Vikan - 24.09.1970, Blaðsíða 22

NÍUNDI HLUTI
Savalle var dáin, drukknuð. Logreglan hélt því fram að
eitthvað gruggugt væri við það. Og Nicholas var yfirheyrður, tímum
saman... Ætlaði Savalle aldrei að hætta að ofsækja okkur?
Stormurinn jókst, þegar líða
tók á kvöldið, og regnið lamdi
rúðurnar. Ég opnaði fyrir út-
varpið, en hljómlistin ofan af
loftinu yfirgnæfði það. Það var
spænsk hljómlist, villt og eggj-
andi. Ég heyrði að Savalle söng
með og trampaði taktinn. Storm-
urinn hlaut að hafa þessi áhrif á
hana, hugsaði ég, vekja í henni
viliidýrseðlið.
Ég háttaði og fór í rúmið, en
mér var ómögulegt að festa blund
við þennan hávaða, regnið,
storminn og hávaðann frá her-
bergi Savalle. Að lokum gafst ég
upp við að reyna að sofna, fór í
slopp og ætlaði niður í eldhús,
til að fá mér mjólkurglas, en þeg-
ar ég kom að stiganum, sá ég
ljósrönd undan hurðinni, svo mér
datt í hug að Nicholas hefði held-
ur ekki getað sofnað.
Þegar ég stóð þarna í óvissu,
heyrði ég rödd Savalle fyrir aft-
an mig. — Eruð þér að bíða eftir
að Nicholas komi upp til yðar?
hvæsti hún stríðnislega.
Ég sneri mér við og sá að hún
kom til mín. Augun voru gljá-
andi, kinnarnar rjóðar og úfnir
lokkar héngu yfir aðra öxl henn-
ar. Hún var ennþá í rauða kjóln-
um, hælaháum skóm og gekk
hægt og tignarlega, eins og sýn-
ingarstúlka. Ég hafði aldrei séð
hana svona fagra. Hún lét hringla
í armbandinu.
— Ég ætlaði að fá mér mjólk,
sagði ég.
Hún kom svo nálægt mér að
ilmvatnslyktin ætlaði að kæfa
mig.
— Ó, nei, þér ætluðuð að fara
niður að hugga Nicholas, er það
ekki nær sanni? Brosið hvarf af
andliti hennar, eins og skrúfað
hefði verið fyrir krana og það
var megnasta fyrirlitning í rödd
hennar. — Hvað ímyndið þér yð-
ur eiginlega? Ástfangin stelpu-
gála. Haldið þér að ég sleppi hon-
um? Sjáið nú til. Hún hélt einum
verndargripnum upp að andlitinu
á mér. Það var lítil brúða úr
gulli. — Þetta er frá Stuart, ég
var hjá honum síðastliðna nótt,
á heimleiðinni! Minjagripur ...
Hlátur hennar var hvellur og
Nicholas hefir eflaust heyrt hann,
því að hann opnaði dyrnar og
gægðist fram fyrir, en í því þreif
Savalle til mín og ýtti mér upp
að handriðinu, svo fast að ég fann
hvernig það þrýsti að bakinu og
ég hugsaði með skelfingu til stig-
ans, sem var svo brattur.
Nicholas var kominn til okkar
á nokkrum sekúndum, þreif í Sa-
valle og sneri henni að sér. —
Hvað ætlarðu nú að gera? spurði
hann ofsareiður.
Frú Mede hafði heyrt hávað-
ann, hún kom út úr herbergi sínu,
líka alklædd, svo hún hafði held-
ur ekki farið í rúmið.
— Þetta er allt í lagi, sagði ég
rólega.
— Savalle reyndi að hrinda
yður niður stigann.
— Hinn eðli riddari kom held-
ur snemma, illu heilli! sagði Sa-
valle háðslega. Ég sá hvítglóandi
reiðina og hatrið í augnaráði
hennar, þegar hún reyndi að slíta
sig af honum.
— Fjandinn hirði þig, hvæsti
hún og gretti sig framan í hann.
— Veiztu hve innilegan viðbjóð
ég hefi á þér? Hve ég nýt þess að
kvelja þig? Þig og allt þetta
hyski, sem er af sama sauðahúsi,
þið kunnið ekki að lifa lífinu.
Hver setning var nístandi háð.
— Ykkur alla, þessa smáborgara-
legu aumingja, með þessar smá-
borgaralegu siðferðisprédikanir!
Hvað veizt þú um lífið? Ekki
neitt. Hinn stórkostlegi Nicholas
Mede, sem er svo siðsamur að
hann virðir hjúskaparheitið! Þú
myndir aldrei snerta aðra konu,
heldurðu það? Þú myndir ekki
einu sinni líta á aðra konu! Þú
myndir hneppa mig í fangelsi, ef
þú gætir. Láttu mig í friði, það
er það eina sem ég bið þig um.
— Haltu þér saman, öskraði
hann, og reiði hans var eiginlega
ennþá óhugnanlegri en reiði Sa-
valle, vegna þess hve rólegur
hann var. — Þú hefur gert nóg
illt af þér. Því er lokið, Savalle,
þú skalt ekki fá að gera fleirum
mein, skilurðu það?
