Vikan - 17.04.1969, Blaðsíða 40

róandi á handlegg hennar. —
Takið þessu nú rólega, fröken
North, sagði hún, — þér hafið
fengið taugaáfall og....
— Talið ekki við mig eins og
ég sé gengin af vitinu, tók fröken
North fram í fyrir henni. — Ég
sagði að ég hefði talað við hann,
og það gerði ég. Ég horfði á þeg-
ar Júlíus Mag ... litli maðurinn
valdi númerið og svo tók ég við
símanum og talaði við hann.
Hann sagðist heita Foster Reyn-
olds og spurði hvað hann gæti
gert fyrir mig.
— Ég held að við ættum að
hringja í lækni og fá róandi pill-
ur, sagði fröken Baxter ákveðin.
— Verið ekki með þessa vit-
laeysu, tók fröken North fram í
fyrir henni. — Þér vitið eins vel
og ég að þetta getur ekki verið.
Það er enginn Foster Reynolds
til. En hver var það og hvers-
vegna sagðist hann heita Foster
Reynolds?
Það var stofustúlkan sem svar-
aði þessari spurningu. Hún var
náföl og æst, þegar hún kom æð-
andi inn í herbergið.
— Fröken North, ó, fröken
North!
— Verið þér róleg, barn. Hvað
hefir komið fyrir?
— Ég fór upp í svefnherbergið
yðar til að ryksuga teppið, og þá
var allt horfið. Allar loðkápurn-
ar, skargripirnir, allt....
— Það er útilokað, þeir voru
hér allan tímann.
— Ekki bílstjórinn, skaut
fröken Baxter inn í.
— Hvaða bílstjóri? spurði
fröken North. Hún mundi allt í
einu eftir manninum í svarta
einkennisbúningnum, og mundi
að hann hafði ekki komið með
þeim inn í vinnuherbergið.
Nú skildi hún hversvegna.
— Hringið til lögreglunnar, og
fröken Baxter greip símann og
fór að velja númerið. — Eg skal
góma þá, þó svo það verði mitt
síðasta. Flýtið yður, fröken Baxt-
er. Þeir skulu svei mér fá að
iðrast eftir þetta. Að hugsa sér,
þeir ætla að ná sér niðri á Clöru
North! Ég skal.... röddin þagn-
aði. — Ó, nei, hvíslaði hún, —
Ó, nei....
Hún sneri sér að fröken Baxt-
er. Andlitið var gráfölt.
— Leggið símann á, sagði hún.
— En fröken North....
— Leggið á!
Fröken Baxter var furðu lost-
in, en gerði þó það sem henni var
sagt.
— Ég skil ekki.... sagði hún
— En það gera þeir, sagði
fröken North þunglega. — Þeir
vissu hvað þeir voru að gera.
☆
Framhald af bls. 23
var þennan dag var gert af svo þaulhugsuðu og yfirlögðu róði og aí
svo fullkomnum aga, að Angelique komst að þeirri niðurstöðu að menn-
irnir, sem Peyrac hafði tekið með sér, væru allir valdir af stökustu kost-
gæfni eftir langa yfirvegun, jafnvel þótt fljótt á litið kynni annað að
virðast.
Þrátt fyrir alla þeirra ágalla og lesti reyndust þeir slungnir, órjúf-
andi tryggir og frábærlega hugrakkir, þegar í harðbakka sló.
Peyrac greifi byrjaði með milligöngu túlksins, Nicholasar Perrots á
að minna Irokastríðsmennina á samkomulagið, sem þeir Swanissit höfðu
gert, áður en hann var sivo sviksamlega myrtur.
Úr sæti sínu átti Angelique ekki i neinum erfiðleikum með, að fylgjast
með táknmáli bendinga þeirra; hún heyrði annað slagið orð og orð af
samræðum þeirra, þegar Nicholas Perrot túlkaði, ó sinn óþreytandi
hátt, sjónarmið greifans fyrir Irokunum og hinar löngu ræður Irok-
anna, sem hann kom til skila, án þess að sleppa einu einasta orði, jafn-
vel þótt ,þær hefðu ekkert annað inni að halda, en flóð ásakana og ógn-
ana í garð Peyracs.
Svo stóð Peyrac upp, lét klæði sín njóta sin til fulls, festi á þá ein-
beitt augnaráð og bætti þannig öllum sínum persónutöfrum við mál-
fimina.
Hann minnti þá á hvern hátt hann hafði haft á því, að nálgast ,hinar
fimm þjóðir, og hversu Swanissit hafði þótt þær aðferðir athyglisverðar.
Og hvernig hann og hinn varkári, gamli höfðingi, sem í meira en tutt-
ugu ár hafði leitt hina hraustu stríðsmenn sina um striðsstigu, hefðu
gert friðarsáttmála sín í milli fyrir aðeins tveimur kvöldum — og þetta
gátu skeljafestar staðfest — sáttmáia, sem náði til allra hvítra manna,
undir stjórn Peyracs eða bandamanna hans, allra þeirra, sem nutu
verndar fána hans eða bandalags við hann.
