Vikan - 12.02.1970, Síða 44

svo, — ég cr svo þreyttur að ég
get ekki hugsað.
— Geturðu ekki sagt mér hvert
þú fórst?
-—■ Norður, sagði Benjamín um
leið og hann lagðist í stigann og
lokaði augunum.
-—- Hversu langt norður?
— Ég veit það ekki. Redding,
kannske. Einhver svoleiðis borg.
— Það er einmitt þar sem
skógareldurinn er. Þú hlýtur að
hafa séð eldinn, ha?
Frú Braddock kom í ljós, í-
klædd náttslopp og með hárið
fyrir andlitinu. — Ben? sagði
hún, — ert þetta þú?
— Halló mamma, sagði hann
án þess að opna augun.
— Er allt í lagi með þig?
— Já.
— Hvernig var?
— Mamma, ég hef aldrei á
ævinni verið svona innilega
þreyttur.
— Hann segist hafa farið til
Redding, eða þar í kring, sagði
faðir hans.
— Pabbi, ég hef ekki sofið í
nokkra daga og hef ekki étið
neitt síðan í gær, svo ég er hreint
og beint að lognast út af.
— Þú hefur ekki borðað?
sagði móðir hans og tók andköf.
— Nei.
— Ég skal útbúa þér eitthvað
strax.
— Bíddu, sagði Benjamín og
reisti höfuðið frá stiganum, —
ég er svo þreyttur að ég get
ekki...
En frú Braddock var þegar far-
in inn í eldhúsið.
— Komdu aðeins hérna inn í
stofuna, sagði herra Braddock. —
Þú skalt komast beint í rúmið
eftir að þú hefur fengið þér mat-
arbita. /
Benjamín staulaðist niður stig-
ann og elti föður sinn inn í stof-
una. Hann henti sér á sófann.
— Jæja þá, sagði herra Brad-
ock, — nú gefur þú skýrslu.
Benjamín hallaði höfðinu aft-
ur á bak og lokaði augunum.
-—■ Hvað um peninga . . . leyst-
ir þú ávísunina mína út?
— Nei.
— Nú, hvað skeði? Fékkstu
vinnu?
— Já.
— Hvers konar vinnu?
— Pabbi... .
— Láttu ekki svona, Ben, ég
vil fá að vita þetta.
— Benjamín andvarpaði. —
Eg barðist við skógareld.
— Skógareldinn þarna upp
frá? Þú varst í því?
— Akkúrat.
— Hvað, það er þarna rétt hjá
Shasta. Þú hefur verið í Shasta!
Það er alveg dýrlega fallegt þar,
ha?
Benjamín kinkaði kolli.
— Hvernig er svoleiðis vinna
borguð?
— Fimm á tímann.
— Fimm dollara á klukku-
stund?
— Einmitt.
— Hvað, þeir láta þig fá tæki
og svo verður þú bara og reynir
að slökkva eldinn, ha?
Benjamín kinkaði kolli.
— Hvað um Indíánana? Ég las
einhvers staðar að þeir hefðu
flutt hingað Indíána frá Arizona.
Indíána sem eru sérfræðingar í
því að slökkva skógarelda. Sástu
þá?
— Ég sá Indíána, já.
Herra Braddock hristi höfuðið.
— Þetta er eitthvað sem varið er
í, sagði hann. — Og hvað skeði
meira?
Benjamín svaraði ekki.
— Þú hefur ekki verið í nein-
um vandræðum að fá far?
— NeL
— Nú. hvar bjóstu?
— Á hótelum.
Herra Braddock kinkaði kolli.
— Sennilega hefur þessi ferð þín
ekki verið svo galin eftir allt
saman. Vannstu eitthvað annað
en við eldinn?
— Já.
— Eins og hvað?
— Pabbi, ég þvoði diska. Ég
gróf skurði. Ég er orðinn svo
þreyttur að ég er að verða veik-
ur.
— Talaðirðu við mikið af
skemmtilegu fóiki?
