Vikan - 11.12.1969, Blaðsíða 37

Þetta lýsti henni líklega vel.
Hún var örugglega vingjarnleg
og einlæg í eðli sínu. Hún treysti
því að ekkert yrði að börnum
hennar og heimili. Það hafði
heldur ekkert skeð, nema að ég
var ákveðin í að leggja ekki slíka
ábyrgð á mig aftur, og senni-
lega gengur henni illa að fá fasta
húshjálp.
Daginn áður en ég fór til henn-
ar hafði ég gert það upp við mig
að það eina sem Kate O'Donnel
þyrfti væru vingjarnleg viður-
kenningarorð fyrir verk sín.
Þessi kona gat varla verið vin-
gjarnlegri og svo sannarlega var
hún þakklát. En samt var eins
erfitt að vinna fyrir hana eins
og þrælahaldarann. Ekki vegna
þess sem hún ætlaðist til né
vegna hinna lélegu áhalda, held-
ur átti hún það sammerkt með
þeirri flauelisklæddu að hún leit
alls ekki á húshjálpina sem
manneskju. Kate var líka eins-
konar róbót í hennar augum,
dugleg, móðurleg vera, sem hún
gat kastað sinni eigin ábyrgð á.
Að mörgu leyti tók ég hana fram
yfir þá flauelisklæddu, sem skip-
aði mér úr einu verkinu í ann-
að, en hún var samt langt frá
því að vera ákjósanlegur vinnu-
veitandi.
Næsta dag komst ég nær hug-
myndinni um ákjósanlega hús-
móður. Ég fór sem morgunhjálp,
og húsmóðir mín tók á móti mér
í þröngum íþróttabúningi, vegna
þess að hún var í miðjum yoka-
æfingum sínum. Við hlið henn-
ar var geysistór þýzkur úlfa-
hundur, sem hún hélt föstum,
vegna þess að hann var nokkuð
ógnvekjandi. — Ég vona að þér
verðið ekki hræddar við hann,
sagði hún, — þeir sem ekki
þekkja hann, hrökkva dálítið við.
Hún átti líka sjö ketti og eina
hvíta kanínu. Ég er mikill dýra-
vinur. Einn af beztu vinum mín-
um er hundur. En þegar dýrin
voru svona mörg, hvert með sín-
ar venjur, þá má segja að það
sé ekki eftirsóknarvert fyrir
hreingerningakonu; það er dá-
lítið uggvekjandi að eiga að
hreinsa hús, sem er engu líkara
en dýragarði.
Húsmóðir mín var róleg, hún
sagði að yogaæfingarnar gerðu
sér gott, og að ég myndi eflaust
hafa mjög gott af að stunda slík-
ar æfingar.
Þetta starf var aðeins í með-
allagi furðulegt, hjá því sem síð-
degisstarfið hafði upp á að bjóða.
Unga konan, sem heilsaði mér
við dyrnar á litlu einbýlishúsi,
eiginlega sveitabýli, var elsku-
leg og brosti eins og erkiengill.
Síðan leiddi hún mig inn í eld-
hús, þar sem allt var í hræri-
graut.
Hún var greinilega mjög
ánægð að sjá mig. Hún virtist
hafa einlægan áhuga á mínum
högum ,spurði hvaðan ég væri,
hvort ég kynni vel við mig og
hvort ég ætti börn. Hún spurði
hvort mig langaði ekki til að sjá
myndir af börnunum hennar.
Þau kæmi heim innan tíðar, og
þau væru reglulega elskuleg
börn. Og skátaflokkurinn, sem
átti að borða hjá henni kvöldmat,
(þau voru aðeins átján), væru
líka elskulegir krakkar, hvert
einasta eitt. Þar sem aðrir hlut-
ar hússins litu eins út og eld-
húsið, þá datt mér í hug að þessi
kvöldverður yrði frekar miðnæt-
urmáltíð. Ég var ekki lengi að
sjá að allt húsið var í sömu ó-
reiðu.
Húsmóðir mín sagði að ég
skyldi ekki taka þetta hátíðlega,
gera aðeins það sem mér þætti
sjálfri nauðsynlegt, og svo fór
hún út til að kaupa inn til kvöld-
verðarins. Meðan hún var í burtu
reyndi ég að pæla í gegnum
mesta draslið, (ég fann ekkert
sem hét húsgagnaáburður), og
ég hefði líka ryksogið gólfin,
hefði einhver ryksuga verið til.
Þarna voru tveir gamlir teppa-
hreinsarar, en engin ryksuga.
Hún kom aftur úr innkaupa-
ferðinni, hlaðin matvælum, og
full af lofsyrðum um mig. Allt
var dásamlegt, — gæti ég ekki
verið svolítið lengur? Ég fram-
lengdi vinnutímann um eina og
hálfa klukkustund.
Nábúakona kom til að hjálpa
og öll börnin, eftir því sem
þau komu heim úr skólanum. Og
með sameiginlegum átökum, var
maturinn tilbúinn á réttum tíma.
Þegar ég hélt heim á leið,
hugsaði ég með mér að það væri
einmitt slíkar konur, sem hefðu
lag á að láta aðra hjálpa til, og
gera það með glöðu geði. Hún
gerði alla samstundis að vinum
svo hún fengi alltaf vinahjálp,
en líklega yrði hún alltaf í vand-
ræðum með að fá reglulega hús-
hjálp. — Þær hrynja af mér, eins
og dauðar flugur, sagði hún í
glensi við vinkonur sínar. — Og
samt reyni ég að vera hlýleg við
þær.
Næsti dagur sýndi mér alger-
lega aðra hlið. Húsið var lítið,
gamalt, frá Viktoríutímabilinu, í
gömlu, skemmtilegu hverfi. Hús-
móðirin var mjög ung, nýbúin að
eignast sitt fyrsta barn. Tvöfald-
ir suðupottar stóðu á eldavél-
inni, þar sem hún var að sótt-
hreinsa pela og túttur; og með-
an ég var að hreinsa rakst ég á
ein þrjú eintök af barnabók Dr.
Spocks. Ég fékk raunverulega
ekki tækifæri til að skoða barnið,
en því meira sá ég að kettinum
Wittington.
Unga konan sagði mér að
Wittington ætti erfiða daga, hann
væri svo afbrýðisamur út í
þennan litla keppinaut um hylli
hennar. Hún bað mig að reyna
að sinna kettinum og vera góð
við hann, og klappa honum við
og við. Hún sagði að maðurinn
hennar (stúdent á síðasta ári)
hefði ofan af fyrir honum, þegar
Gleðilegri jól
með
OSRAM
jólalýsingu
Eyðið ekki jólunum í að leita að ónýtum
perum.
Osram jólaseríur endast og endast, ár eftir
ár.
Ef ein peran bilar slökknar ekki á hinum
kertunum.
Osram úti- og inniseríur með kúlum eða
kertum.
OSRAM
yegna gæðanna
Hatkiiatkufiif
JfttHÍ- & Ultikurlir H □. VILHJÁLMSSDN
l
RÁNARGÖTtl 17. SÍMI 19669
>1
50. tbi. VIICAN 37