Vikan - 12.11.1970, Blaðsíða 33

Vignir Bergmann; hugsandi gítarleik-
ari.
bentu helzt á að söngur og
trommuleikur hefði batnað frá
því sem áður var, þar sem nú
gæti Ari einbeitt sér að trommu-
leik og Guðmundur syngi mest
einn, en að auki væru þrjár
raddir í bandinu, svo á köflum
væri hægt að syngja fjórraddáð.
Sú hlið ætti alls ekki að breyt-
ast neitt með tilkomu Vignis, því
— Hafið þið nokkuð spáð
í plötu?
— Já, við höfum svo sem
hugsað um það, og nú stendur
það til. Sennilega verður það
tveggja laga plata til að byrja
með, en LP-plötu höfum við
ekkert hugsað út í, svaraði Ari.
— Jú, það er rétt, við vorum
með stóra plötu í bígerð rétt fyr-
ir breytingarnar, en hættum við
af ýmsum ástæðum. Nú þykir
okkur það bara ekki tímabært.
En við Guðmundur erum báðir
að syngja inn á litlar plötur,
hann fyrir Tónaútgáfuna og ég
verið HSH, sem hefur verið
uppnefnd Hljóðfæraverzlun Af-
komenda Sigríðar Helgadóttur
(hash!). Báðar eru væntanlegar
á markaðinn fljótlega. Guð-
mundur hefur gert texta fyrir
mig og sjálfan sig líka. Þá er
ekki úr vegi að geta þess að við
höfum auðvitað hug á að eiga
Framhald á bls. 46.
NAFNIÐ FRÁ BORGARNESI
Ekki alls fyrir löngu barst okkur
bréf frá ungri stúlku á Sauðárkróki,
sem bað um mynd af hljómsveitinni
NAFNIÐ frá Borgarnesi, auk ýmissa
upplýsinga um meðlimi hljómsveitar-
innar, en hún tók þátt í keppninni
um beztu táningahljómsveitina 1970,
sem háð var í Húsafellsskógi um
Verzlunarmannahelgina.
Nú hefur okkur tekizt að útvega
þessa mynd og upplýsingarnar og hér
er það:
Hljómsveitin Nafnið var stofnuð í
janúar sl., og var þá skipuð fjórum
mönnum. Um það bil þremur mánuð-
um síðar hætti einn, og hafa þeir fé-
lagar verið þrír síðan. Þessir þrír eru:
Vignir Helgi Sigurbjörnsson, gítar-
leikari og söngvari, en hann var áður
í hljómsveit af sömu slóðum, sem hét
Rofar. Vignir á heima á Sæunnargötu
1, Borgarnesi og er fæddur 25. maí
1952. í vetur ætlar hann sér að nema
við tónlistarskólann í Borgarnesi og
um alla framtíð hefur hann hugsað
sér að syngja og spila. Uppáhalds-
hljómsveitir hans eru Deep Purple og
Trúbrot. Vignir er fyrir miðju á
myndinni.
Bassaleikari hljómsveitarinnar er
Kristján Heigason, en hann á heima
á Kjartansgötu 5. Borgarnesi og er
fæddur 5. maí 1950. Hann var líka í
Rofum áður. Framtíðardraumur hans
er að verða skólastjóri kvennaskól-
ans að Varmalandi. Hann hefur mik-
ið dálæti á Led Zeppelin og Trúbroti.
Hann er lengst til vinstri á myndinni.
Trommuleikarinn, Sveinn Ágúst
Guðmundsson, Böðvarsgötu 11, Borg-
arnesi á sér það eina takmark að
verða ,,ródari“ hjá Deep Purple sem
er uppáhaldshljómsveit hans — auk
Skafta & Jóhannesar. Hann á sjálf-
sagt afmælisdag eins og hinir, en því
miður láðist okkur að útvega okkur
upplýsingar um það. Sveinn er lengst
til hægri.
Ef þeir eru spurðir um framtíðina,
svara þeir því eitthvaö á þessa leið:
— Okkur langar til að spila og
halda hópinn eins lengi og mögulegt
er. Við stefnum að því að spila mú-
sík fyrir fólk á aldrinum 7—129 ára.
^Hljómplötu
gagnrýni
ÞRJÚ A PALLi
TRÚBROT
Þegar Þrjú á palli íóru til Lundúna í fyrravetur til að taka upp
lögin úr „Jörundi“, tóku þau í leiðinni aðra plötu sem átti að
koma út nú í haust. En þegar til kom, var sú upptaka ónothæf vegna
ýmis konar galla. Þess vegna var horfið til þess ráðs að
fleygja þeirri upptöku og platan var tekin upp á nýjan leik hér
heima í haust, á nýtt stereo-borð Péturs Steingrímssonar. Var það
fyrsta upptakan sem það borð var notað við, og ber platan þess
nokkur merki. Sjálft tríóið hefur batnað mikið á allan hátt, orðið
samstilltara og mun meira jafnvægi er á milli raddanna.
