Vikan - 20.02.1969, Blaðsíða 12

Ií.
janine tók sér leigubíl heim.
— Örvilnuð, það var ekki,
rétta orðið yfir ástand hennar.
Hún gat ekki grátið, ekki hugs-
að, ekki einu sinni hatað.
Þetta var miklu verra. Það var
eins og eitthvað hefði brostið
innra með henni. Lífsneisti.
Hluti hjartans. Eftir var aðeins
tóm. Og skömm. Hún skammað-
ist sín fyrir að hafa elskað þenn-
an mann, hún skammaðist sín
fyrir viðkvæmni sína, undan-
látssemi sína, ástríður sínar.
Þegar Janine lokaði útidyrun-
um, gekk gegnum eldhúsið,
gegnum stofuna, framhjá hundr-
uðum smámuna, sem allir
minntu hana á mann hennar, þá
var hún aðeins viss um eitt: hún
vildi aldrei sjá Júrgen framar.
VIÐ
hve rj a
Hún gat ekki framar dregið
að sér andrúmsloft þessa húss.
Hérna hafði hann sagt öll sín
fölsku orð. Meira að segja í gær.
Á hverju ári ein rós í viðbót.
. . . Eg er alveg vitlaus í þig....
Komdu, við skulum dansa....
Þú ert eins og sautján ára....
Aðeins út eins fljótt og unnt
var. Burt. Eitthvert. Gleyma.
Gleyma fimm árum. Láta eins og
þau hefðu aldrei verið.
í flýti pakkaði hún niður í
ferðatösku. Skartgripir, undirföt,
nokkrir kjólar, sparibókin henn-
ar. Hún hafði næga peninga til
næstu daga í veskinu.
Hvað kom henni fallega húsið
í Mariendorf lengur við? Hún
hafði ekkert að gera við það
lengur, hún gaf honum það,
hann gæti flutt þá rauðhærðu
þangað til sín....
— Góðan dag, frú Siebert,
sagði einhver, þegar hún stóð á
götunni.
Hún svaraði ekki. Hún hafði
ekki lengur neinn áhuga á ná-
grönnum.
Nokkrum götuhornum fjær
fann hún leigubíl. Bílstjórinn
kom töskunni fyrir í farangurs-
rýminu.
— Hvert? spurði hann.
— Til Tempelhof flugvallar-
ins.“
Maðurinn leit á úr sitt. — Þér
ætlið líklega að ná vélinni til
Frankfurt?
— Já, svaraði hún.
— Því náum við.
Hvers vegna ekki Frankfurt,
hugsaði hún. Frankfurt var al-
veg eins góð eða slæm og hver
12 VIKAN 8 tbl
önnur borg. Markmiðið var
hvort eð er ekkert.
Hún þarfnaðist næðis, tíma til
að hugsa, tíma til að ná sér.
Tíma til að komast að því, hvað
enn væri unnt að gera.
Nú var hún tuttugu og sjö
ára. Og á leiðinni til flugvallar-
ins varð henni ljóst að hún
þekkti engan í öllum heiminum,
sem hún nú gat leitað til. For-
eldrar hennar voru látnir. Það
hafði enga þýðingu að fara til
Strassburg. Grafir gefa engin
svör og æskuminningar valda
aðeins ennþá meiri örvilnan.
Þá kom henni Claudette í hug,
Claudette, sem hún hafði fengið
bréf frá í gær, og sem hafði boð-
ið þeim heim um áramótin....
Þær Claudette höfðu alltaf get-
að skilið hvor aðra. Gagnvart
hjá Claudette á miðri nóttu. Hún
gat hringt þangað í fyrramálið.
Þetta er Janine, ætlaði hún að
segja eins glaðlega og hún gat,
getur þú gizkað á hvar ég er ...?
Bílstjórinn ók henni á Hótel
Mirabelle. Hún tók ekkert eftir
götunum, sem þau óku um, ekki
eftir gamla og nýja Marres, ekki
eftir verunum, sem alls staðar
voru á rangli — hún ætlaði frek-
ar að skoða það allt við dags-
birtu.
Mirabelle var gamalt, fremur
fornfálegt hótel. Að utan var
það hrörlegt, að innan var eftir
megni reynt að halda við viss-
um fornum glæsibrag.
Janine kom inn í hótelið um
klukkan ellefu. Hún afhenti
vegabréf sitt og fékk herbergi
16 á jarðhæð. Það var hvort-
N Ý FRAMHALDSSAGA
EFTIR JENS BEKKER
snertingu hans
henni þurfti hún ekki að ljúga
neinu, ekki vera með nein und-
anbrögð, ekki finna upp neina
sögu. Við hana gat hún sagt:
Claudette, mér líður hræðilega.
Hjónaband mitt er farið út um
þúfur. Eg fór að heiman og tók
aðeins með mér eina tösku.
Þegar Janine kom inn í sal
flugvallarins, hafði hún tekið
ákvörðun. Já, hún ætlaði að
fljúga til Marokkó. Ekki senda
neitt skeyti. Ekkert. Aðeins
standa fyrir utan dyrnar.
Hún gekk að borði Air France.
— Get ég enn fengið far með
vélinni til Frankfurt?
— Þér eruð heppnar, frú mín,
svaraði stúlkan. — Vélin er
reyndar fullbókuð, en rétt í
þessu hringdi doktor Sérva-
tius og afþakkaði.... þér fáið
sæti hans.
