Vikan - 20.02.1969, Blaðsíða 40

Philip Morris vekur athygli
á mest seldu
amerísku filtersigarettunni
í Evrópu.
Reynið pakka af Marlboro og þér sannreynið hvað kallað er
raunverulegur tóbakskeimur.
Keimur, réttur keimur. Fullþroskað fyrsta flokks tóbak gefur Marlboro
þennan góða keim. Er þetta ekki það sem þér leitið að í filtersigarettunni?
„FILTER“ • RÉTTUR KEIMUR • „FLIP TOP“ PAKKI.
lífs af — þér ættuð að vera
þakklát þess vegna.
— Afsakið, muldraði Janine.
Læknirinn bandaði frá sér
með hendinni. — Hafið engar
áhyggjur, það er ekki unnt að
gleyma lífi sínu svo auðveldlega.
Hún kinkaði kolli í fáti.
— Hvernig líður yður.... lík-
amlega, á ég við? Er yður illt í
höfðinu, svimar yður, önnur ó-
þægindi, lömuð einhvers staðar,
eða eitthvað þvílíkt?
— Þökk fyrir herra læknir,
svaraði hún duglega. — Mér líð-
ur alveg ágætlega.
— Það væri bezt, ef þér géetuð
sofið.
— Ég mun reyna það.
Hún sá hann ganga burtu með
systurinni. Dr. Stephan Haller,
fyrsta mannveran, sem hún gat
munað eftir, núna þegar hann
var farinn. Um það bil þrjátíu
og fimm ára, hár, herðabreiður,
með grá róleg augu. Andlit hans,
hendur hans og rödd höfðu
þrengt sér inn í meðvitund henn-
ar, og hún þrengdi áköf hverju
smáatriði fram í huga sinn. Hann
var fyrsti öruggi punkturinn í
hinni nýju tilveru henanr. Allt
annað var óraunverulegt: ólífu-
græna tjaldið, sem hún lá í, arm-
ar hennar á ullarábreiðunni,
sundurtættar neglur hennar,
með merkjum eftir rautt lakk.
Einhvern tíma hafði hún borið
það á, á öðrum tíma, í öðrum
heimi, sem hún vissi nú ekkert
um lengur.
Janine lokaði augunum, leyfði
umheiminum að hverfa, reyndi
að grafa gamlar minningar fram
í dagsbirtuna. Góði guð, bað hún,
sýndu mér eina einustu mann-
veru frá fortíð minni. Leyfðu
mér að sjá móður mína, föður
minn, eða einhvern mann, sem
ég hef elskað. Eða sýndu mér
einhverja borg, sem ég hef búið
í, hús, íbúð, sýndu mér einhvern
lítilfjörlegan hlut úr lífi mínu,
kjól, barnaleikvöllinn minn,
brúðu....
Tárin komu fram í augu henni.
Fortíðin var eins og leyst upp.
Heili hennar gaf ekkert svar við
þúsundum spurninga. Ég er
mannvera af holdi og blóði, ég
get andað, séð, heyrt, talað, en
fyrir utan það er ég ekkert.
Varir hennar hreyfðust. Tvisv-
ar tveir eru fjórir, fjórum sinn-
um átta eru þrjátíu og tveir,
þannig starfar heili minn að
minnsta kosti ennþá. Hún gat
reiknað. Og hún gat beðið. Faðir
vor, þú sem ert á himnum....
Loftið í tjaldinu var þurrt. Og
það var blóðþefur, þefur af svita
og blóði. Hinum megin við tjald-
vegginn stundi einhver. Barn
grét. Milli heyrðust hvell hróp,
bænir — og sífelldur vélagnýr-
inn, sem barst að utan með ryk-
inu.
Tjaldið var yfirfullt af lifandi
fólki, af eymd og tárum. Janine
fór að athuga sjálfa sig, hún var í
óhreinum og rifnum kjól, hand-
ónýtum sokkum, með blóðugar
rispur á fótleggjunum, skóm með
háum hælum, sem — hve henni
fannst það allt í einu hlægilegt
— voru í nákvæmlega sama lit
og kjóllinn.
Ég lifi, hugsaði hún. Ég virð-
ist ekki einu sinni hafa slasazt.
Á þessu augnabliki er ekki um
neina fortíð að ræða, heldur að-
eins framtíð, núna, hið hræðilega
núna eftir sekúndu núll.
Allt í einu vaknaði von í
brjósti hennar. Þúsimdir manna
voru þarna saman komnir. Með-
al þúsundanna mun vera ein-
hver, sem þekkir mig. Ef til vill
einhver, sem leitar mín í ákafa,
ef til vill einhver, sem þykir
vænt um mig. Hann mun gráta
af gleði, vegna þess að ég lifi,
hann mun taka mig í arma sína,
hvísla nafn mitt, og ég mun
vakna, vakna að lokum.
m.
Jiirgen Siebert vonaði alltaf,
þegar síminin hringdi, að nú
væri það Janine. Einhvern tíma
hlaut það að vera hún. Einhvern
tíma hlaut hún að hringja.
Hann tók tólið af. Það var að-
eins skrifstofa hans
— Herra forstjóri, sagði hinn
lágvaxni Hannemann æstur, —
það eru líkur fyrir því að við
fáum allar auglýsingar fyrir
Westphal-Mode. Westphal skrif-
ar sjálfur — bezt að ég lesi bréf-
ið yfir fyrir yður....
— Nei takk, tók Jurgen fram
í. — Það getur beðið til morguns.
— Westphal eyðir örugglega
milljónum marka í auglýsingar,
hélt Hannemann áfram.
— Já, það hlýtur að vera.
Júrgen flýtti sér að ljúka sam-
talinu. Þetta Westphal mál hafði
geysimikla þýðingu. Fyrir
nokkrum dögum hefði hann rok-
ið út úr húsinu. Nú skipti þetta
hann svo ósköp litlu.
Hann var einn heima. Og hér
var ekkert, sem ekki minnti á
Janine. Mynd hennar stóð ekki
aðeins í silfurramma á skrifborð-
inu hans, þessi hlæjandi við-
kvæma Janine var alls staðar,
hann sá hana sitja í hæginda-
stólnum, koma út úr eldhúsinu,
standa fyrir framan spegilinn.
Auðvitað kemur hún aftur,
reyndi hann að telja sér trú um.
Kjólarnir hennar eru í klæða-
skápnum, snyrtitaskan hennar
er inni á baði, skórnir eru hérna,
hundruð annarra hluta. Og
ilmvatnið hennar eru enn í loft-
inu.
40 VIKAN 8-tbl-