— Stór orð eru eins og feitt
flesk! urraði hún. —■ Þú losnar
aldrei við mig, nema þú drepir
mig, og þú hefir ekki kjark til
þess, elskan. Hún hallaði sér að
honum og brosti. — Mér gæti
jafnvel líkað vel við þig, þegar
þú ert svona reiður, tautaði hún.
— Það klæðir þig vel að vera
reiður!
Hann ýtti henni frá sér, en hélt
samt í úlnlið hennar.
— Hvað er það, sem þú vilt?
spurði hann með biturri rödd.
Þá hló hún. — Ég vil bara hafa
þig í hendi mér. Ég vil geta opn-
að lófann og séð þig þar og vita
hvar ég hef þig, þegar ég kreppi
hnefann! Og Serenu litlu líka.
Savalle benti með höfðinu í átt-
ina til mín. — Hún er svo áköf í
að ná í þig, Nick, en hún verður
að bíða og vera undirgefin þér og
móður þinni. Hún má andvarpa,
en það er allt og sumt. Viltu ekki
hafa það þannig? Hún rang-
hvolfdi augunum. — Heimsk og
kjánaleg...
— Við erum að tala um þigi
sagði Nicholas og það var greini-
legt að hann átti bágt með að
stilla sig. — Um allt sem þú ert!
Rotin í gegn!
Savalle varð skyndilega blíð á
svipinn. — Manstu eftir Martin,
Nick? Þú eyðilagðir það fyrir
mér og ég sór þess dýran eið að
þú skyldir fá að iðrast eftir það.
Þú rakst líka Danby. Savalle varð
eins og sært dýr á svipinn. -—
Danby var eina manneskjan sem
gerði eitthvað fyrir mig.
— Frú Danby ýtti undir
drykkjuskap þinn, sagði Nicholas
með fyrirlitningu.
— Það kom mér einni við!
hrópaði hún. — Ég geri það sem
mig sjálfa lystir! Það koma fleiri
eins og Martin....
— Ekki hingað í húsið. Ekki
Joel Weir heldur eða Stuart
Kimberley, yfirleitt engir aðrir.
Skilurðu það? sagði Nicholas
reiðilega.
Hún reyndi að losa sig úr
greipum hans. — Þú meiðir mig,
Nicholas! Hún pírði augun. —
Að hugsa sér, tók ég Stuart frá
litlu dúfunni? Þú kannt ekki við
það? Þú hefðir aldrei átt að taka
Serenu litlu í húsið. Þér til
ánægju. . .
Ég stóð sem þrumu lostin og
skalf af reiði. Nicholas sagði ekk-
ert, en hélt henni alltaf fastri,
hvernig sem hún reyndi að losa
sig. Hún horfði á hann og sagði
svo skyndilega:
—Þegar ég hélt Serenu niðri í
vatninu, þá fann ég hve það er
notalegt að hafa líf annarra i
hendi sér! Það var dásamleg til-
finning, Nick! Ég hefði getað
drekkt henni, og enginn hefði
komizt að því. Og krakkaskratt-
ann, sem var að njósna hér.
Heldurðu að mér hefði ekki verið
sama þótt hún hefði verið í garð-
húsinu aila nóttina? Jafnvel þótt
hún hefði dáið þar?
Ég sá skelfingarsvipinn á Nic-
holas og heyrði að frú Mede saup
hveljur. — Þú hélzt að ég kæmi
ekki heim aftur, sagði silkimjúka
röddin. — Ég notaði alla þessa
mánuði í London, til að æfa mig
á nýja hlutverkinu, hlutverki
ungu konunnar sem ætlaði að
breyta um lifnaðarhætti, lifa ró-
legu lífi hjá eiginmanni sínum.
Það var dásamlegt. Ég var ekki
ein í London, Nick, ég var í góð-
um félagsskap! Það var eitthvað
ógeðslegt við síðustu orð hennar.
— Ég kem alltaf til þín, Nick,
bætti hún við. — Og ég ætla að
haga lífi mínu að eigin geðþótta.
Og þér við hlið, — mundu það.
Þú losnar aldrei við mig, ástin
mín!
Þetta var eins og siguróp. Hún
gat nú slitið sig lausa og hönd
hennar þaut upp, svo það glitraði
á neglurnar. Nicholas vék sér
undan, en höndin náði því að
skilja eftir rauðar rispur á hálsi
hans.
— Mér þykir leitt að ég skyldi
ekki geta klórað úr þér augun,
elskan! sagði hún.
Hann leit á hana og augnaráðið
var þannig að jafnvel Savalle brá
svip. En honum tókst að stilla
sig. Hún var greinilega hrædd,
en áður en varði var hún þotin
niður stigann. Neðst í stiganum
sneri hún sér við og var einna
líkust æðislegum loga. Svo þreif
hún vasa á borðinu og fleygði
honum í gólfið, greip litla styttu
og braut glerið í standklukkunni,
eins og hún væri að fyrirgera
tímatalinu.
Ég varð alveg lömuð, þegar ég
22 VIKAN 39- tbl.