Vikan - 20.02.1969, Blaðsíða 36

Daiuj
Instant DAILY er súkkulaði-
drykkur. DAILY lcysist upp ó
augabragði i mjólk eða vatni.
Ein eða tvær teskeiðar nægja
í eitt glas. Aðeins þarf að
hræra og þó er tilbúinn undra-
l Ijúffcngur súkkulaðidrykkur,
heitur eða kaldur, eftir því
sem hver óskar.
Daua

ER LJIIFUR
DRVKKUR
Náttúran hefur svarað
Framhald af bls. 9.
vann öll sín störf án árekstra,
og ég er viss um að hún sá alla
ævi, jafnt blindu árin og þau
sjáandi, sólina skína við Langa-
nes. Þannig vakir náttúruævin-
týrið í vitund þess, sem skynjar
það ofar öðru, í framvindu líð-
andi stundar.
Ég man ennþá ylinn frá hvít-
um höndum hennar, sem aldrei
töpuðu mýkt sinni og fegurð,
þrátt fyrir langan vinnudag,
þegar hún tók um barnshendur
mínar, dró mig að knjám sér og
las mér ævintýri, ekki af bók,
aðeins úr eigin hug. Hve mörg
þeirra hún hafði lifað sjálf veit
ég ekki, en sólnæturævintýrið
var hennar eigið. —■ Þetta var
rétt hjá Þorvaldi, nú var liðin
vika og ennþá þoka yfir hafinu
og ekki heiðskírt við heiðarbrún.
En ég undi hag mínum vel. f
raun og veru fannst mér ég eiga
þarna heima. Heiðin ofan við
Syðri-Brekkur vera brot af mín-
um bernskuheimi. Þótt ekki væri
hann fótum troðinn.
Öll él birta upp um síðir og
þokuhrannir yfir hafi eyðast og
hverfa. Það er bjartur sunnu-
dagsmorgunn, réttir níu dagar
síðan ég knúði fyrst á dyr minna
ágætu gestgjafa. Þinghald mikið
á fram að fara út á Eiði, sá bær
36 VIICAN 8- tbl-
stendur austan á Langanesi. Frá
minni fyrstu ferð um þær slóðir
á ég ljúfar minningar. Við hjón-
in komum þar seint að kvöldi.
Fólk var við það að ganga til
náða, en gestrisni íslendingsins,
sem í afdölum og á útnesjum
býr, verður seint fullrómuð.
Frumstæð kennd og kjánaleg,
segja kannski fullmenntaðir fjöl-
býlismenn. Menningarleg mann-
dyggð vil ég fremur segja.
En því er minningin um þessa
kvöldstund svo hugþekk, að við
komum þar til ungra hjóna, sem
áttu sjö börn, öll í æsku.
í samræmi við óbrenglaða
uppeldishætti voru þau öll kom-
in til hvílu og sofnuð. Konan
leiddi okkur að rekkju þeirra,
með svofelldum ummælum:
„Þessi blessuð börn eru það bezta
sem við eigum og hver andvöku-
nótt og erfiði fulllaunað vegni
þeim vel og verði nýtir menn."
Og þessi hugsunarháttur foreldr-
anna endurspeglaðist í rósömu
yfirbragði ungu andlitanna, sem
hrein og björt nutu værðarinn-
ar.
Á mannþinginu á Eiði var fjöl-
menni þennan sunnudag og sem
fyrr var þar gott beina að þiggja.
Meðal aðkomumanna var þar
faðir húsfreyjunnar, Sigurður,
þó ekki þeirrar sömu og ég gat
um hér á undan. Þar voru þá
tvö heimili. Þegar gamli maður-
inn hlerar það að ég hafi hug á
að vera á Heiðarfjalli um mið-
næturskeið, býður hann mér
leiðsögn sína, og segir að hægt
muni að aka alla leið upp á jepp-
anum, því þar sé nú unnið við;
undirbúning að byggingu mið-
unarstöðvar á vegum varnarliðs-
ins. — Eitt sárið enn á brjósti
íslenzkrar byggðar. — Þegar
amma mín lifði sitt sólnæturæv-
intýri höfðu ekki járnhælar
stríðsmanna troðið vanga fjalls-
ins. Og einhvernveginn fannst
mér sem endurskin miðnætur-
sólarinnar mundi annað í jarð-
ýtuspörkum herverndarinnar, en
fyrrum í lyngmó og mjúkum
mosa.
Rétt fyrir miðnættið ókum við
Sigurður upp fjallið norðan, £
móti hafsól. Glampandi útsærinn
var sléttur sem spegill, en móða
yzt vi ðsjónhring gerði skinið
daufara og ævintýrið fölara. Víst
var það fagurt, en hefði ég ekki
áður séð það í sterkara Ijósi og
litbrigðaríkara, veit ég ekki hve
áhrif þess hefðu orðið huglæg,
en lífsmynd horfinnar æsku,
helgidómur gamallar konu bar
þar hærra og eyddi hulunni.
Gengin spor og nokkrir svita-
dropar hefðu gert hugþekkari
ferðina upp fjallið, en vélardyn-
urinn og hjólanötrið.
