Vikan - 11.12.1969, Qupperneq 49

að virða þann vilja minn, að ég
vil ekki hafa að þú heimsækir
mig.
Hann horfði stöðugt á mig, en
ég leit undan. Hvers vegna fór
hann ekki, hugsaði ég. Hvers
vegna lætur hann sér ekki segj-
ast og skilur, hvernig í öllu ligg-
ur?
— Ég má sem sagt hringja í
þig, sagði hann lágt, en vin-
gjarnlega. Mér fannst á rödd
hans, eins og hann hefði skilið
mig. Ég leit upp, hló og mér var
orðið léttara í skapi.
— Já, svo sannarlega.
Hann reis á fætur og bjó sig
undir að fara, en Tim togaði í
handlegginn á honum og sagði
bænarrómi:
— Geturðu ekki hjálpað mér
að synda svolítið?
Eric beygði sig niður til þess að
lyfta honum upp, en ég sagði
höstugum rómi:
— Herra Morgan vill helzt
gera það sjálfur. Hann er hrædd-
ur um, að eitthvað komi fyrir
Tim, síðan þetta gerðist . . . .
Og þá gat ég ekki stillt mig um
að spyrja:
— Eric, varst þú hér, þegar
þetta gerðist . . .
— Nei, ég var staddur erlend-
is þá. En kunningi minn, Ted,
sem er lögregluþjónn, hefur sagt
mér frá því. Þegar hann sá það
sem lá hér fyrir neðan klettana,
sagðist hann hafa helzt viljað
hlaupa í burtu. Hann óttaðist,
að hann mundi ekki þola að koma
nærri því og bresta í grát.
Eric svipaðist um eftir Tim, og
sá, að hann heyrði ekki það sem
þeim fór á milli.
— Síðan sá Ted, að barnið
hreyfði sig . . .
Við þögðum bæði stundarkorn.
Hin stutta frásögn hans hafði
verið skelfileg, en samt var eins
og mér létti, þegar hann hafði
lokið henni. Nú vissi ég, að Valeri
hafði dáið, eins og Rees sagði.
Þegar Eric hafði siglt út úr
víkinni, fékk ég ákaft samvizku-
bit vegna þess, að ég skyldi ekki
segja honum sannleikann hreint
út! Að enginn karlmaður væri
mér neins virði nema Rees. Nú
var það of seint í þetta skipti,
og mér fannst ég hafa svikið
báða.
En þegar Rees kom heim um
kvöldið og við gengum saman
eftir ströndinni, rétt i þann mund
sem sólin var að setjast, fannst
mér eins og ekkert væri til nema
við tvö. Framhald í næsta blaði.
5°. tbi. VIKAN 49