Vikan - 24.07.1969, Blaðsíða 50

Hún lokaði augunum. Madame Jonas tók skálina úr höndum hennar,
hristi upp í koddunum og fléttaði á henni hárið, til að róa hana.
— Hvernig get ég nokkru sinni þakkað þér, muldraði unga konan,
þegar hún fann að svefninn var að laumast að henni.
— Það er ekki nema réttlátt að við litum ofurlítið eftir þér, litli
engillinn minn, þú sem hefur borið okkur öll á höndum þér, sagði
roskna konan, viðkvæmnislega.
Þetta kvöld uppgötvaði Angelique hvern sess hún skipaði í hjörtum
fólksins í Wapassou.
Og í skiptum fyrir hugrekki, hjálp, Þolinmæði, gott skap og kátínu,
sem hún færði þvi, hugsaði það nú um hana. Hún var af þeirra tagi.
— Mennirnir segja, að ef Monsieur la Comte komi ekki heim á
morgun, ætli þeir að skipuleggja leiðangur til að fara á móti honum,
bætti Madame Jonas við.
— En þeir vita ekki einu sinni í hvaða átt hann hefur fariö.
— Þeir hafa ákveðna hugmynd um það. Hann lagði af stað til norðurs
á eftir Pont-Briand.
— Fáðu þér sæti, góða mín, meðan ég tek upp úr töskunni!
v_
— Þetta er allt mér að kenna, muidraði hún. — Hvað í ósköpunum
hef ég gert til að maður með réttu ráði skyldi halda að hann gæti
komið og svivirt eiginmann minn undir hans eigin þaki? Madame
Jonas, ég bið þig að segja mér satt: Sástu nokkumtíman nokkuð í
hegðun minni, sem hefði getað hvatt Pont-Briand liðsforingja til að
sýna mér minnsta virðingarleysi.
— Nei, ekki sá ég það, en farðu nú ekki að saka þig um neitt. Ég
þekki þig frá fornu fari, gamla vinkona, ég sá hvernig þú lifðir í
La Kochelle og um borð í skipinu, með eða án eiginmanns þíns.
Þar eins og allsstaðar annarsstaðar voru menn, sem sögðu að þú
hagaðir þér fyrirmannlega og aðrir sem sögðu að þú gerðir það ekki.
Það er ekki þér að kenna að þú ert fögur; en það getur leitt til
ýmiss misskilnings.
— Ó, maðurinn minn verður alltaf eins! hrópaði Angelique. —
Hverju máli skiptir hann hvað ég verð að Þola? Hann fer eftir sinum
eigin duttlungum og sínu eigin réttlæti. Hann fór án þess svo mikið
sem að segja mér frá þvi.... og ef hann....
— Þér myndi ekki þykja mikið í hann spunnið, ef hann væri öðru-
vísi. Ef hann væri útreiknanlegri kynnir þú að hafa meiri ró í þínum
beinum, en trú mér til, þér myndi ekki þykja nærri því eins vænt um
hann. Þú ert einstaklega hamingjusöm! Þó þú mættir velja myndirðu
ekki kjósa nokkum annan, það er ég viss um og hann ekki heldur.
Þótt það sé ekki alltaf auðvelt fyrir hann að vera þér.... Svona nú, nú
hef ég komið þér til að hlægja. Þarna sérðu væna mín, að sá sem á
auðæfi vekur alltaf öfund. Þú skal ekki láta þér koma á óvart, þótt
fólk reyni að eyðileggja það sem þú átt. Það þarf hugrekki til að
vernda það eins og allt annað. Ég veit hvað ég er að tala um. Og
nú er nóg komið af svona mali, ég skal vera hérna hjá þér í nótt,
og ef þú vaknar og getur ekki sofnað aftur getum við spjallað saman.
Áður en þær sofnuðu hlustuðu þær á vindinn gnauða, bresta í röft-
unum, tré brotna og hrynja til jarðar, en smám saman fjarlægðist
þetta, þær fundu hvemig snjóskaflarnir þykknuðu útifyrir.
— Nú verðum við komin alveg í bólakaf á morgun, sagði Madame
Jonas.
Að lokum sofnuðu þær, svo vöknuðu þær aftur og töluðu hljóðlega
saman svolitla stund, um La Rochelle og fólkið um borð í Oouldsboro
og um ýmislegt smálegt sem fyrir lá að gera bráðlega.
