Vikan - 27.11.1969, Síða 34

r

MIDA
PREIMTUINI
HILMIR HF
SKIPHOLTI 33 - SlMI 35320
___________________/
HVAR EH HXIN IANS NÍN?
ÞaíS er alltaf sami leikurinn í henni Yndisfríð okkar. Hún hefur
falið örkina hans Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir góð-
um verðlaunum handa þeim, sem getur fundið örkina. Verð-
launin eru stór konfektkassi, fullur af bezta konfekti. og fram-
leiðandinn er auðvitað Sælgætisgerðin Nói.
Siðast er dregiS var hlaut verSlaunin:
Guðlaugur S. Helgason, Bólstaðahlíð 42.
Nafn
Helmili
Örkin er á bls.
Vinninganna má vitja i skrifstofu Vikunnar.
Frank færi að hafa áhuga á bú-
skapnum, svo hún gæti spurt hann
ráða, nú, þegar hann var búinn að
yfirgefa herdeild sína, og hafði ekk-
ert að gera. En hún varð fyrir miþl-
um vonbrigðum. Hún varð líka fyrir
vonbrigðum á öðrum sviðum, en það
gat hún ekki viðurkennt, ekki einu
sinni fyrir sjálfri sér, stoltsins vegna.
Það mátti enginn verða þess var
að hún hafði gert hræðilega vitleysu.
Mary-Ann og hinar stúlkurnar höfðu
haft rétt fyrir sér, þegar þær báru
honum vitnisburð, í eldhúsinu forð-
um. En hún varð að koma í veg fyrir
að nokkur fengi að vita það.
En hún átti bágt með að dylja
þessi vonbrigði sín, og stundum varð
henni á að vera bitur í orðum og
kuldaleg á svip. Hún þráði frið, og
óskaði þess innilega að allt hefði
verið á annan hátt. En hún var alveg
ráðvilt, hún vissi ekkert hvernig hún
átti að snúast við erfiðleikunum, og
hún gat ekki leitað traust hjá nokkr-
um manni, hún varð að bera þetta
ein.
Og vikurnar liðu.
Frank Troy var á heimleið. Hann
hafði lagt mikla peninga undir í
veðmálum í hanaslag og tapað. Hann
veðjaði hærra en hann hafði ráð á,
og honum var illa við að biðja Bat-
shebu um meiri peninga. Það var
auðmýkjandi að hún hafði ennþá öll
peningaráð, það var hún sem sat á
peningakassanum. Hann varð gram-
ur í geði, þegar hann hugsaði um
þetta og hugsanir hans voru ekki
blíðlegar í hennar garð. Hann þráði
að komast aftur til herbúðanna, hann
þráði hið glaðværa hermannalíf.
Og stundum, þegar hann virti fyrir
sér svipmikið andlitið á Batshebu á
koddanum, þá sá hann annað andlit
fyrir sér, — smágert, barnalegt and-
lit, með biðjandi augum og titrandi
vörum. Hvað var orðið af Fanny?
Virðingu hans var misboðið, þegar
hún kom of seint til brúðkaupsins,
og þessvegna skildi hann hana eftir
á kirkjutröppunum. En svo var eins
og jörðin hefði gleypt hana, hún var
algerlega horfin. Hvar gat hún verið
niðurkomin?
Hann keyrði hestinn sporum og
þaut áfram. Það var eiginlega orð-
in einasta ánægja hans, að þeysa
um á góðum hesti. En fyrr eða síð-
ar var hann neyddur til að fara heim,
heim á bæinn hennar, þar sem hon-
um óx í augum öll þau störf, sem
Batsheba ætlaðist til að hann hefði
með höndum. Hann stökk af baki,
rétt við hesthúsdyrnar og fór sjálfur
með hestinn inn. Hann spretti af og
hengdi skrautlega hnakkinn upp, síð-
an sneri hann sér við til að fara út.
Hann sá ekki granna hönd, sem með
erfiðismunum leitaði stuðnings.
Hann heyrði aðeins hálfkæfða stunu
í básnum fyrir aftan sig, og hann
sneri sér snögglega við. Þá horfði
hann inn i augu, sem voru sljó af
kvöl.
— Frank! sagði Fanny Robin, svo
lágt að það heyrðist varla ....
Framhald í næsta blaði.
Skórnir hennar . . .
Framhald af bls. 13
Árin liðu, og hún beið alltaf í
ofvæni eftir sumarfríunum, þeg-
ar Claes kom heim, þá kom hann
stundum í heimsókn til prests-
setursins.
Þegar hann var kominn í há-
skólann í Uppsölum, kom hann
oft heim með vini sína á sumr-
in. Þá var glatt á hjalla, enda
voru þetta allt glæsilegir piltar,
en glæsilegastur af öllum var
Claes.
Hann var stöðugt á eftir stúlk-
unum í sveitinni, en var samt
ekki trúlofaður neinni þeirra,
þegar boðskortið kom.
Frú Göranson sagði við prest-
inn að þar sem þetta væri fyrsti
dansleikur sem Elisabeth átti að
sækja, þá yrði hún að fá nýjan
kjól, í þetta sinn gæti hún ekki
notað aflagsflík af systrum sín-
um.
Elisabeth var því send til borg-
arinnar til að kaupa ljósblátt
taftsilki, sem móðir hennar hafði
séð í búðarglugga, og svo mátti
hún líka kaupa ódýra dansskó.
En þar sem hún hafði látið sig
dreyma ljúflega um það hve
hissa Claes yrði, þegar hann sæi
að hún væri orðin fullorðin, þá
hugsaði hún með sér að hún ætl-
aði ekki að láta nokkra mann-
eskju troða sér í barnalegan
silkikjól, hún vildi vera í þröng-
um, svörtum flauelskjól. Þess
vegna keypti hún svart flauel.
Það var reyndar dýrara, en þar
sem hún þurfti færri metra, þá
var munurinn ekki svo mikill,
og hún var hreykin, þegar hún
kom heim með varning sinn.
Móðir hennar varð alveg undr-
andi.
— Svart flauel á svona telpu-
krakka, það er alveg ómögulegt!
Ertu alveg orðin frá þér, barn?
Flýttu þér til borgarinnar og
reyndu að fá þessu skipt.
En Elisabeth sat við sinn keip.
— Ef ég á að fara í barnakjól
með púffermum, þá fer ég ekki
neitt. Og ef ég fer ekki, þá býð
ég þess ekki bætur, allt mitt líf!
Að lokum fékk hún að ráða.
Kjóllinn var saumaður, níð-
þröngur og síður, með mjóum
böndum yfir axlirnar. Það var
ekki fyrr en hún fór að máta
hann, að það rann upp fyrir
henni að hún átti enga skó. Pen-
ingarnir höfðu ekki dugað fyrir
skóm. Fram að þessu hafði hún
alltaf verið hreykin af því hve
smáfætt hún var, en nú óskaði
hún þess að hún væri aðeins fót-
stærri, svo hún gæti fengið skó
að láni hjá systrunum. Hún leit
biðjandi á móður sína, sem hristi
höfuðið.
— Eg get ekki beðið pabba
þinn um meiri peninga eins og
er, þvú veizt það sjálf. Hefirðu
keypt efnið sem ég valdi, þá
hefðirðu átt fyrir skóm.
34 VIKAN 48- tbl-