Vikan - 12.11.1970, Blaðsíða 43

Leikfang fyrip aila fjölskylduna
216 spurningar
216 svör
Svarið er rétt,
þegar Ijósið
kviknar.
Heildsölubirgðir:
Páll Sæmundsson
Laugavegi 18a — Símar 14202—14280
veitingahúsið var, er þau borðuðu
saman í fyrsta sinn . . . Fyrsta kvöld-
ið þeirra í íbúðinni hennar . . . Bið-
stofan hjá Parkington lækni . . . Rödd
Kens, þegar hann hrópaði á eftir
henni: Þú hefur myrt barnið mitt . . .
Skyndilega heyrði hún rödd Jacks
og þar með var hin skelfilega
myndasýning á enda.
— Þetta er sá bezti dagur, sem éq
hef lifað á aevi minni. Ég vona, að
þið þurfið aldrei að iðrast þess að
hafa stutt mig til framboðs. Cathy
stendur við hlið mér eins og klettur
og styður mig með ráðum og dáð.
Er það ekki, Cathy?
Hún heyrði sína eigin rödd segja,
eins og úr fjarska:
— Jú, það geri ég.
Að svo mæltu náfölnaði hún, fann
til ákafs svima og tók um höfuð
sér. Jack tók eftir þessu og sagði:
— Cathy, elskan mín, liður þér
illa?
Cathy reyndi að standa á fætur,
og gat það með naumindum, en
fæturnir voru svo undarlega linir og
máttlausir.
— Ég held, að ég verði að fara
heim.
— Er hann aftur farinn að sparka,
sá litli, spurði Jack.
Cathy kinkaði kolli.
— Væri þér sama, þótt við færum
núna, Margot?
Ben kom og lagði höndina um
öxl Cathy.
— Þó það nú væri, að þú fengir
að sleppa núna. Þú hefur sannarlega
staðið þig eins og hetja. Ég er stolt-
ur af þér.
Cathy var komin niu mánuði á
leið, þegar hún dag nokkurn kom
úr læknisskoðun. Hún varð að leggja
bilnum á bílastæði, sem var alllangt
frá læknastofunni og þurfti því að
ganga nokkuð langa leið. Hún kveið
fyrir að þurfa að ganga.
Hún var alltaf svo þreytt upp á
síðkastið. Það stafaði ekki af barn-
inu, heldur hinum stöðuga, nagandi
kvíða vegna Ken og mörgum and-
vökunóttum. Taugaspennan var
orðin svo mikil, að hún verkaði lam-
andi á hana. Hún herti þó upp hug-
ann og lagði af stað.
A leiðinni gekk hún framhjá kyrr-
stæðri járnbrautarlest. í einum
glugga hennar birtist skyndilega
andlit Kens.
Hún áttaði sig ekki á þessu alveg
strax, en svo snarstanzaði hún. Þetta
var Ken, það var ekki um að villast.
En hversu oft hafði hún ekki verið
viss um, að hún sæi hann í seinni
tíð? Samt hafði aldrei verið um hann
að ræða. Hún lokaði augunum and-
artak, en opnaði þau aftur og horfði
óttaslegin í gluggann. En andlit
Kens var horfið!
Lestin ók af stað, og Cathy andaði
léttara. Henni hafði þá missýnzt einu
sinni enn. En á siðustu stundu hopp-
aði maður út úr lestinni og hraðaði
sér í áttina til hennar. Nú þurfti hún
ekki að vera í vafa um, hvort þetta
væri hann eða ekki. Hún tók til fót-
anna. Það var ekki auðvelt, en óttinn
knúði hana áfram. Það var mikill
fjöldi manna á gangstéttinni og hún
ruddi sér braut í gegnum það og
skeytti því engu, þótt hún fengi ill-
girnislegar augnagotur fyrir tillits-
leysið. Hún þorði ekki að líta um
öxl. Hún var þess fullviss, að Ken
elti hana.
Þegar hún komst loksins að bíln-
um, skalf hún svo, að hún missti bíl-
lyklana. Það var síður en svo auð-
velt fyrir hana að taka þá upp, eins
og hún var á sig komin, en hún
skeytti því engu. Hún mátti engan
tíma missa. Hún opnaði hurðina (
flýti, settist við stýrið, setti lykilinn
í og reyndi að setja bílinn i gang . . .
Ó, guð minn góður! Hann fór ekki
í gang! Hún sneri lyklinum aftur og
aftur, en árangurslaust. Gat verið, að
gangsetjarinn hefði bilað aftur? Hún
reyndi að setja bílinn í gang í síð-
asta skipti. En það tókst ekki. Hún
opnaði hurðina aftur, sté út úr bíln-
um og hélt, að hún mundi hníga
niður.
í sama bili heyrði hún fótatak
nálgast. Hún fylltist nýjum þrótti og
tók til fótanna. Fótatakið nálgaðist
stöðugt, færðist ætíð nær og nær.
hversu hratt sem hun reyndi að
hlaupa. Hún tók að finna til verkja.
Þeir ágerðust stöðugt og urðu loks
svo sárir, að hún varð að stanza.
Góður guð, ég held, að barnið sé að
koma, hugsaði hún. Hún tók um
magann með báðum höndum og
reyndi að halda áfram hlaupunum.
Ken var kominn fast á hæla henni
og ekki mundi líða á löngu, þar til
hann næði henni. En verkirnir voru
sárari en svo, að hún gæti afborið
þá. Hún missti jafnvægið og féll
aftur fyrir sig. Grátandi og hjálpar-
vana lá hún þarna á gangstéttinni
og megnaði ekki að rísa á fætur.
Skelfilegir verkir fóru um allan
líkama hennar.
Ken var kominn til hennar. Hún
lokaði augunum til þess að þurfa
ekki að horfa framan í hann. Hún
stundi full örvæntingar:
— Gerðu mér ekkert mein, góði
Ken! Lofaðu mér að fæða barnið
fyrst. Þú mátt ekki skaða saklaust
barnið.
Hann rak upp hrossahlátur.
Framhald í næsta blaði.
NJÚSNIR I KfllRÖ
Framhald af bls. 11.
eflaust hlutskipti hans.
Lotz lagði heftin frá sér á
borðið. „Herrar mínir,“ sagði
hann. „Ég hlýt að óska ykkur
til hamingju. Þetta var vel gert.“
46. tbi. VIKAN 43