Vikan - 24.09.1970, Page 40

Skílapitvélir
BROTHER skólaritvélin er nú vinsælasta ritvélin á íslandi.
BROTHER 900 kostar
5111.00.
BROTHER 1510 kostar
6720.00.
Hefir LAUSAN dálkastilli og
„repeat spacer" eins og á
rafritvélum.
2 ára ábyrgð
Það borgar sig að kaupa BR0THER
Eigum einnig BROTHER meS 32 cm valsi (nægir fyrir víxla og
tollaskýrslur) á aðeins kr. 7525.00.
Sendum í póstkröfu um land allt.
BORGARFELL
SkólavörSustíg 23 — Sími 11372.
ÚtsölustaSir utan Reykjavíkur.
Keflavík: Sportvík, Hafnargötu 16.
ísafjörSur: Bókaverzlun Jónasar Tómassonar.
Húsavík: Bókaverzlun Þórarins Stefánssonar.
leggur eyraS fast viS þegar hún
byrjar aS leika af því aftur. Hún
heldur sig hafa heyrt eitthvaS nýtt.
„Hey! HlustaSu! HlustiSi! HlustiSi á
hvaS einn gaurinn er aS aepa þarna
I hópnum! Þetta er ofsalegtl''
Og allir hlusta. ÞaS er ekkert vafa-
mál: yfir allan hávaSann og músík-
ina heyrist ung og fersk rödd hrópa:
„Oh, fuck me, Janis, fuck me!"
Frá Michigan er haldiS til San
Francisco í Kaliforníu. Borgarinnar,
þar sem allt byrjaSi. „Frisco" hefur
breyzt. Jafnvel á björtum og falleg-
um degi hefur hún á sér fráhindr-
andi blæ; rusl er á öllum götum,
eins og daginn eftir útihátíS. Fólk,
sem var vant aS ganga þar um göt-
ur á miðnætti og strá blómum, segir
aS þaS sé ekki nema 50% mögu-
leikar á því aS sleppa lifandi eftir að
dimma tekur, láti maSur sjá sig úti
viS. Hipparnir, sem nú eru kallaSir
„freaks" eða „crazies" hafa forSað
sér út í náttúruna, og búa f kommún-
um þar sem þeir rækta eigiS korn og
lifa á allan hátt af jörðinni. Ungar
stúlkur, meS dauS augu, ganga nú
um og betla fyrir mat og dópi —
og bjóSa sig gjarnan fyrir nokkra
dollara. Tónlistin sem einu sinni til-
heyrði fólkinu tílheyrir nú örfáum
peningamönnum.
40 VIKAN 39. ttn.
Þarna hóf Janis Joplin feril sinn
og nú er hún komin aftur til aS halda
hljómleika. Hún er örg yfir breyt-
ingunum og skammast yfir því aS
hafa þurft að segja til nafns síns til
aS fá afgreiðslu á veitingahúsi. „Þá
loksins fékk ég afgreiSslu — og eig-
andinn kom meira aS segja og bauS
mér upp á glas. ÞaS ætti að gelda
svoleiSis menn!"
Um kvöldið er haldið til hljóm-
leikahallarinnar. í þetta skipti er
ekki um leikfimsal aS ræSa, og
búningsherbergiS hefur upphaflega
veriS hugsaS sem búningsherbergi
fyrir þá sem eiga aS koma fram á
hljómleikum þar. HljómsveitarmeS-
limirnir liggja á gólfinu og slappa
af. Eina IjósiS er frá nokkrum kert-
um. Janis sýpur duglega á viskf-
flösku viS og viS. Skyndilega skellir
hún flöskunni niður og hrópar upp
yfir sig um leið og dyrnar opnast.
Þetta eru gamlir vinir hennar, þar á
meSal James Gurley, einn af hinum
upphaflegu úr hljómsveitinni ,,Big
Brother and the Holding Company".
Hann er íklæddur geitarskinni, þar
sem hann er nýlega kominn heim úr
mánaSardvöl í helli í þjóðgarðinum.
Hann faðmar Janis lengur en hin.
Þarna er Susie, góS vinkona s(San í
„þá gömlu, góðu daga". Hún er
fyrrverandi balletdansmær, og er í
blússu sem sýnir Ijóslega aS hún er
ekki í brjóstahaldara. ÞaS er gaman
að horfa á hana þegar hún beygir
sig fram á við. Hún hefur mesta
skemmtun af því aS aka á mótorhjóli
og getur tekið hvaða bílmótor í
sundur og sett hann saman aftur,
jafnvel og hvaSa bifvélavirki sem er.
Henni leiddist líka í skólanum og
hljópst að heiman um leiS og hún
gat rúllað saman svefnpokanum sín-
um hjálparlaust.
„Ég hitti Janis fyrst þegar hún
kom hingaS til aS sækja um „djobb-
ið" meS „Big brother . . .", segir
Susie. „ÞaS var í gömlu húsi í
Haight-Ashbury, þar sem einn strák-
urinn bjó, og hún þekkti engan. Hún
virtist eiga þá ósk heitasta aS gera
fólki til hæfis — hún var . . . ég veit
það ekki . . . sennilega hrædd . .
hún vildi aS einhverjum þætti vænt
um sig. Ég vorkenndi henni hræSi-
lega."
Janis syngur þetta kvöld, og hún
hefur aldrei sungiS betur. Ljósin
blossa á henni og blöSrur og blóm
eru um allt. Magnararnir senda
þunga tóna sína yfir áheyrendurna
og allt titrar. Lifrin titrar jafnt og
hljóðhimnan.