— Ég verð að biðja Clovis að gera okkur annað straujárn, sagði
Madame Jonas. — Það er bara svo erfitt að eiga við hann.
— En hann er sá eini sem kann að gera straujárn, sem virðast
bæði þung og létt í senn. Það þarf aldrei að blása í glæðurnar, þegar
maður notar járnin hans.
Morgunninn kom hljóðlaust. Heimurinn var örmagna og það var
eins og hann vogaði ekki að lifna við á ný. 1 herbergjum Wapassou
var dögunin grá, því snjór lá fyrir öllum ljórum, en dymar höfðu
ekki fyrr verið opnaðar, með erfiðismunum að visu, en glaðbjartur
og fagur vetrardagur, gullinn og perluhvítur birtist þeim. Náttúran
brosti með ósnortinni jómfrúarfegurð, sem var næstum yfirgengileg,
svo hreinn og hvítur var snjórinn, svo satínblár himinninn, svo gullin
sólin og svo fullkomnar, mjúkar línur i trjánum, sem voru eins og
stór kerti, hreyfingarlausir draugar, andar. turnar úr skýjum með
köplum á stangli, þar sem greinarnar slúttu niður undan þunganum.
— Við megum ekki snerta snjóinn, hann er svo faliegur, hrópaði
Honorine og þaut i sama bili út á hvítt teppið og velti sér þar 1 fögnuði.
Mennirnir tóku til starfa með skóflurnar, að moka frá dyrunum.
Sumsstaðar, þar sem vindstrengir höfðu legið voru skaflamir hærri
en húsin. Þeir mokuðu sig gegnum kristalshvít snjóskýin og andar-
drátturinn myndaði lítil glitrandi ský, yfir hvitri jörð.
Ölýsanleg fegurð landsins hafði meiri áhrif á Angelique en sú
banvæna hætta, sem vetrardagurinn hafði í för með sér og hún ákvað
að á slíkum degi skyldi ekki vera neitt vol né víl, sonur hennar og
eiginmaður myndu koma aftur!
Svo hún tók til sinna starfa, róleg og reyndi að halda aftur af
ímyndunaraflinu.
Um miðjan morgun heyrði hún hróp útifyrir. Hún þaut út og sá
alla benda upp á klett, sem stórar snjóflygsur féllu fram af.
— Það er snjóskriða....
— En hvað veldur þessari snjóskriðu! hrópaði Jacques Vignot. —
Kæra Madame, það eru þeir!
1 sama bili komu Þau auga á tvær mannverur á bröttum klettunum.
Þeir klöngruðust hægt frá einum kletti til annars og héldu sér í litil
tré og runna á leiðinni.
— Það eru þeir!
Mennirnir fögnuðu og köstuðu loðhúfunum upp I loftið. Svo hlupu
Þeir hver sem betur gat uppundir fjallið, en Það var ómögulegt að
komast úr sporunum án þrúgna og þeir urðu að láta af þeirri hug-
mynd að fara á móti ferðamönnunum tveimur. Það sýndist heil eilifð
áður en þeir komu í ljós, í nágrenni virkisins.
Að lokum komu þeir í sjónmál, rétt hjá og lifandi.
Angelique hagaði sér eins og hún væri gengin af göflunum. Hún
rauk inn í skálann, kom út aftur og fór svo inn aftur. Hún óð fram
og aftur um meginskálann og loksins minntist hún þess hvað hún
hafði ætlað að gera inn. Greip flösku af koníaki. sem geymd var í
læstri kistu og þaut aftur til dyra.
Joffrey de Peyrac kom að dyrunum í sama bili og augu þeirra
mættust. Hann brosti dauft og andlit hans, svart og órakað virtist
holdskarpara en það áður var og það lá við að hann væri grettur undir
fölum merkjum öranna, sem hann bar, en glampandi og alvarieg augu
hans hvildu á henni, næstum hungruð. Nú horfði hann á hana í raun
og veru.
Hann leit á hana, skeytingarlaus um alla aðra sem I kringum hann
voru, eins og hún væri eini maðurinn í heiminum.
Og fyrir henni virtist hann rísa upp eins og sól, án hverrar hún
gæti aldrei komizt af, og hún sá engann nema hann. Vignot varð að
taka flöskuna úr hendi hennar.
— Gerið svo vel, Monsieur la Comte, sagði hann og heliti ofurlitlu
í bikar og rétti meistara sínum.
öll réttindi áslcilin. Opera Mundi París. Framhald í næsta blaði.
50 VIKAN 30-tw-