Vikan - 17.04.1969, Blaðsíða 29

tók varlega í hárið á ungri stúlku.
Hún leit undan, horfði í aðra
átt. En það er ekki unnt að flýja
frá sínum eigin myndum. Henni
fannst Júrgen standa frammi
fyrir sér. Henni fundust dökk
augu hans stöðugt horfa á sig,
heyrði rödd hans, sá bros hans,
fann snertingu handa hans ...
Þegar leið tólf kom, steig hún
ekki upp í vagninn. Utan við sig
þaut hún að næsta símaklefa og
bað um samband við skurðstofu
bæj arsj úkrahússins.
— Gæti ég fengið að tala við
dr. Haller, takk.
Ég ætla að borða hádegisverð
með Stephan, hugsaði hún. Ég
mun eyða öllum deginum og öllu
kvöldinu með honum. Það verð-
ur engin laus mínúta lengur
Júrgen. Það er annar, sem elskar
mig, sem gætir þess að ég geri
enga vitleysu....
— Halló, sagði hún.
— Doktor Haller er farinn í
ferðalag, sagð' ókunn rödd, —
það er fyrst búist við honum aft-
ur eftir tvo eða þrjá daga.
— Hvenær fór hann? spurði
hún í öngum sínum.
— f dag.
í nokkrar sekúndur fannst
henni sem hún stæði á giárbarmi.
Ég verð að ná í hann, hugsaði
hún. Stephan, skildu mig ekki
eftir eina, verð ég að segja við
hann. Ég er hrædd, heyrirðu
ekki? Hrædd v:ð sjálfa mig, við
það, hvað um mig verður.
Janine setti aftur tvo tíupfenn-
inga peninga í símtækið og valdi
númerið heima hjá honum. En
ekkert heyrðist. Enginn svaraði.
Þegar hún kom aftur á hótelið
um miðjan dag, rétti dyravörð-
urinn henni tvö bréf. — Handa
yður, sagði hann um leið.
Hún settist á stól í anddyrinu.
Það var ekki erfitt að. gizka á,
frá hverjum bréfin voru. Hún
reif hvíta umslagið fyrst upp.
— Elsku Janine, skrifaði Step-
han, — ég gat ekki náð tali af
þér fyrir brottför mina. Þess
vegna, skrifa ég þessar línur í
flýti. Því miður var ég allt í einu
kvaddur á fund í Berlín. Ég kem
aftur á föstudag eða laugardag
og mun þá strax hafa samband
við þig. Ættum við kannski að
fara eitthvert upp í fjöllin yfir
helgina? Hugsaðu um það ...
Gula umslagið hafði aðeins að
geyma smámiða. Og á honum
stóðu aðeins þessar tvær setn-
ingar: — Ég sit á Café Brasch.
Ég bíð þar, þangað til þú kemur.
Júrgen.
Hún sat grafkyrr nokkra stund.
Lét, sem hún hikaði eins og hún
yrði að hugsa sig um, eins og
henni veittist erfitt að fara á
Café Brasch. Nokkurs konar rétt-
læting fyrir sjálfri sér.
En í raun og veru lygi. meira
að segja heilmikil. Því þegar hún
stóð upp og fór upp á herbergi
sitt, var það aðeins til þess að
fara í annan kjól, til þess að
púðra sig og mála varirnar, til
þess að setja svart silkiband í
hár sér ....
Já, hún vildi vera falleg. Falleg
fyrir hann. Hún rannsakaði sjálfa
sig í speglinum, vandlegar en
nokkru sinni áður. Og aðeins hin
ævaforna spurning vafðist fyrir
henni: Ætli honum finnist ég
falleg?
í Múnchen hafði veðrið verið
fallegt, í Berlín rigndi. Stephan
Haller fannst það litlu máli
skipta. Fundurinn, sem hann
hafði skýrt Janine frá, átti sér
alls ekki stað.
Ég skal gefa yður ábendingu,
hafði leynilögreglumaðurinn
Paul Karsch sagt, nafn manns,
sem þekkti Janine. Hann heitir
Júrgen Siebert og býr í Berlín,
Atlasstræti 6.
Þess vegna var hann hér. Þess
vegna hafði hann beðið Rog-
atzki að taka að sér næturvakt-
ina á sjúkrahúsinu. Hann var
nú í fyrsta skipti í Berlín, en
hann hafði engan áhuga á borg-
inni. Hann hafði aðeins áhuga á
Júrgen Siebert.
— Þékkið þér Atlasstræti?
spurði hann leigubílstjóra á flug-
vellinum.
— Já, komið upp í, Atlasstræti
er í Mariendorf.
Bílstjórinn var einn af þessum
málgefnu mönnum. — Síðast-
liðna nótt var enn ein ljóshærð
stúlka myrt, sagði hann, lögregl-
an hefur nú komizt á sporið.
— Vonadi er það rétta sporið,
svaraði Haller aðeins til þess að
segja eitthvað.
— Þessi náungi myrðir aðeins
ljóshærðar, hélt maðurinn áfram,
— og alltaf sama aðferðin, hann
lemur þær í hausinn, fremur síð-
an á þeim kynferðisafbrot og
kastar þeim svo í vatn. Þannig
manntetur vildi ég hafa milli
handanna.
— Hvað er hann þegar búinn
að drepa margar?
— Það er alls ekki vitað. Tvær
eða þrjár, ef til vill fleiri. Það er
ekki víst að öll líkin hafi fund-
izt.
Morð kom manni alltaf í upp-
nám. Haller létti, þegar þeir
komu á leiðarenda.
