Vikan - 27.11.1969, Síða 33

Fjarri heimsins giaumi
Framhald af bls. 19
Hún varð að komast inn í hitann. En
í dyrunum sneri hún sér við. — Þakka
þér fyrir, Gabriel, sagði hún blíð-
lega. — Þakka þér h|artanlega, vin-
ur minn.
Hann brosti til hennar, án þess að
svara, en hIjóp svo heim til sín. En
þrátt fyrir þreytuna var hann þakk-
látur fyrir blíðleg orð hennar, þau
voru honum nægileg laun.
Þrumur og eldingar geysuðu fram
undir morgunn, en það truflaði ekki
þá sem sváfu í hlöðunni. Frank Troy
hafði runnið af bekknum, og lá með
höfuðið á borðbrúninni. í hálminum.
við annan langvegginn hraut prest-
urinn og við hlið hans Poorgrass,
sem stundi hátt í svefninum. Henery
lá á bakinu, með ístruna upp í loft-
ið, en út í enda var Cainy Bell, og
bar sig illa, hann hafði orðið veikur
af drykkjunni. Enginn rumskaði, fyrr
en sólargeislarnir brutust inn um
rifurnar á hlöðuþakinu. Þá stauluð-
ust þeir út, og voru heldur vesæld
arlegir í morgunbirtunni.
Sá eini sem bar timburmennina
vel, var Frank Troy. Hann teygði úr
sér og andaði að sér fersku morg-
unloftinu. Það var greinilegt að ein-
hver hafði breitt yfir uppskeruna,
— það leit út fyrir að hafa verið
töluvert rok. En líklega hafði það
samt ekki verið neitt að ráði.
Ur eldhúsinu heyrðist glamur í
pottum og skvaldur í stúlkunum.
Batsheba var á leið niður stigann.
Hún var kuldaleg á svipinn, þeg-
ar hún leit á hann. Hann greip
göngustaf, sem stóð upp við stigann
og heilsaði henni að hermannavísu,
eins og forðum í lautinni, daginn
sem hann komst að því að hún var
ástfangin af honum.
En Batsheba breytti ekki um svip.
Augu hennar voru jafnköld og áður.
En hann ætlaði ekki að láta bjóða
sér það. Hann gekk upp nokkur
þrep og mætti henni í miðjum stig-
anum.
— Góðan daginn, frú Troy, sagði
hann og greip fast um handlegg
hennar. Komdu ....
Frú Troy! Batsheba fann að henni
rann reiðin. Hún var eiginkona hans.
Hún elskaði hann. Hann var alger-
lega búinn að afvopna hana, — hún
sneri við ....
Gabriel gat ekki afborið að horfa
í rauðsprengd og skömmustuleg
augu vinnumannanna. Þeir voru
vandræðalegir, þegar þeir gengu
milli stakkanna og tíndu upp áhöld
og annað, sem hafði fokið til um
nóttina. Þeir reyndu eftir megni að
afmá vegsummerki næturinnar. En
það var ekki hátt á þeim risið.
Það var jafn hljótt á búgarði Will-
iam Boldwood, þegar Gabriel kom
þangað. Hann vissi ekki hvað það
var, sem rak hann þangað. En hann
hafði óljósa hugmynd um að þeir
tveir, hann og hinn ríki jarðeigandi,
væru í sama báti, hefðu sömu sorg
að bera, sorg sem var miklu meiri
en þeir vildu viðurkenna. Vinnufólk
Boldwoods var líka að hreinsa til
eftir óveðrið, en Gabriel kom auga
á jarðeigandann sjálfan í einum
glugganna. Gabriel hikaði, vissi eig-
inlega ekki hvernig hann átti að
snúa sér, en Boldwood kom út á
móti honum.
— Hvernig gengur það? spurði
Gabriel hikandi, hálf vandræðaleg-
ur, þegar hann sá náfölt andlitið á
eldri manninum.
— Hjá mér? Þakka yður fyrir,
ágætlega.
Þetta var auðvitað ekki sannleik-
anum samkvæmt, hugsaði Gabriel,
en hann spurði einskis frekar. Hann
horfði á kornstakkana og sáðkornið,
sem hafði troðist niður í aurinn, og
á vinnumennina, sem vissu ekkert
hvernig þeir áttu að snúa sér í þessu.
— Þetta er hræðilegt, sagði Gab-
riel.
— Já, ég get ekki reiknað með
nema tíunda hluta uppskerunnar,
hitt er alveg eyðilagt. En það hefir
svo litla þýðingu nú. Ég hefi verið
svo heimskur, og er það kannski
ennþá, hélt hann áfram, og það
kenndi ofsa í röddinni. — Ég veit
ekki hvað ég á að gera, til að geta
afborið þessi vonbrigði, — ég get
ekki afborið þetta. Ég . . . . hann
þagnaði og Gabriel datt ekki neitt í
hug, sem gæti huggað manninn í
þessari sáru kvöl.
— Mér er Ijóst að þér vitið um
þetta allt, hélt Boldwood áfram. —
Ég er auðvitað búinn að missa alla
von, ég trúi ekki einu sinni lengur
á miskunnsemi drottins. Það gerði
ég þó, þangað til . . . . þangað til ég
missti hana .... Og nú veit ég líka
að ég er orðinn hlægilegur í augum
hennar.
— Það held ég ekki, mótmælti
Gabriel, en rödd hans hljómaði ekki
sannfærandi.
— Ég veit það, sagði Boldwood.
— Það hefir engin kona haft slíkt
vald yfir mér. En við vorum ekki
trúlofuð. Hún sveik mig ekki, þótt
ég hafi heyrt það utan að mér. Það
hefir enginn rétt til að ásaka hana,
hún sveik mig ekki. Ég vonaði að-
eins......
SJÁLFVIRK BRAUÐRIST
STRAUJÁRN
GUFUJARN
— Ég vonaði líka einu sinni, hugs-
aði Gabriel, en hann gat ekkert sagt.
Boldwood myndi aldrei skilja að
einhver annar hefði orðið fyrir sömu
kvöl og hann sjálfur.
Gabriel var alvarlegur á svipinn,
þegar hann kvaddi og gekk heim á
leið.
Þessi óveðursnótt hafði mörgu
breytt. Batsheba átti erfitt með að
gleyma hegðun Franks og vinnu-
mannanna. Hún varð hvassyrt og
eirðarlaus. Frank var oft fjarverandi,
og hún vissi ekki hvert hann fór.
Vissi aðeins að hann heimtaði af
henni peninga. Margir menn spiluðu
auðvitað upp á peninga, veðjuðu f
hanaslag, og hún hafði hugboð um
að Frank væri einn af þeim.
Hún var jafn ein og áður um all-
ar áhyggjur heimilisins. En Gabriel
sá um allt utan húss og var henni
stoð og stytta. Hún hafði vonað að
DjúpsuSupottur
*
HEIMSÞEKKT
VÖRUMERKI.
FÆST í
NÆSTU
RAFTÆKJA-
VERZLUN
i VAÍur l’áíffOn & Co. I
Snorrabraul 44 - Sfml 16242