Vikan - 22.08.1968, Blaðsíða 39

Höfum einnig fyrirliggjandi allt efni til:
HITA-, VATNS- og SKOLLAGNA.
Únhr JúnssoB hf.
BYGGINGAVÖRUVERZLUN — BOLHOLTI 4
SÍMAR: 3 69 20 — 3 69 21
. engin að kápan hennar var gömul
Rauðrefurmn og simn.
— Hve lengi hef ég verið meS-
vitundarlaus? spurði Peter.
— Um það bil hálfa klukku-
stund. Schofield læknir er á leið-
inni til að skoða þig.
— Eg þarf ekki og vil ekki
neinn. Schofield lækni, sagði Pet-
er. Hann reyndi að hreyfa vinstri
handlegginn og öxlina. Hann gat
það en fann mjög tiL
— Þú veizt að sá eini, sem ég
hef reynt að vernda er Howard,
er það ekki?
Hann leit á hana. — Er það
Howard?
Hún kinkaði kolli. Augu henn-
ar voru full af tárum. — Eg var
ekki rétta konan fyrir hann og
hann veitti henni allt sitt traust
og ást og hún sveik hann. Það
lítur út fyrir að þú hafir haft
rétt fyrir þér með hana. Hún
kom hingað til að nota hann,
njósna um hann, fá hann til að
tala um starf sitt.
— Bíddu andartak, sagði Pet-
er. — Hvað ætlaðirðu að segja
í símanum?
— Að ég hefði séð Christie og
vin hans tala við Howard í
klúbbnum.
— Hvað var svona slæmt að
Christie talaði við Howard?
— Sam vissi allt sem gerðist á
eftir, sagði Sandra. — Hann var
hræddur um að koma þér á spor-
ið.
— Var þriðji maðurinn með
Christie og Winters, þegar þú
sást þá?
— Nei. Bara þeir tveir.
— Ef það sem þú sást varpaði
grun á Howard, hversvegna mátt-
irðu þá ekki tala við mig? Hvers-
vegna fékk hann þig ekki þá til
að segja aðra sögu, sem gaeti
slegið ryki í augu mín? Það lítur
út fyrir að þú hafir viljað leika
hans leik-
Framhald í næsta blaði.
Fyrsta hippastelpan
Framhald af bls. 19.
að finna nýja og rétta leið til að
lifa lífinu, og reyna að sýna það
á þan nhátt að aðrir skilji hvað
ég á við.“
Það er ekkert skrýtið að kvik-
myndaframleiðendur nútímans
hafi hrifizt af örlögum hennar,
og fransmaðurinn Robert Ha-
kim, var búinn að hafa brenn-
andi löngun til að gera kvik-
mynd um hana, í tíu ár, þeg-
ar hann loksins fann leik-
konu, sem hann gat trúað fyrir
hinu erfiða hlutverki.
VANESSA SÚ EINA
„Mér var það ljóst að kvik-
mynd um Isadoru Duncan gat ég
ekki gert hvenær 'sem var, eða
með hvaða leikkonu sem var. Úg
var á höttunum, ár eftir ár,
þangað til ég fann að lokum þá
leikkonu sem ég treysti fyrir
hlutverkinu. Vanessa er sú eina
sem kemur til greina,“ segir
Hakim. *
Framhald af bls. 37.
Mamma notaði rauðrefinn í mörg
ár. Það var alltaf eins og hárið á
henni fengi eitthvert endurskin frá
honum. Þegar hún var búin að vefja
honum um axlirnar varð hún miklu
fallegri og glæsilegri, og það sá
Fyrst í stað var farið varlega með
rauðrefinn, hann var vafinn innan
f silkipappír og lagður á efstu hill-
una í klæðaskáp mömmu. En svo
las hún einhvers staðar að mölur
gæti komizt í skinnvöru, ef ekki
loftaði nógu vel um hana. Hún gat
auðvitað ekki alltaf verið með ref-
inn á öxlunum, svo hún setti hann

SSVEQZ2-M
30280-322G2
LITAVER
Pilkington’s postulín veggflísar
Stærðir: 7V2 cm x 15 cm og 11 cm x 11 cm.
Barrystaines linoleum
parket gólflísar
Stærðir: 10 cm x 90 cm og 23 cm x 23 cm.
GOTT VERÐ
í neðstu skúffuna í kommóðunni
sem stóð í dagstofunni.
Stundum fengum við systurnar
að leika okkur með hann. Þá klædd-
um við okkur í föt af mömmu og
þóttumst vera kvikmyndastjörnur
eða konunglegt fólk.
Löngu seinna, þegar við vorum
orðnar stálpaðar, og refurinn hafði
misst nokkuð af hárunum og annað
augað fengum við hann oft lánað-
an þegar við vorum að leika í
skólaleikritum. Ennþá seinna bjó
June systir mín til sniðuga húfu úr
belgnum og við systurnar skiptum
loppunum á milli okkar.
— Það er sagt að kanínuloppur
færi mönnum hamingju, og það
hlýtur þá að vera ennþá betra að
eignast ósvikna refaloppu.
Þetta flaug allt í gegnum höfuð-
ið á mér, þegar ég stóð við borð-
ið í samkomusalnum og virti möl-
étinn refinn, sem lá á ruslaborðinu,
fyrir mér.
— Hvað kostar hann? spurði ég
stúlkuna, sem stóð bak við borðið.
Hún kipraði munninn.
— Ætli það verði ekki fimm
shillingar, og það er bezt að taka
hann, áður en hann labbar burt af
sjálfsdáðum.
Ég rétti henni fimm shillinga og
hún vafði einhverju utan um hann
og stakk honúm í innkaupatöskuna
mína.
— Þér ætlið kannski að fara með
hann í leikhúsið næst. Góða skemmt-
un.
— Það get ég líklega ekki, sagði
ég hlæjandi, — rauðrefur fer
ekki rétt vel við tækifæriskjól.
Ég var næstum komin heim, þeg-
ar ég fór að undrast um það með
sjálfri mér hvað hefði hlaupið (
mig að kaupa þennan hræðilega
gamla rauðref. Mér varð hálf flök-
urt þegar ég leit á innkaupatösk-
una. En þegar ég kom auga á
skottið, sem dinglaði út fyrir, þá
mundi ég hve margar ánægjustund-
ir við systurnar höfðum haft af
rauðrefnum hennar mömmu.
En ég átti enga dóttur, að minnsta
kosti ekki ennþá. En drengirnir
mínir, átta, fimm og þriggja ára,
myndu eflaust hafa mikið gaman
af þessum gamla ref.
En ég varð fyrir vonbrigðum,
þegar þeir virtu hann fyrir sér með
sýnilegri fyrirlitningu.
— Hvað er nú þetta? spurði Paul.
— Þetta er refur.
— En hann er dauður, sagði John.
— Ég hélt að þið hefðuð gaman
að því að leika ykkur að honum.
Þið getið leikið dýragarð eða sirk-
us, eða eitthvað þess háttar.
— En hann er dauður, svo það
er ekkert gaman.
— Jæja, fleygið honum þá í
ruslatunnuna, sagði ég, og var eig-
inlega ergileg út í afkvæmi mfn.
Nútímabörn höfðu ekkert hug-
myndaflug.
Þeir ypptu öxlum settu upp þol-
inmæðisvip og báru hann burt, og
það var það síðasta sem ég sá af
refnum, þangað til komið var fram
að kvöldmat.
33. tbi. VIKAN 39