Leynilegt m’erki af þeirra hálfu átti að gera þeim kleift og leyfilegt
að blandast í hóp Iroka, hverrar þjóðar sem þeir væru, hvort heldur að
þeir væru franskir, enskir, spænskir eða flæmskir, það er að segja hol-
lenzkir.
Á hinn bóginn skuldbundu Peyrac og menn hans sig til að grípa aldr-
ei til vopna móti Irokum, jafnvel þótt hinir frönsku samlandar þeirra
frá Quebec bæðu þá þess, eða Abernakarnir eða Algonkvíarnir, sem
þeir höfðu gert friðarsáttmála við.
Hann hafði einnig bætt við heiti um, að selja aldrei fólki langa húss-
ins áfengi, því gamli höfðinginn hafði sérstaklega krafizt þess, og sömu-
leiðis hafði Peyrac heitið því, að vera ekki hvetjandi um verzlun með
bifurskinn, því það kynni að leiða til þess að Irokarnir hugsuðu ein-
göngu um veiðar, í stað þess að sinna landbúnaðinum.
Þessi gamli Seneka hafði verið þeim eins og faðir, allt fram i dauð-
ann, og leitazt við að vernda fólk sitt frá tveimur miklum freistingum,
eldvatni og verzlun, sem kynni að leiða til örrar eyðingar þjóðar hans
með hrörnun og hallærum.
Því ef Irokar hættu að veiða til matar og stunda landbúnað, en tækju
þess í stað að veiða skinnanna vegna, hvattir til þess af hólfu hvítra
verzlunarmanna, gæti harður eða óvenju langur vetur, þurrkað út heila
ættflokka, sem ekki hefðu safnað nægum vetrarbirgðum. Þriðja freist-
ingin og sú alvarlegasta fyrir Iröka var strið, að því er Swanissit hafði
útskýrt fyrir Peyrac, og einnig á þessu sviði hafði gamli höfðinginn
reynt að bjarga fólki sínu frá þessari banvænu hættu rneð því að neyða
það til að lifa í friði við að minnsta kosti einn hvítan mann, sem sé
Þrumumanninn og fólk hans.
Til stuðnings þessu samkomulagi og sem áminningu um það i garð
þeirra, sem kynnu að freistast til að gleyma þvl, hét Peyrac greifi að
gefa hverjum höfðingja hinna fimm þjóða á hverju ári hlauplanga lás-
byssu, ásamt með tveimur kútum af púðri og tveimur af blýi til veiða,
fimm fiskinet úr enskum þræði, tíu skarlatsrauð teppi úr enskri ull,
fimm skarlatsrauða eða bláa jakka eða eftir vali, af þeirri gerðinni,
sem ekki missa litinn, þótt þeir lendi i regni eða sólskini, tvö hundruð
og fimmtíu hnífa, tvö hundruð axir, fimm sagir til að fella með tré.
Fimm tunnur af saltpétri, sem er undraefni til að láta maísinn gróa.
Og þar að auki nokkra eldunarpotta af mismunandi stærðum, frá Iron
Mills, mesta járnvöruframleiðanda í Massachusetts.
Átti slíkt samkomulag, sem fól í sér jafn rnikil hlunnindi fyrir lrok-
anna, að vera vera að engu haft, án þess að á reyndi, án þess að haía
fengið reynslutíma, svo mikið sem eitt ár?
Tahoutaguete hrópaði eitthvað og Nicholas Perrot át það upp eftir
honum.
— Það ert þú, hvíti maður, sem hefur svikið samkomulagið strax,
áður en það fékk sinn reynslutíma. Þvi við ihöfum aidrei séð gjafir
þinar; hins vegar höfum við séð sviksamlegan dauða og árás þína.
Þetta höfum við séð. Það varst þú sem efndir til stríðs við okkar fólk,
um leið og við höfðum ákveðið að láta af illdeilum.
— Reynið að nota litlu gráu
frumurnar, fröken Baxter, sagði
glæpasöguhöfundurinn uppgefin.
— Ég er Clara North. Það er ég
sem hefi skapað Foster Reynolds,
mesta leynilögreglumann vorra
tíma, sem sér í gegnum allt, og
sem er tvímælalaust snjallastur
allra leynilögreglumanna. Á ég
að mæta fyrir rétti og segja frá
því sem ég hefi orðið fyrir í dag,
eða á ég að láta þessar skepnur
hrósa sigri? Sjáið þér þetta ekki
fyrir yður? Á ég að segja dóm-
aranum að ég liafi talað við Fost-
er Reynolds í síma? Það myndu
allir springa af hlátri og ég gæti
ekki selt eina einustu bók eftir
slíkt hneyksli. Og þessir djöflar
vita það. Þeir notuðu það út í
æsar. En það sem ergir mig mest
er það að þeir hafa á réttu að
standa, ég get ekkert aðhafzt, það
er það versta.
En fröken North skjátlaðist.
Það versta kom nokkru síðar.
Hún settist við skrifborðið og
starði út í loftið. En þá tók hún
eftir litlum bréfsnepli og hún
tók hann upp.
Á honum stóð; — Hvernig
væiri að hringja til Foster
Reynolds?
— En ....
40 VIKAN
16. tbl.