Vikan - 24.09.1970, Page 23

heyrði brothljóðið og sá glerbrot
og blóm fljúga um forsalinn. Nic-
holas var komin hálfa leið niður
stigann, þegar hún kallaði:
— Farið þið öll til fjandans!
Ég hata ykkur öll!
Hún hvarf út um dyrnar eins
og elding, áður en hann komst í
námunda við hana, og æddi út í
náttmyrkrið.
— Savalle, kallaði Nicholas og
leit út í regnið og myrkrið. —
Komdu inn, í Guðs nafni.. .
Það kom ekkert svar, ekki einu
sinni stríðnislegur hlátur. Hann
þreif regnkápu og hljóp út á eft-
ir henni.
— Þykir honum vænt um hana
ennþá? spurði ég frú Mede.
— Nei, vina min, svaraði hún
þreytulega. — Hann er bara
hræddur um að hún fari sér að
voða, eða reyni að ná sér niðri á
einhverjum öðrum. Ég hefi séð
iiana svona áður, þó aldrei svona
ofsalega. Hún er yfirhafnarlaus
og veðrið er voðalegt, en ég ef-
ast um að hún hlaupi lengra en
til næsta karlmanns! Rödd frú
Mede var óvenjulega bitur.
Við reyndum að laga til í for-
salnum. Ég hellti upp á te og við.
drukkum það í eldhúsinu. Við
sátum þarna í heilan klukkutíma,
þangað til við heyrðum gengið
um útidyrnar. Mér fannst hjarta
mitt þenjast út, svo ég ætlaði al-
veg að kafna, ég heyrði hjartslátt
minn. Frú Mede stóð upp, eins og
til að vera við öllu búin. Nichol-
as hlaut að hafa Savalle með sér,
hugsaði ég, en að öllum líkindum
grátandi og iðrandi Savalle. sem
ekki einu sinni vissi hversvegna
hún hafði ætt út úr húsinu.
En Nicholas var einn. Hann var
holdvotur og 'náfölur.
— Það er eins og hún hafi
sokkið í jörð, sagði hann. — Ég
er búinn að leita allsstaðar ...
Hún kemur örugglega aftur, þeg-
ar henni sjálfri hentar. Farið nú
í rúmið, báðar tvær.
Ég hlýddi, hálfhikandi. Þegar
ég var að leggjast út af heyrði ég
að einhver opnaði útidyrnar. Það
hlaut að vera Savalle. Ég hljóp
fram ganginn, hratt en hljóðlega.
Nicholas stóð í dyrunum og
hann var ennþá í blautri regn-
kápunni. Hann var hugsandi, en
svo hvarf hann út. — Til að leita
að Savalle, hugsaði ég, hrygg í
bragði, — vegna þess að það er
skylda hans.
Ég svaf illa og vaknaði við
fyrstu morgunskímuna. Storm-
inn hafði lægt, og það hafði líka
stytt upp. Það var eins og allt
væri hreinþvegið. Það hlaut að
vera flóð í ánni, því að ég fann
sjávarlyktina.
Þegar ég kom með tebakkann
inn til frú Mede, sat hún alklædd
í stól. — Ég gat ekki hugsað mér
að fara í rúmið, sagði hún, — hélt
kannski að Nicholas þyrfti á mér
að halda, sagði hún og það var
eins og hún væri að afsaka sjálfa
sig. — Er Savalle komin?
Ég hristi höfuðið. — Nei, ég er
búin að fara upp og hún hefir
ekki verið í rúminu.
Ég- hafði til morgunverð handa
okkur þremur. Þegar Nicholas
kom niður, sá ég hve þreytulegur
hann var. Hann strauk yfir ennið
— Guði sé lof að ég þarf ekki að
gera skurðaðgerð í dag.
Við þögðum, meðan á máltíð-
inni stóð. Ég gat ekki um annað
hugsað en Savalle, hvert gat hún
hafa farið, svona klædd og á
hælaháum skóm.
— Hvað ætlið þér að gera, ef
hún kemur ekki aftur? spurði ég.
Hann hrukkaði ennið. — O,
hún hefir leikið þetta áður og
verið í burtu í marga daga. Hún
kemur heim aftur.
Savaíle lcemur heim! Það setti
að mér hroll.
— Það er ekki um marga
staði að velja. í þorpinu. Heima
hiá Liam, þótt ég trúi ekki að
hún sé þar.
— En híá Joel Weir, sagði ég.
