Vikan - 12.02.1970, Qupperneq 30

ÞRIÐJI HLUTI
Arnold-hjónin og móðir hans
sátu í garðstólum öðrum meg-
in við laugina. Krakkarnir tveir
hlupu og ærsluðust á grasblett-
inum og hinum megin voru
Lewis-hjónin, fólkið í næsta húsi,
með 15 ára gamla dóttur sína og
við hliðina á þeim var fólk, mað-
ur og kona er hann hafði aldrei
séð áður. Öll voru með glas í
hendinni. Og á girðingunni við
enda lóðarinnar voru aðrir ná-
grannar með son sinn. Benjamín
opnaði gluggann.
— Pabbi! hrópaði hann.
Herra Braddock var að koma
síðasta stólnum fyrir við laugina.
— Hey, pabbi, talaðu aðeins
við mig!
Braddock leit upp í glugg-
ann og brosti. —• Þarna er hann,
gott fólk, sagði hann. — Já,
þarna í glugganum. Hann kemur
rétt strax. Hann setti hendurnar
upp fyrir höfuð og byrjaði að
klappa. Hinir gestirnir hópuðust
að og hlógu og klöppuðu. Dóttir
Lewis-hjónanna hvíslaði ein-
hverju að móður sinni sem hló
við og hvíslaði að þeim sem næst-
ur henni var.
— Pabbi, í guðanna bænum!
— Flýttu þér. Flýttu þér. Gott
fólk, sagði hr. Braddock, — hann
er dálítið feiminn. Þetta er í
fyrsta skipti sem hann kemur
fram opinberlega svo þið verðið
að fyrirgefa honum.
Benjamín skellti glugganum
aftur og starði á súrefnisgeym-
inn og blöðkurnar, sem voru á
baðherbergisgólfinu. Svo tók
hann allt saman í fangið og gekk
með það niður og inn í stofuna
þar sem farið var út að sund-
lauginni. Þar stóð hann og ein-
blíndi á sundlaugina og gestina
þangað til hr. Braddock kom æð-
andi inn.
— Komdu drengur.
— Finnst þér þetta gaman?
Herra Braddock hallaði sér
hálfum út um dyrnar. — Hann er
kominn niður, góðir hálsar! I
búningi og öllu. Bíðið aðeins í
hálfa mínútu! Hann lokaði dyr-
unum og sneri sér að Benjamín.
— Ég skal hjálpa þér að setja á
þig grímuna, sagði hann.
— Pabbi, þetta er brjálæði.
— Hana! Hann tók grímuna og
setti hana á andlitið á syni sín-
um. Svo setti hann tankinn á bak
hans og festi slöngurnar í grím-
una. — Geturðu andað auðveld-
lega? spurði hann. — Gott. Hr.
Braddock fór á hnén og festi
sundblöðkurnar á fæturna á
Benjamín. Svo stóð hann upp,
brosti framan í son sinn og fór
út fyrir.
— Jaeja, kallaði hann, —• nú
kemur hann. Gefum honum gott
klapp! Gestirnir byrjuðu að
klappa. — Hérna kemur hann!
Hérna kemur hann!
Benjamín gekk út um dyrnar
og út í garðinn. Nágrannarnir
klöppuðu og hlógu eins og þeir
ættu lífið að leysa. Herra Lewis
tók upp vasaklút og þurrkaði tár-
in úr augunum, og Peter og Lou-
ise hoppuðu upp og niður á blett-
inum um leið og þau skríktu og
bentu á hann. Eftir nokkrar min-
útur rétti herra Braddock upp
hendurnar. Það varð algjör þögn.
Herrar mínir og frúr! Það
sem fer fram er einstakt. Benja-
mín ætlar hér að sýna okkur
stórkostlegar listir undir yfir-
borði vatnsins!
Herra Arnold hló. — Upp með
budduna, góðir hálsar!
— Ertu tilbúinn, Ben? spurði
Braddock. — Gott. Byrjum!
— Byrjum! Byrjum! Byrjum!
hrópuðu Peter og Louise og
hoppuðu upp og niður. Frú Arn-
old stóð upp og tók í hendurnar
á þeim og þá ríkti grafarþögn í
garðinum.
Benjamín ræskti sig. Hann
gekk hægt og rólega að laugar-
barminum og horfði beint niður
fyrir sig svo hann sæi vegna
grímunnar. Allt í einu steig hann
með vinstri fætinum á blöðkuna
á þeim hægri svo hann var nærri
dottinn. Krakkarnir hlógu og
skemmtu sér konunglega.
— Ónei, sagði frú Arnold, —
þetta var alls ekki sniðugt.
— Heyrðu, Ben, kallaði herra
Arnold. — farðu varlega þegar
þú kemur upp aftur svo þú fáir
ekki krampa.
Benjamín setti fótinn varlega í
efstu tröppuna sem lá niður í
sundlaugina Svo gekk hann
hægt niður unz hann stóð á botn-
inum.
— Bíddu aðeins, sagði faðir
hans, og flýtti sér að barminum.
með spjót í hendinni. Hann rétti
það að Benjamín sem horfði á
hann um stund í gegnum grím-
una en þreif svo spjótið af hon-
um og gekk svo eftir lauginni að
dýpri endanum. Vatnið náði hon-
um undir hendur — háls —
grímu, en þá fór hann að fljóta.
Hann andaði djúpt frá sér og
reyndi að komast undir yfirborð-
ið, en súrefnistankurinn hélt
honum á floti. Hann barði með
örmunum en komst ekki á kaf.
Börn Arnold-hjónanna hlógu og
30 VIKAN 7-tbl-