Vikan - 24.07.1969, Blaðsíða 20

Urdráttur úr skáldsögu Johns Galsworthys
16. HLUTI
Michael starði á hana. AuSvitaS. Hún hafði einu sinni verið í
sinni eigin veröld, þar sem hann náSi ekki til hennar!
Þar sem Dinny talaði ekki neitt um það sem þó var í hugum
þeirra allra, þá minntust þau ekki á það heldur, og hún var þeim
þakklát fyrir það. Næstu þrjá daga reyndi hún eftir fremsta megni
að láta ekki bera á því hve óhamingjusöm hún var. Ekkert bréf
kom frá Wilfrid og engin orðsending frá Stack. Hún var viss um að
Stack myndi láta hana vita ef eitthvað gerðist. Á fjórða degi fannst
henni að hún gæti ekki borið þessa óvissu lengur, svo hún hringdi
til Fleur, og bað hana að lofa sér að vera í nokkra daga.
Svipurinn á foreldrum hennar, þegar hún sagði þeim að hún væri
að fara til borgarinnar, kom við hjartað í henni. En hún gat ekki
rætt við þau frekar, og það var svo miklu erfiðara ef þau hefðu lát-
ið óánægju sína í ljós.
f lestinni greip hana skelfing. Hafði það verið rangt af henni að
bíða eftir að Wilfrid gerði eitthvað vart við sig? Hefði hún ekki átt
að fara beint til hans? Og þegar hún kom til London, sagði hún við
leigubílstjóra sem hún náði í: — Cork Street.
En hann var ekki heima og Stack vissi ekki hvenær hann kæmi.
Framkoma gamla þjónsins var orðin eitthvað breytt, það var eins
og hann væri á verðú Hún var mjög hnuggin þegar hún hélt til
South Square og þar var ekki heldur neinn heima. Henni fannst sem
þetta væri samsæri, en hún mundi ekki eftir því að það var hesta-
sýning þennan dag. Það var eins og hún væri komin úr sambandi
við umhverfi sitt.
Hú fór til herbergis síns og settist við að skrifa Wilfrid. Það var
engin ástæða til að þegja lengur, því Stack myndi segja honum að
hún hefði komið.
Hún skrifaði:
South Square, Westminster.
Síðan á laugardag hef ég verið kvalin af efa um það hvort ég ætti
að skrifa þér, eða bíða eftir að þú skrifaðir mér. Ástin mín, ég ætl-
aði alls ekki að blanda mér í mál ykkar. Eg fór til Royston til að
tala við herra Muskham, og segja honum að það hefði eingöngu
verið fyrir vilja minn að við vorum saman á almannafæri, ég bjóst
alls ekki við að þú værir þar. Eg hafði meira að segja litla von um
að hitta hann heima. Góði, lofaðu mér að hitta þig,
þín óhamingjusama Dinny.
Hún fór sjálf með bréfið í póstkassann. Á leið sinni til baka hitti
hún Kit og kennslukonuna hans. Þau voru svo glöð á svipinn að hún
skammaðist sín fyrir hve sorgmædd hún var og reyndi að hressa sig
upp og fylgdist með þeim upp í skólastofuna, þar sem þau drukku
te. Michael kom upp, áður en þau höfðu lokið tedrykkjunni, og
Dinny, sem sjaldan hafði séð þá feðgana saman, varð undrandi yfir
því hve létt og innilegt samband var á milli þeirra. Þessi stund var
það sem hún komst næst því að vera glöð síðan hún skildi við Wil-
20 VIKAN 30- tbl-
frid, fyrir fimm dögum. Hún fór svo með Michael til vinnuherbergis
hans.
— Er eitthvað sérstakt að, Dinny?
Þetta var bezti vinur Wilfrids og þægilegasti maðurinn í öllum
heiminum, og hún vissi ekki hvað hún átti að segja við hann- En
allt í einu fór hún að tala. Hún sat á hægindastólnum hans, hallaði
sér áfram með olnbogana á hnjánum og hökuna í lófum sér, hún
starði ekki á hann heldur eins og hún horfði inn í framtíð sína. Og
Michael sat í gluggakistunni, hlýlegur og góður og lét við og við
heyrast í sér róandi hljóð. Það var ekkert sem skipti máli, sagði
hún, ekki álit almennings, blaða, eða jafnvel fjölskyldu hennar, ef
þessi biturleiki væri ekki í honum sjálfum, þessi skortur á sjálfs-
áliti og jafnvel hræðsla um að hann væri í raun og veru heigull.
Nú, þegar hún var byTjuð að tala, var eins og hún gæti ekki hætt.
Þegar hún þagnaði, lagðist hún aftur á bak í stólinn, eins og hún
væri alveg uppgefin.
— En Dinny, sagði Michael blíðlega, — þykir honum í raun og
veru vænt mn þig?
— Eg veit það ekki, Michael; ég hélt það, en ég veit það ekki.
Hvers vegna ætti hann að elska mig? Eg er ósköp venjuleg mann-
eskja, hann er það ekki.
— Okkur finnst alltaf að við séum sjálf venjulegt fólk. Eg ætla
ekki að slá þér gullhamra, en mér finnst þú vera miklu athyglis-
verðari manneskja en Wilfrid.
— ó, nei!
— Skáld, sagði Michael, — eru oft til vandræða. Hvað er hægt
að gera við þessu?
Eftir kvöldmat fór hann út, lét í veðri vaka að hann ætlaði á þing-
fund, en fór til Cork Street.
Wilfrid var ekki heima, svo hann bað Stack um leyfi til þess að
bíða eftir honum. Þegar hann sat á legubekknum, í rökkvuðu her-
berginu, hálf sá hann eftir því að hafa komið. Ekki gat hann sagt
að hann væri sendur frá Dinny, það væri ekki satt, hann vissi að
hann var einfaldlega kominn til þess að komast að því hvort Wil-
frid elskaði Dinny í raun og veru. Ef sú var ekki raunin, þá var bezt
að koma henni sem fyrst úr þessum þrengingum.
Dyrnar opnuðust og hundurinn kom inn. Eftir að hafa þefað af
buxnaskálmum Michaels, lagðist hann niður, með hausinn á milli
framlappana og mændi á dymar- Hann talaði til hundsins, en hann
veitti því enga athygli. Þetta var greinilega skynsamur hundur.
Hann hugsaði með sér að hann ætlaði að bíða til ellefu, en Wilfrid
kom rétt strax inn. Hann var skrámaður á kinninni, með plástur á
enninu. Hundurinn flaðraði upp um hann.
— Jæja, gamli, þetta hafa verið hressileg slagsmál.
— Það var það. Viltu viský?