Vikan - 17.04.1969, Blaðsíða 28

I þess stað gerði hann honum
þann greiða, að halda lögregl-
unni frá þessu. Karl Jelinek hét
hann og hripaði nú nokkrar
setningar niður í bréfblokk, sem
hann hafði fiskað upp úr göml-
um leðurj akkavasa sínum.
HERRA JÚRGEN SIEBERT Á
ALLA SÖK Á ÁREKSTRINUM
Á HORNI WITTELSBACHER-
STRÆTIS OG AUENSTRÆTIS.
HANN TEKUR Á SIG ALLAR
SKEMMDIR ...
Jiirgen skrifaði undir, Janine
skrifaði nafn sitt einnig undir.
Jelinek reif afritið úr bréf-
blokkinni. — Hérna, þá vitið þér
hvað þér hafið skrifað undir.
Nafn mitt og heimilisfang stend-
ur þar.
Jurgen stakk miðanum grun-
laus í frakkavasa sinn. Eg verð
að borga hugsaði hann. En ann-
ars er málið leyst. Ef ég fer með
bílinn á verkstæði strax fyrir há-
degi, þarf Gaby ekki að vita
neitt um þennan árekstur ....
— Það verður betra, sagði Jan-
ine, — að ég taki leigubíl til hó-
telsins.
Hann hristi höfuðið, tók var-
lega um handlegg hennar.
— Ertu mér reið?
— Nei. Ég álasa sjálfri mér.
Án mín hefðir þú ekki drukkið,
og slysið hefði ekki átt sér stað.
Jurgen lyfti andliti hennar. Og
hann gaf rödd sinni hátíðlegan
blæ: -— Veiztu, það er mér miklu
meira virði að ég hef kynnzt þér.
Jafnvel þótt varir hennar
bærðust ekki, kom augnaráð
hennar upp um hana. Engillinn,
hugsaði hann, þú elskar mig. Þú
elskar mig í annað sinni. Og
enginn veit betur en ég, að hjá
þér er ástin eitthvað heilagt,
órjúfanlegt.
Næsta morgun vaknaði Júrgen
við símahringingu. Klukkan var
rúmlega níu.
— Herra Siebert, samtal frá
París til yðar.
— Já takk.
— Góðan dag, elskan, heyrðist
glaðleg rödd Gabyar, — hvernig
var nóttin án mín?
— Hræðileg, stimdi hann.
— Hvað dreymdi þig?
— Það get ég ekki sagt í síma,
sagði hann hlæjandi.
— Svo slæmt?
— Já.
— Þú hefðir átt að koma með
til Parísar. Baðherbergið mitt
hérna er svartkalkað, svefnher-
bergið er með ljósrauðu vegg-
28 VIKAN 16- tbl-
fóðri, með himinsæng eins og
Lúðvík fjórtándi átti.... og þú
vilt heldur sofa í Múnchen....
— Einhvern tíma verður mað-
ur þó að vinna, sagði hann pirr-
aður.
— I gærkvöldi var dansleikur
hjá Madame Calvignac, sagði
hún mjúkri röddu, — eitt af
þessum sérstöku, þú veizt. Ég
var í rúbínrauðum kvöldkjól,
axlaberum, sem var svo fleginn
að sumt fólk hafði ekki kjark í
sér, til að horfa á ....
— Þarftu endilega að steypa
mér í glötun? tók hann fram i
fyrir henni.
— Ó, Júrgen, sagði hún hlæj-
andi, — mig langar svo til að
gera þig óðan af afbrýðisemi, i
stað þess að þurfa að vera að
brjóta heilann um, hvað þú gæt-
ir verið að gera ...
— Ég er ekki að gera neitt,
sagði hann ákveðinn, — fyrir ut-
an það að ég elska þig hræðilega
heitt.
— Og ég, svaraði hún. — Það
er þér að kenna að myndarleg-
ustu menn hafa enga þýðingu
fyrir mig. Heyrðu, ég ætlaði að
segja þér að ég er búin að panta
fallegan brúðarkjól hjá Cardin,
dálítið æsandi, dálítið róman-
tískan, þú verður áreiðanlega
hrifin....
— Örugglega.
— Júrgen, heldurðu að við
verðum búin að fá öll giftingar-
plöggin eftir þrjá vikur?
Hann hikaði nokkrar sekúndur.
Slæmur grunur varnaði honum
máls. Hann sat æstur í rúmi sínu,
hélt símtólinu í hendi sér, heyrði
rödd ástmeyjar sinnar, en innri
rödd olli honum kvíða, varaði
hann við ...
— Þrjár vikur, jú, það ætti að
nægja, svaraði hann að lokum.
— Eftir þrjár vikur, hélt Gaby
áfram, — fer Hongkong frá Mar-
seille, eitt þessara vöru-farþega-
skipa, þú veizt. Austur-Asíuferð,
Singapore, Siamflói, Manila,
Kína, Japan. Aðeins þrjátíu far-
þegar um borð, klefi með baði,
heitri sundlaug og ég veit ekki
hvað.
— Og hvar eigum við að gift-
ast? vildi hann fá að vita.
— Um borð, skipstjórinn gef-
ur okkur saman, skilurðu? Ég er
búin að afla mér upplýsinga um
það, það verður engum erfið-
leikum bundið.
— Bara að það væri komið að
því, sagði Júrgen.
— Hvað þá? Það var einhver
efatónn í rödd hennar. — Held-
urðu að eitthvað geti hindrað
það?
