Vikan - 12.02.1970, Síða 34

var læknir hennar, hann getur leitt
yður í allan sannleikann.
Hann virtist bæði spenntur og
taugaóstyrkur, og var bólginn á
öðru kinnbeininu, upp undir
eyra.
— Leyfðu henni ekki að tala
svona til þín, sagði Halide heiftar-
lega. — Það ert þú sem ræður hér.
Ég hló.
— Já, finnst þér ekki að hann
líti þannig ú;t? Hver hefir veitt yður
þennan áverka? Og þér getið haldið
að það sé ég sem hefi ástæðu til
að vera hrædd? Ég get fullvissað
yður um að það myndi borga sig
fyrir yður að hjálpa mér héðan. Ég
vil komast héðan, og það nú á
stundinni!
— Ég trúi því, sagði hann, en
þér verðið að vera hér. Ég skal tala
við Grafton á eftir. Komdu Halide!
— Hættið að haga yður eins og í
lélegri glæpakvikmynd, og vísið
mér á baðherbergi, sagði ég, og gat
varla komið upp nokkru orði fyrir
reiði.
— Það verður að biða.
— Hagið þér yður ekki eins og
skepna, herra Lethman! sagði ég
snöggt. Ég verð að komast á sal-
erni, WC eða hvernig ég að að stafa
það fyrir yður.
— Það er þá bezt að þér fylgið
mér, sagði hann, — en þér skuluð
ekki reyna neinar kúnstir.
Ég hafði haft á réttu að standa.
Þetta var gangurinn undir tjörninni,
og „klefi" minn var ein af læstu
geymslunum, sem við Charles höfð-
um séð áður. John Lehman leiddi
mig upp þrepin að herbergi Harri-
etar frænku.
— Baðherbergið er þarna, sagði
hann.
Það lá út að trjágarði furstans,
og hafði örugglega einhverntíma
verið stórkostlegt, mikið glæsilegra
en baðherbergið í kvennabúrsálm-
unni. Veggirnir voru klæddir ala-
bastri, og Ijósið kom niður um þak-
glugga, marglita glerkúpla. Birtan
skein í gegnum þetta marglita gler,
og glitraði á gólfum og veggjum,
og vatnið rann eftir grunnum renn-
um niður ( marmarakerið.
Ég naut þess að þvo mér í svölu
vatninu og þurrkaði mér á undir-
kjólnum. Ég fór úr kjólnum og hristi
úr honum rykið, áður en ég fór í
hann aftur, snyrti andlit og hár,
eftir beztu getu, fór svo í ilskóna
og gekk út til Johns Lethman.
Hann sat á brúninni á gosbrunn-
inum, stóð snöggt upp, þegar ég
kom, og fór að tala, en ég tók strax
fram í fyrir honum.
— Þér skuluð ekki halda að þér
fáið mig til að fara inn í grenið
aftur. Ef Grafton læknir vill tala við
mig, getur hann gert það hér. Ég
gekk á undan honum inn í herbergi
Harrietar frænku. Þér getið sagt
stúlkunni að koma með matinn
minn hingað.
Ég gekk að rauðlakkeraða stóln-
um, og settist f hann, með svo
miklum virðugleik sem mér var
unnt að sýna, en Lethman leit á
mig, hatursfullum augum, gekk upp
á pallinn og tók í klukkustrenginn.
Ég kannaðist við klukknahljóm-
inn og kyrrðina, sem fylgdi á eftir.
En þetta var samt á einhvern hátt
róandi. Tjöldin bak við rúmið voru
dregin til hliðar, og Grafton kom
inn. Hann var óður af reiði.
— Hvert í fjandanum hefir stúlk-
an farið, dyrnar stóðu galopnar . . .
— Það er allt í lagi, hún er hér,
sagði Lethman.
Grafton læknir sneri sér eld-
snöggt að mér.
— Hvað er hún að gera hér?
— Hún þurfti að fara á salernið.
— Þú hringdir, sagði Halide, sem
kom í Ijós í gættinni.
— Já, við hringdum, þú getur
komið með bakkann hingað til mín.
Súpuna vil ég ekki, en ég vil fá
brauð, ost og kaffi.
Hún gretti sig framaní mig, sneri
sér svo að mönnunum tveim:
— Hversvegna læsið þið hana
ekki inni aftur? Hversvegna látið
þið hana skipa ykkur fyrir? Hvað
heldur hún að hún sé?
— O, þegiðu, sagði ég þreytu-
Verkir, þreyta í baki ?
DOSI beltin hafa eytf
þraufum margra.
Reynið þau.
EMEDIA H.F
LAUFASVEGI 12 - SlO»I 16510
lega. Láttu matinn eiga sig, ég
kemst af án hans. En kaffi vil ég
fá. Og það verður að vera heitt, ég
vil ekki volgt kaffi.
Það lýsti morðfíkn úr augum
hennar, þegar hún leit á mig.
— Þegiðu, og gerðu það sem þér
er sagt að gera. Það er ekki svo
langt að bíða nú, sagði Grafton.
John Lethman andvarpaði.
— Þetta er ekki skemmtilegt, hún
er búin að vera kolvitlaus í marga
daga, en hún lagast, þegar þessu er
aflokið. A ég að taka Mansel litlu
með mér?
