Vikan - 17.04.1969, Blaðsíða 43

Dr. Aspirín
Framhald af bls. 10
með þeim árangri, að þar liggur
við styrjaldarástandi hvern dag.
Hatrið liggur í loftinu og ná-
grannar hinnar útvöldu þjóðar
eiga sér það takmark æðst að út-
rýma henni. Þeir eru nefnilega
sjálfir guðs útvalda þjóð; um
það getur Allah borið.
í byrjun nítjándu aldar gerði
Napóleon mikli vasklega tilraun
til að sameina Evrópu. Það að
hann fæddist á Korsíku og tal-
aði frönsku með hreim, varð til
þess að hann leit ekki á Frakk-
land út af fyrir sig sem ein-
hverja Paradís. Honum fannst
rétt, að álfan væri undir einum
hatti svo hann gæti tekið þæj
prinsessur með sér í rúmið, sem
honum þóknaðist; í dag frá Var-
sjá, á morgun frá Vínarborg.
Napóleon mikli var fyrsti Evr-
ópumaðurinn. Hann leit á svæð-
ið sem heild án landamæra, sem
síðan hafa jafngilt fangelsismúr-
um.
En bæði þá og alla tíð síðan
hafa allar tilraunir til að sam-
eina Evrópu farið út um þúfur.
Ástæðan er fyrst og fremst sú,
að hver þjóð fyrir sig er guðs
útvalin með sögu, bókmenntir
og tungu og svo vitaskuld fólk,
sem ekki á sinn líka. Dr. Göbb-
els, áróðursmálaráðherra Hitl-
ers, bjó alla sína hundstíð í miðri
Evrópu. En einu sinni á ævinni
komst hann út fyrir landamær-
in, þá til Ítalíu og flýtti sér heim
aftur. Hann var viss um, að út
fyrir Þýzkaland væri ekkert að
sækja. Þjóðernisstefna nazista í
Þýzkalandi byggðist á því að
sameina tvennt sem almenningi
þótti spennandi: Brjálaðan þjóð-
ernisofstopa og sósíalisma. Því-
lík blanda. Nógu slæmt er víst
hvort fyrir sig. Aðferðir nazist-
anna eru eitt allsherjar monú-
ment fyrir þjóðernisrembing:
Heilar þjóðir afgreiddar sem
„óhreinar", samanber Gyðinga.
Vélin sett í gang til að útrýma
þeim og framinn stórkostlegasti
glæpur mannkynssögunnar. Um
leið var sett fram barnaleg fá-
vizkukenning um yfirburði svo-
kallaðra Aría.
Um þessar mundir getur Evr-
ópa treglega lafað saman í verzl-
unarbandalögum hvað þá meir.
Höfuðpostuli þjóðernisrembings-
ins er gamli de Gaulle. f hans
augum eru Frakkland og Frans-
arar ofar öllu öðru hyski. Frans-
mönnum er eiginlegt að líta nið-
ur á útlendinga og það er frægt,
að menn verða útlendingar alla
ævi í Frakklandi þótt þeir setj-
ist þar að og tali málið þokka-
lega. Svo langt hefur fyrirlitn-
ing Fransara á útlendingum
gengið, að ferðamenn kvörtuðu
sárlega um lélega þjónustu og
enga fyrirgreiðslu og varð þetta
til þess að ferðamannastraumur
til Parísar hefur stórminnkað.
Bandaríkjamenn eru svo ung
þjóð og fólk þar einkum af hin-
um ýmsu Evrópuþjóðernum.
Þjóðarbrotin þar halda enn fast
við trú sína um „hina miklu
þýzku þjóð“, um hina „einu
sönnu kúltúrþjóð, Fransmenn"
og jafnvel írar þykjast manna
fremstir í Bandaríkjunum, ekki
hvað sízt eftir að Kennedy fjöl-
skyldan hófst til vegs og virð-
ingar. En negrarnir eru þó eins
konar þjóð í þjóðinni og nú er
mjög reynt að ala á kenningum
um yfirburði þeirra og hreyfing
eins og Black Power er hugsuð
til þess. ____ __
Verndun þjóðernis. Þetta slag-
orð er endurtekið sí og æ með
tilhlýðilegum titringi í málrómn-
um og alvöruþunga. Þetta slag-
orð hljómar á fundum hjá
stjórnmálaflokkunum og sést í
ályktunum frá Suff og Fuff og
hvað þau nú heita þessi póli-
tísku pabbadrengjafélög. Það
þýðir einfaldlega, að íslendingar
lofa hátíðlega og að viðlögðum
drengskap að gera sitt til að við-
halda þeim þjóðernisrembingi,
sem er helzti meinvaldur heims-
byggðarinnar á vorum tímum.
Hitt er svo annað mál, að við
eigum nokkur heimsmet, sem
gjarnan má halda á lofti og
gjarnan má skrá í bækur líkt og
árangur í frjálsum íþróttum.
Helzta heimsmet íslendinga
hljóðar upp á sykurát, en eftir
að Mörlandinn hætti að skófla í
sig floti, tólg og þverhandar-
þykkum síðum af spiki, hefur
allt snúizt um sykurát. Annað
heimsmet fslendinga hljóðar upp
á að kunna ekki að fara með
brennivín og það þriðja er sljó-
leiki og silakeppagangur í um-
ferð þessa eina bæjar, sem land-
ið getur státað af.
Nú vaknar sú spurning, hvort
ástæða sé til að blása sig út af
þjóðernismetnaði þó við eigum
þrjú heimsmet eða svo. Hvað
annað getum við talið okkur til
ágætis? Líklega fátt. Við erum
sköpuð líkt og annað fólk, lifum
í falskri velmegun upp á krít,
náum yfirleitt fremur háum
aldri, eigum fáa afburðamenn,
illa rekin fyrirtæki, einmuna lé-
lega stjórn, virðingarsnautt þing
og gamaldags fræðslukerfi. Við
Peyrac lét ekki í ljósi neina vanþóknun, en svaraði með milligöngu
Nicholasar Perrots, að Tahoutaguete væði reyk.
Þeir myndu innan skamms sjá allar þær gjafir, sem Swanissit og full-
trúar hans hefðu þegið, þegar ,þeir gengu frá sáttmálanum, en fyrst
ætlaði hann að biðja Outakke, að segja bræðrum sínum frá árásinni og
undir hvaða kringumstæðum Irokahöfðingjarnir hefðu mætt dauða sín-
um.
Og hikandi gerði Móhaukurinn sem fyrir hann var lagt.
Perrot, Maupertuis og allir hvitir menn, sem kunnu mál íroka hlust-
uðu vandlega á það, sem hann hafði að segja. Tvisvar neyddu þeir hann
til að viðurkenna að hann hann hefði séð, með sínum eigin augum,
menn Peyracs hljóta slæma áverka af hendi árásarmannanna; og hann
lýsti því hvernig Maudreuil barón og Patsikettarnir hefðu beitt svikum
til að komast inn í varðstöðina og að síðan hefði hvíta konan, eigin-
kona Tekonderoga, bjargað honum frá Piksarett, sem vildi hann feigan.
ÖU réttindi áskilin, Opera Mundi, Paris.
16. tbi. VIKAN 43