Allt er þarna eins og það var í
gamla daga — nema fólkið. Fólkið
tekur ekki þátt í því sem hún er aS
gera á sviSinu og hún er ekki klöpp-
uð upp. Sumir segja aS hún hefSi
átt að syngia eitthvað af gömlu lög-
unum (öll lögin voru ný í „Frisco").
Aðrir halda því fram að hljómsveitin
ahfi ekki staðið sig nægilega vel í
samanburði við Janis. Nokkrir segja
að hún hafi verið of spennt en við-
urkenna líka að röddin hafi verið
nærri því fullkomin. Niðri í búnings-
herberginu situr hún og er föl, rétt
eins og hún sé í losti. „Frisco hefur
breyzt. maður! Hvar er fólkið mitt?
Fólkið mitt var gott! Ég veit ég söng
vel í kvöld. Ég veit ég gerði það!"
„Eitthvað klikkaði", segir John
Cooke.
Þúsundir ungmenna flvkkiast til
að sjá og heyra Janis Joplin. Er hún
fulltrúi einhvers sérstaks? Kannske
einhverrar hreyfingar?
„Nei, ég er ekkert [ svoleiðis,
maður. Ég er bar ég sjálf. En ég skal
segja þér hverju ég trúi — eða á
hvað ég trúi. Ég trúi að maður eigi
að vera góður við sjálfan sig. „Get
stoned, get laid". Gerðu allt sem
þér dettur í hug svo framarlega sem
það drepur þig ekki. Þú átt allt og
alla i kringum þig, svo þú ættir að
vera þú sjálfur hverja einustu mín-
útu Hamingjusamur . . ."
Síminn hringir og hún svarar. Það
er blaðaljósmyndari sem vill fá að
taka af henni nokkrar myndir. „Æ,
diöfullinn! Þetta er eini frídagurinn
minn í heilan mánuð! I dag ætla éq
að eiqa frí! Einu sinni ætla éq að
qera það sem mér dettur sjálfri í
huq . . . iæia, jæja, til helvítis með
það. Reyndu þá að andskotast hing-
að!"
Hún virðist vonsvikin í örstutta
stund, en svo slappar hún af og
hallar sér aftur á bak. Hún ér á
toppnum og þegar maður er á
toppnum vilja allir eiga eitthvað í
manni. Allir vilja fá að ráðskast eitt-
hvað með tíma hennar, ef ekki
hjarta. Það hefur kostað hana mikið
að ná þangað sem hún er nú. En er
það nóg?
Dauft Ijósið utan frá götunni berst
inn og hún hnykkir höfðinu aftur á
bak. Það glampar á augun. Þar er
ennþá lítil stúlka sem syngur í kórn-
um á sunnudögum og á þá ósk heit-
asta að kynnast fólki sem hugsar á
sama hátt og hún . Janis Joplin vill
fá það viðurkennt að hún sé til. Sem
manneskja.
☆
Svanurinn hennar...
Framhald af bls. 15.
pósthúsið og taka út af sparifé
mínu, sem ég hafði hugsað mér
að eiga, ef eitthvað skeði. með
hjónaband okkar Dans. Þrjú
pund þrettán shillinga og sex
pence.
f hádeginu fékk ég mér eitt-
hvað snarl að borða. Eftir að hafa
verið inni í verzlun Nectar og
Ambrose var þetta ósköp fátæk-
leg máltíð. Ég bætti mér það upp
með því að fá mér sherrýglas og
fletta frönsku tízkublaði, sem ég
hafði keypt fyrir nokkrum dög-
um.
Ég leitaði að blaðinu, og fann
það loksins undir rúmi Sue.
Á hverri síðu voru athuga-
semdir, skrifaðar með hrafna-
sparki Sue og snyrtilegri skrift
Isoldu. Ekki sem verst, en alltof
flúraS. Ágœtt hálsmál en pilsið
tíkarlegt. Vitlaust efni fyrir ská-
sniðið. Alltof nábleikt. Ef tízku-
meistararnir hefðu sé þessar at-
hugasemdir, hefðu þeir hætt
starfi sínu á stundinni, allir sem
einn.
— Þið verðið að fá nýia kjóla
fyrir partýið, sagði ég við dætur
mínar um kvöldið. — Mér datt í
hug að við færum til Esmeralda í
þetta sinn, þar fæst eitthvað við
allra hæfi.
— Ó, mamma, hvernig datt þér
í hug að okkur langaði í eitthvað
alveg super! Þær ætluðu alveg
að kæfa mig, en gengu svo nokk-
ur skref aftur á bak og gutu aug-
unum hvor til annarrar. — Þú
mátt ekki verða móðguð, en okk-
ur langar til að velia kjólana
siálfar og koma þér á óvart.
Við höfðum alltaf farið saman
í búðir og aldrei orðið sundur-
orða. Ég reyndi að láta ekki bera
á því að mér fannst sem ég væri
útrekin úr Paradís. — Það er allt
í lagi, en látið bara ekki féfletta
ykkur h’á Esmeralda.
— Það féflettir enginn okkur,
sagði Sue, — og ég veit nákvæm-
lega hvað ég vil fá.
— Það geri ég líka, sagði Is-
olda.
— Eitthvað alveg geysilega
smart; sögðu báðar í kór.
Síðdegis á miðvikudag komú
þær heim, sín með hvorn kjóla-