Atlasstræti var lítil, róleg
hliðargata. Einbýlishús með fall-
egum görðum og bílskúrum, sem
bentu á góðan efnahag eigend-
anna. Númer 16 hafði þau áhrif
á Haller, að það væri autt og
tómt. Rúlluhlerarnir fyrir glugg-
unum voru dregnir niður.
Þessi áhrif urðu að fullvissu.
Fjöldamörgum hringingum hans
var ekki svarað. Til allrar ham-
ingju sá hann í húsi skáhallt á
móti konu eina, sem var að
sneiða til greinar á limgerði sínu.
Það var ekki miklum erfið-
leikum háð að gefa sig á tal við
hana.
— Ég hef elcki hitt herra Sie-
bert í nokkur ár, sagði hann. -—
Við erum skólabræður, og þar
sem ég er nú af tilviljun staddur
í Berlín ....
— Þér hafið ekki heppnina
með yður, áleit nágrannakonan,
—- eftir að konan hans dó, sést
hann sjaldan. Hann hefur ferð-
ast mikið síðan.
— Hvað þá, sagði Haller undr-
andi, — konan hans er dáin? Ja,
hérna, hún var þó mjög ung, var
það annars ekki?
Konan beygði sig yfir limgerð-
ið.
— Tuttugu og sjö ára, var allt-
af falleg, vingjarnleg, síhlæjandi,
við í götunni héldum að þetta
væri hamingjusamasta hjóna-
band heimsins.
-- En hvað svo?
Nágrannakonan yppti öxlum.
— Ég veit ekki hvað gerðist, en
það er víst að stuttu fyrir jólin,
síðastliðið ár, framdi frú Siebert
sjálfsmorð.
— Hræðilegt, sagði Haller með
áherzlu. Honum var helzt í mun
að halda samtalinu áfram, eins
lengi og unnt væri.
— Hvar vinnur herra Siebert
nú sem stendur?
— Hann er með auglýsinga-
skrifstofu niðulr í miðbænum.
Drestern-Werbung heitir fyrir-
tækið. Heimilisfangið veit ég
ekki, það stendur örugglega í
símaskránni.
Hann hringdi í númerið frá
pósthúsi í nágrenninu.
— Gæti ég fengið að tala við
herra Siebert?
— Því miður, herra Siebtrt er
sem stendur í Múnchen, svaraði
kvenmannsrödd.
Án þess að vita hvers vegna
honum varð dálítið, órótt við að
heyra þessi orð. Hvað hafði
Karsch sagt: — Við eigum okkur
einnig atvinnuleyndarmál, herra
læknir. Ég get aðeins gefið yður
ábendingu.... að hvaða gagni
hún verður er undir yður kom-
ið ....
— Viljið þér ef til vill tala við
herra Mannemann? spurði rödd-
in.
— Nei, takk. Ég vildi gjarnan
fá að vita, hvenær herra Siebert
er væntanlegur aftur.
— Það er óákveðið.
Stephan Haller lagði tólið á.
Óróleiki hans magnaðist. Hann
ákvað að aka til auglýsingaskrif-
stofunnar, þrátt fyrir þessar upp-
lýsingar. Hann reiknaði með að
geta komið þangað um lokunar-
tíma.
— Þeir útreikningar voru ekki
mjög nákvæmir. Inni í miðborg-
inni komst leigubíllinn ekkert
áfram. Þegar hann kom að lok-
um að skrifstofubyggingunni,
hristi dyravörðurinn höfuðið. —
Nei, herra minn, starfsfólkið á
Dreistern-skrifstofunni er þegar
farið.
— Það var leitt.
Hann ætlaði að snúa sér við
og fara, þegar hann fékk allt í
einu ágæta hugmynd. Hann tók
mynd af Janine upp úr skjala-
tösku sinni, rétti dyraverðinum
hana og spurði:
— Þekkið þér þessa stúlku ef
til vill? Hún vann hérna einu
sinni.
Maðurinn kom gleraugum sín-
um fyrst haganlega fyrir á nefi
sér. En síðan starði hann undr-
andi og einnig dálítið van-
treystandi á Haller. — Hún hef-
ur aldrei unnið hérna. En hún
hefur oft komið hingað. Þetta er
nefnilega hin látna frú Siebert.
Dr. Haller hörfaði óttasleginn
aftur á bak.
Þvættingur, stamaði hann.
— Ég er alveg viss, svaraði
dyravörðurinn.
Gaby naut þess að koma fólki að
óvörum. Að koma til dæmis ó-
vænt með morgunflugvélinni frá
París. Ekki á föstudag, heldur
þegar á fimmtudegi.
Hún gekk brosandi á stígvél-
um sínum inn í anddyri hótels-
ins Bayerisdun Hof. Hér var
langt því frá að hún væri óþekkt.
— Komið þér sælar, ungfrú
Westphal, sagði móttökumaður-
inn, — get ég gert eitthvað fyrir
yður?
— Nei, þakka yður fyrir, sagði
hún hlæjandi, — ég mun rata
sjálf.
Hún geislaði af góðu skapi.
Hún hefði viljað faðma að sér
allan heiminn. París hafði verið
dýrðleg. Ennþá dýrðlegar var, að
Framhald á bls. 47
HANN SAT ÆSTUR í RÚMINU SÍNU, HÉLT SÍMTÓLINU í HENDI SÉR,
HEYRÐI RÖDD ÁSTMEYJAR SINNAR, EN INNRI RÖDD OLLI HONUM
KVÍÐA, VARAÐI HANN VfO . . . .
1G. ttoi. VIKAN 29