem ég veit að
leita ástar hennar. Hefur nokkúð
lekið út um það sem Howard er
að vinna að, Delafield?
— Það er engin leið að vita
það, sagði herra Sam næstum í
hvíslingum.
— Ef allt hennar samband við
Howard var leikaraskapur, sagði
Peter, —- og ástæða hennar til
að halda uppi sambandi við hann
sú að lokka upp úr honum leynd-
armál, er ekki fráleitt að hún
hefði drepið Christie til að þagga
niður í honum. Hún gat ekki
leitað til Howard eftir hjálp eða
peningum. Hún gat verið aðeins
iðnaðarnjósnari sem vann fyrir
annað fyrirtæki; eða það gátu
verið njósnir fyrir annað iand.
— Og hver reyndi að drepa
hana? spurði Macklyn og rödd
hans var nú undarlega hol.
— Eg held að það hafi verið
þriðji maðurinn í heimsókninni
í húsið, sagði Peter- — Hann
náði af henni byssunni, áður en
hún skaut hann líka. Eg held að
Sandra hafi séð þennan þriðja
mann með Christie og Winters
fyrr um daginn. Eg held það sé
þessvegna, sem við getum ekki
fundið hana núna.
— Andskotakornið, þetta
hljómar sennilega. sagði Mack-
lyn.
— Við verðum aldeilis að spjara
okkur að finna frú Delafield. Hún
er eina manneskjan sem getur
bent á þennan þriðja mann þinn,
Peter.
— Við skulum vona að hún
geti ennþá bent, sagði Peter
hörkulega.
Sam Delafield tók til sinna
eigin ráða. Meðan Macklyn leit-
aði að Söndi’u varð hann sjálfur
að tala við Gus Kramm, öryggis-
fulltrúa sinn og Howard. Ef Ho-
ward vildi ekki fara frá sjúkra-
húsinu, varð fjallið að fara til
Múhameðs. Peter bað leyfis að
nota símann í vinnustofunni til
að hringja langlínusamtal. Hann
átti vin í Washington, sem kvnni
að geta grafizt í fljótheitum fyrir
um Jerrj’' Christie. Það væri fróð-
legt að vita hvort stjórnin sjálf
hefði nokkru sinni álitið Christie
hættulegan öryggi ríkisins.
Herra Sam lagði af stað í sín-
um einkaerindum og Peter sneri
sér að símanum. Hann náði ekki
í vin sinn í Washington.
Það var hljótt í húsinu að
udnanskildum nokkrum röddum
og glamri í búsáhöldum, framar
við ganginn. Þjónustufólkið var
að þvo upp og þrífa eftir kvöld-
verðarboðið. Gegnum gluggana í
vinnustofunni sá Peter glampa á
vasaljósin útifyrir.
Peter hafði sjálfur talið sér
trú um þessa hugmynd, sem hann
hafði varpað fram. Mary Landers
var allt í einu komin í hlutverk
illvirkjans í stað fórnarlambsins.
Nauðgunarsagan, sem hafði kall-
að Peter til Delafield var upp-
spuni- Samúð hans hafði verið
sóað á lygi, en nú var hann sokk-
inn í þetta mál, upp að höku og
íhlutun hans hafði stofnað
Söndru í' hina mestu hættu.
Hann reyndi að ímynda sér
hvað hefði komið fyrir Söndru
eftir að hún kom frá húsi Mary
efir klukkan hálf sex. Hún hafði
komið hingað hvort sem Saki eða
frú Watson höfðu séð hana eða
ekki. Rauði blæjubíllinn var enn
utan við aðaldyrnar. Einhvers-
staðar á leiðinni heim, eða eftir
að hún var komin hingað, hafði
hún rifjað það upp hvar hún
hafði séð manninn á myndinni
- Christie. Peter reyndi að rifja
nákvæmlega upp það sem hún
hafði sagt: — Nú man ég eftir
manninum á myndinni ég
meina, livar ég sá hann. Hræðslu-
lega hafði það ekki hljómað. Það
var sambland af kátínu og fegin-
leik í röddinni. Hún hafði ekki
flýtt sér að buna því út úr sér
eins og henni byði í grun að þetta
væri eitthvað mikilvægt. Á-
stæðan til þess að ég mundi það
ekki strax liggur í augum uppi,
þótt ég kæmi því ekki fyrir mig
meðan við vorum saman. Myndin
var tekin fyrir tuttugu árum!
Hún lét sig enn það eitt varða
hversvegna hún hafði ekki kom-
ið manninum fyrir sig — ánægð
með að það skyldi vera skyn-
samleg skýring á því. Henni hafði
ekkert legið á að skýra frá því
hvað nú hafði rifjazt upp fyrir
henni. Hún hafði haldið áfram
og sagt að hún hefði séð Christie
í gær og að hann er enn með
þetta prakkaralega bros. Og þá
hafði hún verið trufluð.
— Eg hef verið að reyna að
ná í þig á tíu mínútna fresti í
lieilan hálftima, hafði hún sagt.
Hana langaði að segja honum að
hún hefði munað eftir því en
fannst það ekki svo mikilvægt
að ástæða væri til að koma til
hans. Hún hafði hringt á tíu mín-
útna fresti. Ef henni fannst þetta
svona mikilvægt, hversvegna
hafði hún þá ekki hringt á
sjúkrahúsið eða iögreglustöðina.
Hún vissi að hann ætlaði á báða
staðina - - fyrst til að hitta Ho-
ward og síðan að skila lykilinum
að húsinu. Hann reyndi að sjá
hana fyrir sér í hei’berginu uppi
á lofti, þar sem hún var að búa
sig undir kvöldið og hringdi í
númerið hans með reglulegu
millibili, án sýnilegs kvíða.
Svo náði hún til hans og byrj-
aði að útskýra hversvegna hún
hefði ekki munað eftir mannin-
um- Hún var ekki hrædd eða
með það á tilfinningunni að hún
byggi yfir veigamiklum upplýs-
ingum, en hún hafði verið hindr-
uð, áður en hún kom þeim út úr
sér. Hún vissi að hann vissi að
hún hafði farið heim. Eða var
hættulegt fyrir hana að til henn-
ar heyrðist heima, hafði hún þá
ekki hringt utanfrá? Það voru
tólf símar á sömu línunni í hús-
inu. Hefði hún ekki sagt: — Eg
hringi úr klúbbnum eða ég liringi
úr símaklefa.
Því meir sem hann hugsaði um
þetta fannst honum liklegra að
hún hefði hringt úr þessu húsi,
hefði verið trufluð úr þessu húsi.
Trufluð hér og flutt hvert? Eitt
hróp á hjálp í þessu húsi hefði
kallað á tylft manna til hjálpar.
Gátu verið nokkur sönnunargögn
uppi í íbúð Söndru, sem bent
gætu til þess sem gerðist? Frú
Watson og Saki höfðu leitað hjá
Söndru eftir sönnunargögnum,
þegar þau fóru að leita að henni.
Peter reis upp og gekk fram á
ganginn. Glamrið í borðbúnað-
inum hafði þagnað. Hann gekk
upp stigann.
Á annarri hæð hikaði hann og
hafði ekki hugmynd um hvar
Framhald á bls. 33.
3S. tw. VIKAN 23