— Nei
— Ha?
— Ég talaði við nóg af fólki,
en ekkert af því var virkilega
skemmtilegt.
— Ó, sagði faðir hans. — Tal-
aðir þú við Ir.díánana?
— Já, pabbi.
— Tala þeir ensku?
— Þeir reyna það.
— Og hvað meira....
— Pabbi, þessi ferð var tíma-
sóun og ég vildi helzt ekkert tala
um þetta.
— Nú? Hvers vegna segirðu
það?
— Það var ieiðinlegt.
— Mér finnst það ekki hljóma
leiðinlega að lenda í ævintýra-
legum skógarbruna.
— Það var ieiðinlegur bruni.
í örstutta stund ríkti algjör
þögn. — Geturðu ekki sagt mér
svolítið meira um þetta?
— Pabbi. . . .
— Segðu mér eitthvað um
fólkið sem þú hittir.
— Langar þig til þess að vita
eitthvað um það?
— Auðvitað. Hvers konar
fólk stanzaði til að taka þig
upp í?
— Hommar.
— Hvað?
—Það voru venjulega homm-
arnir sem stönzuðu, sagði hann.
— Ég myndi segja að ég hafi
hitt svona fimm homma á dag.
Ég varð að gefa einum á hann
og stökkva út úr bílnum hans.
— Kynviilingar? Er það það
sem þú ert að tala um?
— Hefur þú nokkurn tíma séð
sótómiskan Indíána, pabbi’
— Ha?
— Hefur sótómiskur Indíáni
nokkurn tíma reynt við þig á
meðan þú ert að varna því að
fötin þín brenni utan af þér?
Hr. Braddock starði á hann úr
stólnum. — Kom þetta virkilega
fyrir?
— Já, og mér fannst það þess
virði. Ég talaði við bændur, ég
talaði við. . . .
— Um hvað talaðir þú við
bændurna?
— Bændurna?
— Já.
— Heyskapinn. Hvað annað er
hægt að tala um við sveitafólk-
ið?
— Hverja fleiri talaðir þú við?
•—• Ég talaði við betlara. Eg
talaði við fyllisvín. Ég talaði við
hórur.
— Hórur?
— Já, pabbi, ég talaði við hór-
ur. Ein þeirra stal af mér úrinu.
— Það stal hóra úrinu þínu?
— Já.
— Þó varla i meðan þú varst
að tala við hana?
— Nei.
Hr. Braddock leit niður. — Svo
þú hefur . . . hefur . . . lagzt með
hóru?
— Já, ég got líka skrifað um
nokkrar hórur í dagbókina um
ferðalagið.
— Fleiri en ein?
— O, maður venst þeim.
— Hversu margar?
— Æ, ég man það ekki, sagði
Benjamín og setti hendurnar fyr-
ir augun. — Ein á hóteli, ein
heima hjá henni og ein í bakher-
bergi á einhvorjum bar.
— Ert þú að segja satt?
— Jú. og ein út í haga.
— Haga?
— Já. K'ukkan var að verða
þrjú, eftir miðnætti og beljurn-
ar voru labbandi allt í kring.
- Ben, þetta er ekki gott.
— Nei, það var ekki gott.
— Þú ættir að komast til
læknis.
— Pabbi, ég er þreyttur.
— Var það hún sem stal af þér
úrinu?
— Nei, það var sú á hótelinu.
— Ben, sagði hr. Braddock, —
ég veit ekki vel hvað á að segja
við svona löguðu. Hvar hittirðu
þessar stúlkur?
— Á börum.
— Og þær koma bara til
manns. . . . ’
— Leyfðu m.ér sofa.
— Ég reikna með að þú hafir
drukkið töluvert í ferðinni?
Benjamín kinkaði kolli.
— Já, var það ekki, sagði herra
Braddock.
MIDA
PREIMTUIM
HILMIR HF
SKIPHOLTI 33 - SlMI 35320
44 VIKAN ’■tbl