— Öðru hvoru verður maður
nú að vera heppin, sagði Janine
lágt. Og um leið sneri hún and-
litinu til hliðar, svo tárin í aug-
um hennar sæjust ekki.
Janine var meðal farþega, sem
gengu frá borði tveggja hreyfla
vélarinnar, sem lenti í suður-
marokkósku borginni Marres
þann 13. desember kl. 22.17.
f samanburði við evrópska
flugvelli var völlurinn í Marres
varla flugvelli líkur. Hermanna-
skýli, óhreinindi og coca cola
sjálfsali, það var allt og sumt.
Þrátt fyrir það var hægt að fá
leigða bíla. Og bílstjórarnir töl-
uðu frönsku.
Janine lét aka sér á næsta
hótel. Hún vildi ekki vekja upp
tveggja tilviljun. Því hún, eins
og aðrir hótelgestir, taldist til
þess fjölda grunlausa fólks, sem
vissi ekki, að hin örlagaríka
stund nálgaðist óðfluga.
Janine opnaði gluggann á her-
bergi sínu og hleypti svölu,
þægilegu lofti inn. Stjörnur
blikuðu á himni, þær höfðu ró-
andi áhrif.
Janine var ekki þreytt. Hún
ákvað að fara aftur fram og at-
huga hvort ekki væri bar í hó-
telinu, þar sem unnt væri að fá
sér kokkteil.
Þegar hún kom út úr herbergi
sínu, sá hún lítinn dreng koma
eftir ganginum. Hún stóð kyrr,
hrærð.
Berfættur, í sítrónugulum
náttfötum, með sundurtættan
Teddybangsa — þannig arkaði
litli snáðinn í áttina til hennar.
Var hann fjögurra eða fimm
ára? Hann hafði hinn yndislega
húðarlit kynblendinga, svart hár,
stór dökk augu, óttafull augu og
tár blikuðu á bráhárunum.
Með andköfum lagði hann
vandamál sitt fyrir hana á
hreinni frönsku: pabbi og
mamma voru horfin, höfðu skil-
ið hann einan eftir, og hann
hafði vaknað og orðið hræddur.
Janine hughreysti hann. —
Pabbi og mamma hafa líklega
bara farið að borða. Þau koma
örugglega aftur á hverri stundu.
Og brosandi bætti hún við: —
En þú getur ekki farið inn í
borðsalinn á náttfötunum.
Drengurinn þurrkaði tárin af
andlitinu.
— Hvað heitir þú?
— Charles, sagði hann.
— Jæja, Charles, þú ert nú
orðinn svo stór piltur. Þú ert
örugglega ekkert hræddur þótt
mamma og pabbi fari pínulitla
stund út úr herberginu og skilji
þig einan eftir?
— N ... nei.
— Jæja, þarna sérðu. — Jan-
ine tók í hönd hans. ■— Nú sýnir
þú mér herbergið þitt og ég fylgi
þér aftur í rúmið.
Herbergi Charles lá í nýrri
hliðarálmu og var á neðstu hæð.
Þangað gekk Janine með Char-
les litla með óttafullu augun.
Allt í einu námu þau staðar
og horfðu hrædd hvort á annað
Dimmar drunur bárust að eyr-
um þeirra, þau urðu vör við
greinilegan titring jarðarinnar.
Janine dró drenginn þétt að
sér og fór að hlaupa. Af eðlis-
ávísun leitaði hún út.
Hún kom nú auga á dyrnar,
vængjahurðina, þá fór gólfið á
hreyfingu, veggirnir rifnuðu
hvorir frá öðrum, jörðin virtist
klofna og gleypa allt, þrumur og
eldingar, eldur og aska — allt:
virtist þetta nú koma yfir borg-
ina Marres.
Janine þrýsti barninu að sér,
og hún gaf frá sér hvellt öskur.
Gryfja opnaðist henni allt í einu.
Svört hyldýpisgjá jarðarinnar
opnaðist af ósýnilegum kröftum,
hrifsaði allt til sín niður í djúp-
ið ....
Tíu tímum eftir eyðilegging-
una var loftið enn mettað ryki.
Fjórum kílómetrum utan við
Marres hafði verið komið upp
sjúkratjöldum, amerískum tjöld-
um, sem fengu dagsbirtuna til
að líkjast óhreinindum, þega|r
hún þrengdi sér gegnum olíu-
græna veggi þess.
Dr. Stephan Haller var önn-
um kafinn við að hreinsa fullan
munn af ösku.
— Sáratöng, sagði hann bak
við grímu sína.
— Bindi.
— Klemmur.
Litli snáðinn hérna var sá
nítjándi í dag. Miltisblæðing.
Hve barnamagi var lítill, þegar
skera varð af honum.
Inni í skurðtjaldinu var nærri
því eins hljótt og á sjúkrahúsi.
Hinir særðu, sem komu veinandi
og emjandi á börunum, fengu
strax sprautu og urðu hljóðir..
Og áður en þeir vöknuðu til að
geta haldíð áfram a(ð kvarta,
voru þeir aftur komnir út.
— Slagæð 104, andardráttur
eðlilegur, tilkynnti svæfingar-
læknirinn.
Systir Maria rétti honum þög-
ul aðra klemmu.
Stephan Haller fann ekki leng-
ur fyrir fótum sínum, hann hafði
nú þegar staðið svo lengi á
gúmmíbotninum, sem var synd-
andi í lysoli. En hann gat treyst
höndum sínum, þær unnu ó-