Þessi plata ber yfirskriftina „Við höldum til hafs á ný“, og eins
og fyrr hefur Jónas Árnason gert öll ljóðin — um texta er tæplega
hægt að tala í þessu sambandi: ljóð Jónasar eru á miklu hærra
„plani“. Sannast sagna eru þau slíkur fjársjóður, að leitun mun
vera að öðru eins. En snúum okkur þá aftur að upptökunni:
Á köflum er eins og hún hafi farið fram í tómu vöruhúsi og ekki
hefur pressunin verið til að laga hana mikið, því sá þáttur er væg-
ast sagt illa gerður. Þó er ekki hægt að ásaka einn eða neinn fyrir
upptökuna, Þrjú á palli og Pétur Steingrímsson gjalda þess eins að
þetta var eins konar tilraun. En þrátt fyrir þennan galla, er platan
skemmtileg og ætti enginn að þurfa að skammast sín fyrir hana.
Það er nokkuð áberandi þegar maður hlustar á þessa LP-plötu,
sem hina fyrri, að Troels Bendtsen hefur mestan skilning á við-
fangsefninu og því er útkoman bezt hjá honum. Sérlega finnst mér
hann góður í „Þvílík er ástin“ og „Hví ertu svona breyttur?“, en í
síðara laginu fer hann svo skemmtilega hátt að manni finnst hann
hafa verið fæddur til að syngja þann litla bút í enda lagsins. Undir-
leikurinn er víða daufur, og er það sérstaklega áberandi í lögum
eins og „Við höldum til hafs á ný“ og „Óðurinn um hann Angantý“.
Þar er söngurinn heldur ekki nægilega hraustlegur, en fallega meló-
dískur flautuleikur sem er í góðu samræmi við dragspil, bætir það
upp.
Helgi R. Einarsson syngur ekki eins mikið á þessari plötu og hinni
fyrri, en hann nýtur sín aftur betur í „Brúðkaupsveizlu Villa kokks
og Dómhildar", sem er yfirleitt mjög vel unnið lag. Hann syngur
aðeins tvö lög einn, og þegar ég hlustaði á það í fyrsta sinn, t. d.
„Síðasta skotaprins“ datt mér í hug sagan af elliæra bassasöngvar-
anum sem farið var að kalla „strigabassa".
Edda Þórarinsdóttir er bezt í „Svona er að vera siðprúð“ en aftur
ber fullmikið á því að hún er leikkona í t. d. „í skini morgunsólar".
Virtur tónlistarmaður íslenzkur sagði eitt sinn við mig að það
skipti ekki meginmáli hvaff fólk gerði, heldur hvernig. Þrjú á palli
fara ágætlega með gott efni, svo maður skyldi ætla að það væri
bara nokkuð gott ef hægt væri að samantvinna tvennt framangreint.
Þessi plata á eflaust eftir að öðlast miklar vinsældir, og helzt koma
til greina í óskalagaþætti útvarpsins lög eins og „Óðurinn um árans
kjóann, hann Jóhann“. Viðlag þess texta er annars heimspekikapítuli
út af fyrir sig: „En ég elsk' ‘ann Jóhann, árans kjóann, jafnvel þó
‘ann sé eins og hann er“. Annars ætti það frekar að vera í verkahring
bókmenntagagnrýnenda, að tala um ljóðlist Jónasar, en mínum. Það
er aðeins eitt lag sem minnir mann illilega á fyrri plötuna, og það
er „Halí-a-hó“, enda sjómannalag eins og mörg lög þeirrar plötu.
Þar virðist heldur hafa verið kastað til höndunum.
Margir aukahljóðfæraleikarar koma við sögu (auk þeirra Troels
og Helga sem standa sig með prýði), og skal þar helzt nefna Ríkharff
Pálsson, „kontrabassaleikara með láði“, eins og segir á baksíðu um-
slags, en svo koma margir fleiri við sögu, og vil ég sérstaklega að-
eins minnast á flautuleikarann góða, hver sem hann er. Útsetningar
eru gerðar af Þóri Baldurssyni, fullar af rómantík og elskulegheitum
á köflum, en „aðstoð við útfærslu og nánari músíseringu" veitti Jón
Stefánsson, oreanisti og söngstjóri.
Pramhald á bls. 47
46. tw. VIKAN 33