— Ég gekk fram hjá í nótt, en
þar var ekkert ljós.
— Stuart, sagði ég. — ég skal
athuga hvort hún er hjá honum.
Ég hringdi til Stuarts. Rödd
hans var kuldaleg. Nei, hann
hafði ekki orðið var við Savalle.
Ég spurði hvort hún hefði hringt
til hans og hann spurði hvort
mér kæmi það nokkuð við.
Þegar líða tók á morsun:nn,
neyddi ég sjálfa mig til að fara
upp í herbergi Savalle. Rúmterm-
ið var nokkuð krumpað og nátt-
kjóll lá við fótagaflinn. Brúðu-
safnið hafði aukizt. Mér fannst
brúðurnar stara á mig, þær voru
eitthvað svo óhugnanlegar.
Síðdegis, þegar Nicholas kom
heim, sagði hann:
— Bíllinn er í bílskúrnum og
hún hefir ekki tekið neitt með
sér, engin föt, enga peninga. Ég
verð að tilkynna lögreglunni
hvarf hennar ...
Ég svaf illa þessa nótt líka. Það
var eins og einhver ógæfa vofði
yfir okkur öllum.
En biðin varð ekki löng. Nic-
holas var nýkominn heim, þegar
hringt var frá iögreglustöðinni
og hann beðinn að koma, til að
vita hvort hann bæri kennsl á
konulík, sem hafði rekið á land,
ekki langt frá Seabridge.
Ég vissi það, áður en Nicholas
sagði nokkuð, — sá konulíkið
fyrir mér, í rauðum kjól, með
sítt svart hár. Fyrir augum mér
sá ég Savalle fljóta á vatninu
með þang í hárinu.
Nicholas kom inn í stofuna, þar
sem við biðum eftir honum, gekk
að glugganum og sneri baki í
okkur. — Það var Savalle, sagði
hann lágt.
Hvorug okkar gat sagt nokkuð,
það var ekkert að segja.
— Drukknuð? spurði frú Mede.
— Já. Straumurinn er í þessa
átt, svo það getur ekki hafa skeð
langt frá. Hann bar höndina upp
að augunum. — Það verður rétt-
arkrufning og réttarhöld. Hún
var með blóðhlaupinn blett á
kinninni og bláa bletti á hand-
leggjunum. Kjóllinn var í tætl-
um.
— En þér eruð ekki sekur!
hrópaði ég, skelfingu lostin.
Hann sneri sér við og brosti
dauflega. — Nei, en það verður
kannski erfitt að sanna það. Lög-
regluforinginn spurði: — Hvar
voruð þér um nóttina, eftir að
kona yðar fór út? Ég gat eigin-
lega ekki svarað því, ég leitaði
að henni.
Mér fannst ég vera með sand-
pappír í munninum.
— Við vitum hvað skeði, sagði
frú Mede áköf. — Við Serena sá-
um, þegar hún hljóp út. Við get-
um sagt hvað skeði, áður en hún
hvarf.
Um kvöldið kom Liam. Hann
talaði um hversdagslega hluti,
nýjan samning, sem hann hafði
gert, vinnu sem hann hafði mik-
inn áhuga á, nokkrar hugmyndir,
sem Alan Drake hafði fengið.
Ég minntist þess, sem Alan hafði
sagt, að Savalle myndi koma
heim, þegar bátur Joels kæmi frá
Frakklandi. Bátur Joels lá við
bryggjuna, þessa örlagaríku nótt.
Nicholas þurfti að gera skurð-
aðgerð á sjúkrahúsinu næsta
morgun. Við reyndum að láta
sem allt væri í eðlilegum skorð-
um. Ég fór í búðina og mætti frú
Danby í dyrunum. Hún mældi
mig út og kipraði varirnar, áður
en hún hvæsti:
— Hann drap hana! Hann var
afbrýðisamur — hún var svo glöð
og kát, en hann vildi loka hana
inni...
Mér fannst þægilegt hvernig
dapurleiki minn hvarf fyrir ofsa-
legri reiði. — Þessi kátína henn-
ar, frú Danby, stafaði af því að
hún var svo oft drukkin. — Og
þér útveguðuð henni áfengið.
Þessvegna sagði herra Mede yður
upp!
Það voru fimm til sex við-
skiptavinir í búðinni, svo þetta
myndi fljúga eins og eldur í sinu
um bæinn. Ég sá, mér til ánægju,
39. tbi. YIKAN 23