— Nei, nei, sagði hann róandi,
— ég vildi aðeins að þessar þrjár
vikur væru liðnar, að við vær-
um að synda um borð í Hongkong
og þyrftum ekki að hugsa um
neitt nema ást okkar....
Hugsa ekki um neitt annað —
já það væri unaðslegt. En því
miður leyfðu aðstæður hans hon-
um það ekki. Til allrar hamingju
bar símaþráðurinn ekki hugsanir
hans, heldur aðeins ástþrungin
orð hans.
— Hvenær kemurðu aftur,
Gaby?
— Föstudag, hugsa ég. Ætl-
arðu að taka á móti mér á flug-
vellinum?
— Hvort ég skal.
Þegar hann hafði lagt tólið á,
stökk hann fram úr rúminu og
fór í sturtu. Heit vatnsbunan gaf
honum að nýju aukna lífsorku.
f fyrsta sinn á þessum morgni
ýtti hann ákvörðun sinni ekki til
hliðar. í fyrsta sinn hugsaði hann
allt til enda. Hann gerði sér grein
fyrir, að lausnin var ekki þægi-
leg. Janine var ekki sinnisveik
og engin minnsta von var til að
svo yrði. Hún mundi ekki hverfa
bak við múrveggi heilsuhælis,
hann gat hvorki búizt við því að
hún flytti til Ástralíu sem inn-
flytjandi, né að hún gengi í
klaustur.
Enginn mun losa mig við hana.
Ég verð að gera það sjálfur. Hver
dagur, sem líður, eykur hættuna.
í dag, á morgun eða þarnæsta
dag getur hún fengið minni sitt
aftur, í dag, á morgun eða þar-
næsta dag getur einhver þekkt
hana ....
Þegar hann sat niðri við morg-
unverðinn, lýsti svipur hans
ákveðni. Hann var klæddur stál-
bláum fötum, í snjóhvíta skyrtu,
með gyllta skyrtuhnappa, hann
drakk grepeávaxtasafa, hann
skar sundur brauðið sitt, en bak
við enni hans tók áform hans á
sig mynd.
Það verður að líta út eins og
sjálfsmorð, hugsaði hann. Það
verður óhjákvæmilega að líta út
sem sjálfsmorð. Hún gæti drekkt
sér til dæmis. Eða hent sér fyrir
lest, eða tekið inn eitur. Gert í
örvæntingu. Þannig lagað les
maður á hverjum degi í blöðun-
um.
í dag var miðvikudagur. Hann
varð að vera búinn að því fyrir
föstudag. Ekki að þurfa lengur
að hugsa um það, að hinir dauðu
rísi upp, ekki kveljast lengur
vegna draumarugls, verða frjáls
— byrja nýtt líf, byrja raun-
verulegt líf ....
X.
— Hvað amar að yður í dag?
spurði taugasérfræðingurinn dr.
Sartorius Janine á sömu stundu.
Hún lá á legubekknum. Allt
leit nákvæmlega eins út nú og
í fyrri heimsóknum hennar. Hálf-
rökkrið, hin algjöra kyrrð, lækn-
irinn við höfðalag hennar, rödd
hans.... þrátt fyrir það náði
dáleiðslusvefninn ekki tökum á
henni í dag.
— Það amar ekkert að mér,
svaraði hún.
— Reynið. að slappa algjörlega
af, skipaði dr. Sartorius henni.
— Ég hef alveg slappað af,
læknir.
— Nei, ég sé það á yður. Þér
eruð svo þvingaðar, Janine. í
stað þess að minnka spennuna,
virðist þér vera í háspennu.
— Reynum einu sinni enn, bað
hún. Þegar sú tilraun mistókst,
stóð hún á fætur og kveikti sér
í sígarettu með titrandi höndum.
— í dag er ég ekki góður sjúk-
lingur. Hún reyndi að tala í
kringum efnið.
En hún ruglaði dr. Sartorius
ekki með því.
— Janine, sagði hann, — ég
er læknir yðar. Ef við ætlum að
komast eitthvað áfram, verðið
þér að treysta mér. Þér verðið
að tala um hugsanir, sem leita á
huga yðar, og jafnvel þótt þér
séu mjög nánar. Þér verðið að
treysta mér fyrir vandræðum
yðar, aðeins með því móti er von
um árangur.
—• Þér vitið þó vandræði mín,
svaraði hún.
— Það hefur eitthvert nýtt
vandamál bætzt í hópinn, sagði
hann fastmæltur.
— Nei, nærri hrópaði hún. —
Ég er bara svo taugaóstyrk í
dag, það er allt og sumt.
Ákafinn í svari hennar kom
örlitlu brosi fram á varir hans.
Hann fylgdi henni til dyra og
sagði um leið: — Þegar þér hafið
áttað yður, þá hringið þér til
mín, segjum við það?
Hún yfirgaf stofu hans án þess
að segja nokkuð.
Það er ekkert nýtt vandamál,
sagði hún við sjálfa sig. Ég mun
segja Jurgen, að ég vilji aldrei
hitta hann framar. Þetta er allt
saman ekkert annað en misskiln-
ingur. Það er ekki hægt að verða
ástfangin af ókunnum manni á
einni nóttu.
Janine beið á sporvagnastöð-
inni eftir leið tólf. í dag skein
sólin, síðustu snjóhaugarnir
bráðnuðu. Ung kona ýlti barna-
vagni á undan sér, ungur maður
EFTIR JENS BEKKER
9. HLUTI
VIÐ
hverja snertingu hans