Vikan - 12.11.1970, Blaðsíða 23

Torildstorgsins og þaðan var að-
eins tíu mínútna gangur að stór-
hýsinu þar sem Svenska Dag-
bladet og DN-Expressen höfðu
aðsetur sitt.
Hún byrjaði við DN og þurfti
ekki að leita lengi. Leyndardóm-
urinn um hvarf Leo van der
Heft var á hverri forsíðu marga
daga í röð. Cissi sá strax að hún
komst ekki yfir að lesa þetta
allt, hún skrifaði hjá sér númer
blaðanna, svo hún gæti keypt
þau.
Það tók sinn tíma, það þurfti
að sækja blöðin niður í kjallara,
en að lokum hafði hún náð í
fjögur númer af þrem dagblöð-
um, svo það var orðinn gríðar-
stór pakki. Klukkuna vantaði tíu
mínútur í sjö, þegar hún kom
aftur út á götuna.
Skildi Katja koma? Cissi leit
upp og niður eftir götunni, en
gekk svo yfir að nýbyggingu
rússneska sendiráðsins. Hún
hafði tiltekið tímann klukkan
hálf sjö. Hve lengi hafði hún
tíma til að bíða? Það mátti ekki
verða miklu meira en kortér,
því að hún þurfti að komast
heim til að sinna Mikael. En
Cissi þurfti ekki lengi að bíða.
Katja kom rétt strax. Hún kom
aftan að Cissi, svo hún varð ekki
vör við hana fyrr en þær gengu
samhliða. Cissi snarstanzaði og
greip um arm Kötju.
Nei, þú mátt ekki stanza,
við skulum halda áfram!
Röddin var mild en útlendi
hreimurinn mjög greinilegur.
Dökku augun voru sorgmædd. Á
leiðinni eftir götunni gaf Cissi
stúlkunni nánar gætur. Hún var
fíngerð og fagurlimuð, í einföld-
um sumarkjól, en það var eitt-
hvað sem ekki var eins og það
átti að vera. Það tók Cissi nokkr-
ar mínútur að vita hvað það var.
Þrátt fyrir sumarhitann og eitt-
hvert sólríkasta sumar sem hún
mundi, var stúlkan ekkert sól-
brennd. Armar og fótleggir voru
svo fölir, að það hefði alveg eins
getað verið snemma vors. Þegar
þær komu að Mariebergsgarðin-
um, settist Katja á bekk og Cissi
sló sér niður við hlið hennar.
Dökk og hræðsluleg augu stúlk-
unnar virtu Cissi fyrir sér.
— Hvað viltu mér?
— Við gætum kannske hjálp-
að hvor annarri. Þú þarfnast
hjálpar. Ég líka.
— Hvers vegna heldurðu að
ég þarfnist hjálpar? spurði Katja
og það var þrjózkuhreimur í
röddinni.
— Vegna þess að ég veit hver
þú ert. Catarina Skopalski, dótt-
ir Hans og Söru.
Cissi sá að stúlkan varð ofsa-
hrædd, svo hún flýtti sér að
segja:
— Ég hef ekki talað um þetta
við nokkurn mann, allra sízt
þau. Þau halda að þú sért ennþá
í Varsjá.
-— Hvernig veizt þú það?
— Ég talaði við móður þína
fyrir nokkrum klukkutímum síð-
an. Ég sá mynd heima hjá henni
og þar þekkti ég þig. Þú varst
reyndar ekki nema tólf ára á
þessari mynd, en þú hefur ekki
breytzt mikið. Jafnvel hár-
greiðslan er sú sama.
Cissi biaðaði við-
utan gegnum
gömlu dagblöðin,
tók varla eftir nafn-
inu og myndinni. En
þá sló niður í huga
hennar, eins og eld-
ingu: - Það var að
minnsta ‘ kosti ein
manneskja í húsinu,
sem hafði haft tækifæri
til að eyðileggja tækin
í flugvél Leós....
Katja kinkaði kolli.
— Já, ég veit að ég er sjálfri
mér lík. Þau myndu þekkja mig
strax, ef þau hittu mig.
— En hvers vegna þorirðu
ekki að fara til þeirra? Þau yrðu
svo hamingjusöm!
Katja teiknaði merki í sand-
inn með tánum.
— Það held ég ekki. Ekki eft-
ir það sem hefur hent mig. Það
getur verið, ef ég hefði hitt þau
strax, þegar ég kom hingað. En
nú er það of seint.
— Hvenær komstu til Sví-
þjóðar?
— Fyrir einu og hálfu ári.
— En hvers vegna....?
Katja horfðist í augu við Cissi,
þegar hún svaraði:
— Ég kom hingað í óleyfi,
ólöglega, án nokkurra skilríkja
eða atvinnuleyfis. Ég hafði ekki
einu sinni venjulegt vegabréf.
Og ég hef engin skilríki ennþá.
Cissi starði undrandi á hana.
Þessum upplýsingum hafði hún
ekki búizt við. Hugsunin ein um
að einhver lifði utan við hið vel
skipulagða sænska þjóðfélag,
var hreinlega óskiljanleg.
—- En hvernig hefurðu þá
getað fengið samastað og hvern-
ig hefurðu getað unnið fyrir þér?
— Ég bý hingað og þangað.
Hjá vinum mínum.
— En hvers vegna fórst þú
ekki beint til foreldra þinna?
Þau hefðu getað hjálpað þér til
að fá öll skilríki, svo þú gætir
búið löglega í landinu.
Katja leit niður fyrir sig og
teiknaði ennþá í sandinn. Hún
kinkaði kolli og sagði lágt:
Ég veit það nú, — en ég
vissi það ekki þá. Þú getur ekki
ímyndað þér hvernig það er að
vera flóttamaður. En ég get sagt
þér að ég var hrædd. ofsalega
hrædd við allt og alla. Þetta er
eins og að búa í draugahúsi. Allt
sem hreyfist, hvert hljóð, er
ógnun. Og maður er algerlega
hjálparvana. Ég átti enga vini,
enga peninga og gat ekki sagt
eitt einasta orð á sænsku.
— Hvernig komstu hingað?
— Ég laumaðist um borð í
skip í Gdynia og gat falið mig
undir segli í björgunarbát. Þar
lá ég í tvo sólarhringa. Það var
kalt, en kyrrt í sjóinn og ég gat
borðað súkkulaði og vatn sem
var í bátnum. Svo heyrði ég að
skipið lagðist að bryggju og ég
læddist í land, án þess að ég sæ-
ist. Að öllum líkindum hef ég
Framhald á bls. 36