Vikan - 27.11.1969, Blaðsíða 48

Carol Brewster er ung
stúlka, sem gerðist barn-
fóstra í afskekktu húsi nið-
ur við strönd. Hún á að gæta
lítils, bæklaðs drengs, en
móðir hans fórst í sly&i. Hús-
bóndinn og faðir drengsins
heitir Rees Morgan, og Carol
verður ástfangin af honum
fyrr en varir. En eitthvað er
dularfullt við þetta hús. í
síðasta þætti kom í ljós, að
ungur frændi Rees, Stephen
Faraday, týndist um svipað
leyti og Valerie, eiginkona
Rees, fórst í slysinu. í þess-
um hluta kemur í Ijós, að
eitthvert samband virðist
vera á milli þessara tveggja
atburða og samskipti Step-
hens, Valerie og Rees Morg-
an eru rakin.
— Vertu róleg, Carol, sagði
Rees brosandi. - Hann dó ekki
hér. Hann lifði báða foreldra
sína og endaði ævidaga sína á
sjúkrahúsi í Bangor. En það var
ekki þetta, sem ég ætlaði að tala
við þig um.
Hann ýtti stól í áttina til mín
og bauð mér að setjast. Ég
reyndi að vera eðlileg, en satt
að segja leið mér ekki vel hér í
herbergi Valeries. Rees settist á
annan stól og tók að troða í pípu
sína.
- Faradays-hjónin, sagði hann
með hægð. •— Hvað finnst þér
um þau?
- Hvílíkur harmleikur, Rees,
sagði ég. - Þau eiga sannarlega
bágt.
— Hvarf Stephens og dauði
Valerie, sagði Rees. — Þessir
tveir atburðir eru í mínum aug-
um tengdir hvor öðrum. Annar
gerðist svo að segja í kjölfar
hins. Aðeins það eitt að sjá Fara-
day-hjónin hér í morgun var . . .
næstum óbærilegt.
Þegar hér var komið sögu var
eins og hann harkaði af sér og
röddin varð kuldalegri en áður.
— Esther og móðir mín voru
góðir vinir. Föðurbróðir minn,
Henry, tók mig alltaf með, þeg-
ar hann fór eitthvað með strák-
ana sína. Faðir minn dó, þegar ég
var sjö ára gamall. Það er ekki
fjarri sanni að segja, að Stephen
Faraday, bróðir hans Richard og
ég, höfum allir alizt upp saman,
þangað til við fórum hver í sinn
skóla.
Hann hló biturt.
- Vinir? Að sjálfsögðu vor-
um við það, enda þótt ég hafi ef
til vill hrellt þá með hroka mín-
um og eigingirni.
- Eru ekki flestir hrokafullir
og eigingjarnir á einhverju
skeiði ævinnar? Er ekki svo um
flesta, sérstaklega á gelgjuskeið-
inu?
— Carol! Þú þekkir mig ekki.
Jafnvel móðir mín átti erfitt með
að sætta sig við mig. Enginn
skildi né vissi, hve ég fyrirleit
siálfan mig innst inni, undir
hinni þykku skel, sem reyndar
var ekki svo þykk. Ég fékk að
kenna á því á hverjum einasta
degi. Ég var barinn — og ég
barði miskunnarlaust á móti.
Alla mína bernsku skildi enginn
hver ég var í raun og veru.
Eg hafði djúpa samúð með
honum og var i hugaræsingu, en
reyndi að láta ekki á því bera.
— Ég var líka í stríðinu, hélt
hann áfram, — í Kóreu. Það var
einn staðurinn enn, þar sem eng-
inn gerði kröfu til að vita hver
maður væri og auðvelt var því
að fela sinn innri mann. Ég naut
hvorki vináttu né félagsskapar
þar, og einangraði mig því vilj-
andi meira og minna. Það var
reyndar þar, sem ég hitti Ro-
berts. Hann var í sömu herdeild
og ég. ,
Það var dautt í pípunni hans,
hann kveikti aftur í henni sam-
stundis, en gekk síðan að hurð-
inni til að hlusta eftir Tim. Eina
hljóðið sem heyrðist var tifið í
stóru gólfklukkunni.
— Ég kom aftur. Og það gerði
Stephen og Richard einnig. í
fyrsta skipti á ævinni áttum við
eitthvað sameiginlegt: stríðið.
Hann gaut snöggt á mig aug-
um, en hélt síðan áfram:
— Ég hugsaði mikið um Step-
hen og dáðist að hæfni hans sem
læknis. Ég fagnaði frelsinu og
ferðaðist svolítið um til þess að
hafa gott næði til að huga að
framtíðaráformum mínum. Ef ég
vildi gat ég haldið rannsóknar-
störfum mínum áfram í kyrrþey.
Eg gat orðið háskólakennari eða
bókaútgefandi. Og svo hitti ég
Valerie í London.
48 VIKAN 48- tM-