Vikan - 24.07.1969, Blaðsíða 47

honum að drepa Gavourny, og hann taldi sig
aðeins hafa gert skyldu sína. Oft kom til snarpra
orðaskipta við réttarhöldin. Dæmi:
Dómarinn: Hefðuð þér hlýtt hverri skipun sem
var frá Susini?
Tenne: Já. Susini var yfirmaður minn, sá er
ég heyrði beint undir, og hann starfaði sam-
kvæmt beinum skipunum frá Degueldre ofursta.
Dómarinn: Þér voruð í svokölluðum „Delta-
kommandó-sveitum" Degueldres?
Tenne: Já.
Dómarinn: De Gaulle hershöfðingi var einn
þeirra, sem þið ætluðuð að drepa?
Tenne: Já, en ég fékk aldrei fyrirmæli um að
drepa hershöfðingjann.
Dómarinn: Hefðuð þér hlýtt skipun um það?
Tenne: Auðvitað! Ég hefði ekki farið að ó-
hlýðnast skipun.
Dómarinn: En þér eruð franskur hermaður.
Yður er skipað að fremja hræðileg morð. Berið
þér enga virðingu fyrir einkennisbúningi yðar
og heiðursmerkjum?
í svarsskyni sleit Tenne af sér heiðurs-
merkin og kastaði þeim á gólfið frammi fyrir
dómaranum.
— Þarna sjáið þið hversu mikils ég met ein-
kennisbúninginn! æpti hann. — Þessi einkenn-
isbúningur, eða það sem hann táknar, hefur
dregið Frakkland á tálar. Það er ekki ég sem
hef svikið Frakkland, heldur Frakkland sem hef-
ur svikið syni sína í Alsír!
Dómarinn: Hvernig átti það sér stað er þér
drápuð Gavourny lögreglufulltrúa?
Tenne: Ég gerði það eins og mér hafði verið
kennt — snöggt og hljóðlaust! Það þurfti ekki
um að binda!
Claude Tenne, sem gekk undir dulnefninu
Marc Ténard meðan hann þjónaði í OAS, var
sendur til fangaeyjarinnar Saint-Martin de Ré
utan við La Rochelle á frönsku Atlantshafsströnd-
inni. Þar geyma Frakkar sína hættulegustu og
forhertustu afbrotamenn. Þegar Claude Tenne
kom þangað, hafði engum fanga tekizt að
strjúka þaðan í allri sögu fangelsisins, og gat
ekkert annað franskt fangelsi stært sig af slíku.
Tenne var gert Ijóst að hversu vel sem hann
hegðaði sér, gæti hann ekki búizt við að verða
látinn laus fyrr en eftir fimmtán ár í fyrsta
lagi. Svo lengi nennti Tenne ekki að bíða. Hann
lét sér hvergi bregða þótt fangelsisfélagar hans
segðu honum að héðan flýði enginn. Leiðin f
land er of löng og straumótt til að hægt sé að
synda hana, þótt svo að takist að koma sér út
úr fangelsinu sjálfu, og ferjan, sem er eina
samband milli lands og eyjar, er vandlega skoð-
uð fyrir hverja ferð.
Þrátt fyrir allt þetta sendi Tenne í október
1967 eftirfarandi boðskap til konu sinnar Jac-
queline með lauslátnum fanga: Bústu við mér
innan sex vikna!
Og hann hafði ástæðu til að vera bjartsýnn,
þótt undarlegt kunni að virðast.
Claude Tenne kom sér vel í fangelsinu. Varð-
mönnunum geðjaðist vel að þessum vingjarn-
lega, hjálpfúsa manni. En bæði þeir og hann
vissu að góð hegðun myndi ekki stytta refsivist
hans að ráði. Ré er engin uppeldisstofnun; regl-
urnar þar eru strangar og réttindi fanganna fá.
Þeir sæta að vísu ekki beint illri meðferð, en fá
heldur engar eða fáar ívilnanir. Stundum hefur
Ré raunar verið líkt við aðra enn þekktari fang-
elsisey Frakka, Djöflaey, þar sem Dreyfus sat á
sínum tíma.
En Claude Tenne missti ekki móðinn. Að vísu
stóð hann ekki alveg einn. Ekki færri en fimm-
tíu og fimm gamlir OAS-menn sátu á Ré, þar á
meðal berfi vinur Tennes úr samtökunum, ná-
ungi að nafni Lazlo Varga. Varga var í þakkar-
skuld við Tenne. Nótt eina 1960 höfðu stjórnar-
hollir hermenn í Alsír tekið Varga fastan og
voru á leið með hann til aðalstöðva sinna, þar
sem hann hefði áreiðanlega verið tekinn af.
Þá réðust þeir Tenne, Dovecar og Pigets á varð-
mennina fjóra, sem fangans gættu, skutu þá
niður og frelsuðu Varga.
í október frétti Lazlo Varga að til stæði að
láta hann lausan í nóvember ásamt tveimur
OAS-mönnum öðrum, Gérard Ventin og Jean-
Paul Battaglini. Varga var talsvert gefinn fyrir
lestur og hafði safnað að sér verulegu bókasafni
meðan hann sat inni. Þegar tími lausnarinnar
nálgaðist, bað Varga ættingja sína að senda sér
koffort undir bækurnar. Varðmennirnir athug-
uðu koffortið þegar það kom. Það var níutíu
Framhald á bls. 33.
Claude Tenne var djarfur hermaður og úthellti
miklu magni blóðs fyrir Frakkland, — einkum
annarra en einnig eigin, eins og sjá má á skurð-
inum sem hann hefur á kviðnum. Að neðan
sýnir hann blaðamanni, sem hitti hann á leynd-
um stað, frá því hvernig hann fór að því að
komast ofan í koffortið.
30. tbi. VIKAN 47