— Ekki strax. Þú mátt fara. Ég
skal tala við hana. Og siðar ....
Hann lauk við setninguna á arab-
ísku, og John Lethman kinkaði kolli
í stað þess að svara, bar hann hönd-
ina upp að kverkunum, og það var
morðsvipur á honum. Henry Graf-
ton hló.
— Ef þú getur, sagði hann á
ensku, — þá máttu það fyrir mér.
Framhald í næsta blaði.
Jack London fer
að skoða heiminn
Framhald af bls. 25.
Austurlanda rætzt. Hann
dauðlangaði til að komast i
land og slcoða allt sem hann
liafði lesið um.
„Rösku strákarnir þrír“
gengu á land. Á knæpunum
hittu þeir kunningja sina frá
San Francisco.
Þó að „Sophie Sutherland“
lægi í höfn í tíu daga, gat
Jack ekki séð neitt af því,
sem hann hafði ætlað sér. í
stað þess eignaðist hann nýja
vini á meðal sjómannanna,
heyrði ýmsar sjóarasögur,
drakk sig fullan ásamt fé-
lögum sinum, gerði allt vit-
laust í bænum og sóaði
hverjum eyri.
„Sophie Sutherland“ hélt
áfram norður á hóginn. Jack,
sem hafði verið skipað að
róa veiðibátunum, var í
marga daga að flétta stráum
utan um árarnar, svo að sel-
ilrnir heyrðu ekki í þeim. —
Seliná urðu þeir að elta alla
leið til stranda Siberiu.
Skinnin tóku þeir af þeim og
söltuðu þau niður.
Þegar Jack hafði róið bátn-
um aftur til skipsins, hjálp-
aði hann mönnunum við að
flá selina á þilfarinu, sem
allt var útatað i blóði og
óþverra. Það var sóðaleg
vinna, en Jack fannst hún
vera ævintýraleg.
Að þrem mánuðum liðn-
um sigldi „Sophie Suther-
Iand“ til Yokohama með
skinnin. Þar komst Jack ekki
heldur lengra en í veitinga-
húsin. — Þegar þeir komu
til San Francisco, kvaddi
Jack félaga sina og sneri aft-
ur til Ookland. Fjölskylda
hans hafði hvorki í sig né á.
Jack borgaði reikninga henn-
ar, keypti sér notaðan hatt,
frakka, jakka, ódýrar skyrt-
ur og nærföt. Peningana, sem
eftir voru, gaf liann Flóru.
Nú langaði hann ekki leng-
ur til að flakka um. I fyrstu
settist hann niður við að lesa
hækur frá bókasafninu, en
síðar fannst honum, að hann
yrði að fá fasta vinnu, þó að
atvinnuleysi væri mikið. Jaclc
heppnaðist samt sem áður að
komast inn í sekkjarverk-
smiðju, en hann fékk aðeins
einn dollara á tímann.
Um sama leyti tók áhugi
hans á ungum stúlkum að
vakna. Hann leið önn fyrir
hvað hann var grófgerður —
af umgengninni við rudda-
lega sjómcnn. — þegar liann
komst í kynni við ungar og
siðsamar stúlkur.
Bezti vinur Jacks var
Louis Shattuck, smiður, sem
eftir lýsingu Jacks var sak-
leysis uppmálað, en ímynd-
aði sér, að hann væri mesti
þorpari. Þessi maður varð
kennari Jacks Eftir kvöld
verð hittust þeir, uppstrokn
•ir, í sælgætisbúð, þar sem
þeir keyptu sér vindlinga og
sælgæti. Þeir þekktu engar
stúlkur, sem þeir gátu heim-
sótt, og ekki gátu þeir farið
á opinber böll. því að þeir
áttu enga peninga til þess.
Það eina, r-eni þeir gátu gert,
var að ganga fram og aftur
um göturnar. Louis sýndi
honum, hvcrnig hann ætti að
bera sig að, þegar hann
mætti ungri, laglegri stúlku.
Fyrst átti liann að senda
henni ákveðið augnaráð,
brosa dálítið og lyfta húf-
unni, því næst að gefa sig á
tal við hana. En Jack komst
aldrei svo langt, — hann
missti ævinlega kjarkinn,
þegar á átti að herða.
Smám saman eignaðist
hann samt nokkrar vinkon-
ur, en hann gat aldrei boðið
þeim neitt. Bezt leizt honum
á írskar stúlkur. I vasahók-
ina sína hafði liann skrifað
heimilisföng verksmiðju-
stúlknanna Ncllie, Dollie og
Katie. En samt sem áður leizt
lionum lang hezt á Lezzie
Connellon, sem vann í þvotta-
húsi i Oakland: hún var lag-
leg og kát. Hún gaf .Tack
gullhringinn sinn.
En .Tack varð fyr.st veru-
lega ástfanginn af stúlku,
sem Haydee hét. Þau sátu
hvort við hliðina á öðru á
Hjálpræðisherssamkomu.
Hún var cextán ára gömul,
grannleit, hrún augu og
brúnt hár. Jack varð ástfang-
inn af henni í fvrsta skipti
sem liann sá hana.
Hann vissi vel, að þetta
var ekki sú sterkasta ást, sem
til er, en hann var hvergi
hræddur að halda því fram.
34 VIKAN 7-tbl-