Vikan - 24.07.1969, Qupperneq 39

Framhald af bls. 21
herra Desert. Og hún smeygði sér framhjá honum inn í dagstofuna.
Wilfrid gekk um gólf.
— Dinny!
Hún hafði það á tilfinningunni að ef hún segði eitthvað öfugt, þá
væri allt þar með búið, svo hún sagði ekki neitt, brosti aðeins. Hann
greip höndunum fyrir augun, og meðan hann stóð þannig, læddist
hún að honum og lagði handleggina um háls hans.
Hafði Jean á réttu að standa? Átti hún. . . .?
Þá kom Foch gegnum dyrnar og stakk mjúkri loppunni í lófa
hennar. Hún féll á kné við hlið hans og gældi við hundinn. Þegar
hún leit aftur upp, hafði Wilfrid snúið sér undan. Hann hallaði sér
út um opinn gluggann. Ætlaði hann að fleygja sér út? Hún gerði
ákafa tilraun til að hafa hemil á hugsunum sínum, og sagði blíð-
lega: — Wilfrid- Hann sneri sér við, horfði á hana og henni varð á
að hugsa: —- Guð minn góður, hann hatar mig! Þá breyttist svipur
hans, og hún kannaðist við viðbrögð hans, þetta var aðeins sært
stoit.
— Jæja, sagði hún. — Hvað viltu að ég geri?
— Eg veit það ekki. Þetta er allt svo öfugt og snúið, ég hefði átt
að vera búinn að grafa sjálfan mig í Síam fyrir löngu síðan.
— Viltu að ég verði hér í kvöld?
— Já! Nei! Eg veit það ekki.
— Wilfrid, hvers vegna tekurðu þetta allt svona alvarlega? Það
er eins og ástin sé einskis virði. Finnst þér það?
í staðinn fyrir að svara, þá tók hann fram bréfið frá Muskham.
— Lestu þetta!
Hún las það. — Eg skil. Það var auðvitað ófyrirgefanlegt af mér
að fara þangað.
Hann fleygði sér niður á legubekkinn, en reis strax upp aftur, og
virti hana fyrir sér.
— Eg fer, hugsaði Dinny, — þá byrjar þetta allt að nýju. Og hún
sagði: — Hvað ætlarðu að borða?
— Stack hefur eitthvað til.
— Er það nóg handa mér líka?
— Ef þér líður eins og mér, þá er það meira en nóg.
Hún hringdi.
— Eg ætla að borða hér, Stack, en ég þarf ekki mikinn mat.
Og til að jafna sig, sagði hún: — Má ég þvo mér, Wilfrid?
Meðan hún þurrkaði sér í framan og um hendurnar, róaðist hún
nokkuð- En þegar hún kom inn í dagstofuna, var hann farinn. Dyrn-
ar inn í svefnherbergið voru opnar, en hann var ekki þar. Dinny
hljóp út að glugganum, en sá ekkert til hans. Þá heyrði hún Stack
segja: — Afsakið, ungfrú; herra Desert var kallaður burt. Hann bað
mig að segja yður að hann myndi skrifa. Maturinn verður tilbúinn
eftir nokkrar mínútur.
Dinny gekk beint til hans. — Fyrra álit vðar á mér var rétt, Stack,
ekki það síðara. Eg fer núna, herra Desert þarf ekki að vera hrædd-
ur um að ég ónáði hann framar. Viljið þér gjöra svo vel að segja
honum það.
— Ungfrú, ég sagði yður að hann væri fljótráður, en aldrei eins
og nú, sagði Stack. — Mér þykir þetta leitt. Ef ég get einhvern tíma
verið yður til hjálpar, þá getið þér trevst því.
— Ef hann fer af landi burt, sagði hún, -— þá langar mig til að
fá Foch.
— Eg þekki herra Desert það vel, að ég veit að hann fer. Mér
hefur verið það Ijóst síðan hann fékk bréfið, kvöldið áður en þér
komuð um morguninn.
— Jæja, sagði Dinny, — þér munið það sem ég hef sagt. Þau tókust
í hendur, og hún var furðulega róleg, þegar hún gekk niður stigann-
Hún gekk fram og aftur um götur borgarinnar í þrjá klukkutíma,
þá sneri hún aftur til Westminster, enda hafði hún það á tilfinning-
unni að hún dytti niður, ef hún gerði það ekki. Þegar hún kom til
South Square fann hún að hún var alveg þrotin að kröftum, og
þegar hún var farin til herbergis síns, sagði Fleur:
— Það hefur eitthvað mikið skeð, Michael.
— Vesalings Dinny; Hvem fjandann hefur hann nú gert?
— Á ég að fara upp og vita hvort hún vill tala við mig?
— Nei. Ef hún kærir sig um það þá kemur hún til okkar. Ef það
Mömmu finnst það
vera leikur að
þvo með C-ll
það er bæði
ódýrt og gott
segir hún
f>u*tt<UAée<vi
bakteriueyðandi
er eins og okkur grunar, þá kærir hún sig ekki um að tala. Hún er
stolt, og nú hefur hún snúið bakinu að veggnum.
— Eg skil ekki þetta stolt ykkar, sagði Fleur. Hún gekk að
dyrunum. — Það kemur þegar þú sízt óskar þess. Ef þú vilt kom-
ast áfram í lífinu, þá er eins gott að vera ekki að burðast með stolt-
ið. Svo gekk hún út. Hann gekk á eftir henni, og þegar hann var
kominn í notalegan kvöldslippinn, hinkraði hann við á stigapallinum,
til að vita hvort hann heyrði ekkert hljóð.
Wilfrid hafði farið eftir augnablikstilfinningum, þegar hann hljóp
út á götuna. Síðan hann sá hana standa í opnum bílnum í Royston,
hafði hann alls ekki verið viss um tilfinningar sínar gagnvart henni.
En svo hafði hann fundið nærveru hennar, ljúfan ilminn af henni,
en það var eins og hann notaði tækifærið, þegar hún fór út úr her-
berginu, til að rífa sig lausan, og áður en varði var hann kominn út á
götu og æddi áfram, eins og blindur maður. Hann gekk suður á
bóginn, og lenti í þröng fyrir framan Covent Garden. Þegar hann
kom að Ludgate Hill og fann þar lykt af fiski, mundi hann eftir
því að hann hafði ekki smakkað mat allan daginn. Hann fór inn á
veitingastofu, fékk sér drykk og einhvern smárétt- Hann bað um
bréfsefni, og skrifaði:
„Eg varð að fara. Ef ég hefði verið kyrr, þá hefðum við orðið að
einu. Eg veit ekki hvað ég geri, það getur meira en verið að ég
endi í ánni í kvöld, eða að ég fari af landi burt, — eða þá að ég
sný aftur til þín. Hvað sem ég geri, þá bið ég þig að minnast þess
að ég hef elskað þig, og ég bið þig að fyrirgefa. Wilfrid.“
Hann skrifaði utan á umslagið og stakk því í vasa sinn. Hann
fann að hann gat aldrei lýst tilfinningum sínum. Svo gekk hann
so. tw. VIKAN 39