Ennþá höfðu ekki mikil spjöll
verið unnin þarna, aðeins verið
særð kinnin, sem norður sneri
svo jeppadrusla komst þar upp.
Á fjallskollinum voru nokkrir
hælar, boðskapur þess, sem í
vændum var, að öðru voru holt,
melar og mosahúfan ósært.
Eftir að hafa dvalizt þarna
góðan tíma og notið útsýnis til
allra átta, snerum við sömu leið
til baka. Að bíða eftir bjarma
morgunsins mundi verða án ár-
angurs. Þokumóða sem færðist
yfir hafið gaf vísbendingu um
að hún hækkapi með rísandi
degi.
Þungur hafniður og örlítið
báruseitl við ströndina var það
eina sem rauf algera kyrrð næt-
urinnar. — Heilsulind friðvana
sál. — Það þarf nokkra karl-
mennsku til að gangsetja bíl á
slíku augnabliki — eða —
kannski öllu fremur tillitsleysi.
— Morgunbirtan var að færast
yfir byggðina, þegar við ókum
inn í Þórshafnarþorp, ennþá var
þó enginn tekinn til við amstur
dagsins. Gamli maðurinn -—
ferðafélagi minn — hvarf til
síns heima.
í skini morgunsins, við glugg-
ann á gistiherbergi mínu, var
hugurinn fanginn af ævintýri
ungu stúlkunnar, sem hoppaði
berfætt um mýrar og móa, með
blaktandi rauðgullna lokka. Hún
eignaðist drauminn um sitt
„Ljósaland“ í litríkum bjarma
sólmánaðar. Þegar friður færðist
yfir flóa, fjörð og byggð.
Þennan draum fékk hún fyrst
ráðinn í fjarlægu héraði, þar sem
heimili hennar stóð um tugi ára,
en miðnæturævintýrið, sem hún
ung lifði á ströndinni austan
Þistilfjarðar við heiðina há, var
henni ljósvaki langrar ævi. Bros
móður náttúru, hvort sem það
ljómar í bárum hafsins eða á
iblómvörum jarðar, er hverju
ungmenni holl heimanfylgja.
— Nú er ekkert að vanbúnaði
lengur. Á austurbrún Axarfjarð-
ar lít ég til baka. Heiðarfjall ber
mót himni lengst í austri.
í ijóma rísandi dags sé ég bros
löngu horfinna tíma, bros sem
gerðu æsku mína auðugri og
náttúruskynið næmara.
Það er ekki svipull sigur, að
:skipta um svið í sólmánuði.
STRÖNDIN
Ströndin liggur móti austri.
Þar er stutt milli brims og brúna.
Við hlíðarfót eru stórgrýttar urð-
ir, ákjósanlegur bólstaður villi-
refa, enda margir átt þar hæli
og komið upp stórri fjölskyldu.
Við sjóinn er mikið fuglalíf og
þvi gott til fanga og aðdrættir
auðveldir. Ofan urðanna er brött
hlíðin, klædd mosa og lágvöxnu
krækilyngi. Efst er svo þver-
hníptur klettaröðull, þar sem að-
eins er gengt á fáum stöðum um
sandskörð og gildrög í brúnina.
Út frá landinu eru nes og tang-
ar, þar sem aldan svellur við
hverja flúð, þegar vindur stend-
ur af hafi. Klif og kleifar skilja
þar víkur og voga. Á kambinum
ofan fjörunnar liggja skinin bein
grænna skóga, sem straumur og
vindar hafa borið langa vegu og
fært að landi. Hefur, fyrr á öld-
um, mátt finna þar góðan efni-
við högum höndum. Blöðruþang,
kufungur og báruskel, barnagull
liðins tíma, finnast þar við hvert
fótmál. — Svalaiind rmala-
drengsins fæðist við fjallsrót og
hoppar tær og kitlandi niður mó-
inn eða mýrasund að víkurbotni,
þar mynnist hún við bárukvikan
útsæ.
Lambagras og holtasól, skreyta
mela og grýttar hæðir gefa
auðninni líf og angan vorsins.
Misflatt landið býður víða
brekkuskjól, gott þeim, sem ung-
ir og óveðraðir eru þar oft á
ferli. Á skerjunum utan við nes-
in sofa urtubörn, vöktuð vökul-
um móðuraugum.
Á blindskerjum yzt við mynni
fjarðarins rís hafaldan hátt,
brotnar með þungum dyn, veður
inn að landinu og lætur þar ó-
friðlega í vonleysi sínu um lengra
líf. Þannig er ströndin.
Hann er 19. aldar maður. Römm
kyngi þjóðsögunnar hefur mótað
lífstrú hans og gert hann öðrum
skyggnari.
Ellin hefur sótt hann heim
kreppt limina og beygt bakið,
svo t;l erfiðis er hann lítt fær
lengur. Þess vegna er hann smali
og situr fé á ströndinni. Það er
við hæfi. Hér sleit hann líka
barnsskónum, þá var ljúft að lifa.
Hvert fótmál sem hann stígur
l