Vikan - 07.01.1971, Blaðsíða 14

Mikaela opnaði dyrnar fram í
skonsuna, sem var á milli her-
bergis þeirra og inngangsins. Þar
var gaseldavélin og þar þvoðu þær
sér á bak við skerm. Það var leið-
inlegt, að það skyldi verða að
ganga í gegnum þessa kompu, áð-
ur en komið var í herbergið, en við
því var ekkert að gera. Ofurlítil
bót í máli var, að útidyrnar hjá
þeim voru ekkert verri en dyr að
stærri og fínni íbúðum. Þær höfðu
sitt eigið nafnskilti og eigin bréf-
rifu. Enginn í húsinu vissi hið
minnsta um þær.
Ingigerður u'ndi hag sínum vel.
Hún hafði áður búið í leiguher-
bergi og varla mátt laga sér kaffi
í eldhúsi húsmóðurinnar. Nú höfðu
þær þó sína eigin gaseldavél, enda
þótt hún gæti engan veginn talizt
glæsileg. Slangan var bætt með
einangrunarbandi hér og þar. Þær
áttu nokkra potta og pönnur. Mika-
ela hafði haft fáein búsáhöld með
sér, þegar hún varð að flytja að
heiman. Annars hafði hún selt allt
sem nýtilegt var af búslóð móður
sinnar. Þrátt fyrir það hafði hún
með naumindum getað staðið
straum af kostnaðinum við veik-
indi móður sinnar . . . Hún beit á
vör og skolaði kaffipokann yfir
vaskinum, sem einhvern tíma hafði
verið fagurlega emaleraður, en
var nú orðinn allur skellóttur. Það
þýddi ekki að gráta yfir því sem
liðið var. Það sem var liðið, var
liðið, og hún varð að læra að taka
lífinu eins og það var. Ingiríður
gat það.
Mikaela kveikti á gasinu und-
ir katlinum og tók fram tvo
bolla úr skáp. Hún hrökk
við, þegar barið var harkalega að
dyrum og missti annan bollann á
gólfið. Hver gat þetta verið? Hafði
einhver komizt á snoðir um eitt-
hvað. . . Og Ingigerður enn sof-
andi . . . Hún gat ekki ein . . .
Það var barið að dyrum aftur,
en í þetta sinn léttari högg en
fyrst. Mikaela gægðist út. Póstur-
inn! Að hún skyldi ekki láta sér
detta hann í hug þegar í stað.
Hann var vanur að berja að dyr-
um, þegar póstur var til þeirra í
von um, að önnur hvor þeirra
kæmi fram og spjallaði við hann
stundarkorn. En hún hafði engar
taugar til að opna hurðina í þetta
sinn og gat ekki hugsað sér að sjá
rautt og kringluleitt andlit hans. Ef
enginn opnaði, mundi hann álíta,
að þær svæfu enn.
Ingigerður vaknaði við bankið og
settist upp í rúminu. Hún geispaði
og teygði sig, og Mikaela fann til
örlítillar gremju, þegar hún sá hve
áhyggjulaust andlit vinkonu henn-
ar var. Henni stóð bersýnilega
hjartanlega á sama um allt, sem
gerðist. Hún þjáðist svo sannarlega
ekki af stöðugum kvíða og angist.
— Var að koma bréf, spurði
Ingiríður glaðlega. — Þú skalt sjá
til, að það er eitthvað reglulega
skemmtilegt.
Mikaela svaraði ekki. Hún opn-
aði dyrnar varfærnislega og gægð-
ist út, en pósturinn var horfinn og
þessi venjulega sunnudagskyrrð
ríkti á ganginum. Síðan opnaði
hún póstkassann og tók bréfið.
Umslagið var langt og það var
stílað til Ingigerðar. Það var skraut-
legt merki fyrirtækis aftan á því:
Julius Brodin, ráðningarstofa leik-
ara.
— Það er til þín, sagði hún og
lagði bréfið á borðið. — Ég er bú-
in að laga kaffi, bætti hún við. —
En vilt þú ekki reyna að kveikja
upp í kamínunni. Þú ert miklu
duglegri að fást við hana en ég.
Það hefur drepizt í henni í nótt og
mér er svo hræðilega kalt.
— Þú ert náföl í framan, sagði
Ingigerður og smeygði öðrum fæt-
inum fram úr rúminu. — Heldurðu,
að þú sért bara ekki að veikjast?
— Nei, svaraði Mikaela og
reyndi að sýnast hressari en hún
var. — Það er bara þetta, sem gerð-
ist í gær. Ég er hrædd, svo að ég
segi þér alveg eins og er.
— Vertu nú ekki svona heimsk,
sagði Ingigerður hranalega. — Ég
var búin að segja þér, að þú þyrft-
ir ekki að hafa neinar áhyggjur at
þessu. Birgir sér um þetta. Hann
lofaði því og hann stendur alltaf
við það, sem hann lofar. Við þurf-
um ekki að hugsa um þetta neitt
frekar.
Bara að ég gæti verið viss og
treyst þessu, hugsaði Mika-
ela, en upphátt sagði hún:
— Ég get ekki að því gert, að
ég er óróleg út af þessu.
Hún gat ekki leynt því, að rödd
hennar titraði.
— Já, ég heyri það, svaraði
Ingrgerður, sneri sér við og leit
snöggt á vinkonu sína. Augnaráð
hennar lýsti í senn gremju og sam-
úð.
— Þú hefur áhyggjur af öllum
sköpuðum hlutum, þótt engin
ástæða sé til þess, hélt hún áfram.
— Það var annars svei mér gott,
að Birgir skyldi vera þarna í gær-
kveldi.
— Já, þú segir það. En við höf-
um ekki séð fyrir endann á þessu
enn þá, og ’ ekkert okkar veit,
hvaða afleiðingar þetta kann að
hafa. Og ef við . . .
— í guðanna bænum, hættu
þessu nú!
Ingigerður var komin að kamín-
unni og skaraði rösklega í öskunni
undir henni.
— Við gátum ekkert að þessu
gert og þetta hlaut að gerast fyrr
eðo síðar. Birgir sagði mér það.
Hann sagði, að Sixten hefði verið
veikur fyrir, á vissan hátt að
minnsta kosti. Þetta kom honum að
minnsta kosti ekki vitund á óvart.
Og hann veit líka, hvað hann á að
segja, ef einhver spyr um þetta.
Þér er óhætt að treysta Birgi.
— Gerir þú það?
— Já, hvort ég geri! Við höfum
verið saman bráðum í tvö ár.
— En þú veizt ekki neitt um
hann.
— Veit ég ekki, át Ingigerður
upp eftir henni og hló.
Mikaela blóðroðnði, en hélt
áfram:
— Ég á við, að þú veizt ekkert
hvað hann gerir. Þú veizt ekki
hvar hann býr eða hvað hann heit-
ir í raun og veru. Þú veizt bara,
að hann . . .
— Að mér geðjast vel að hon-
um sem karlmanni. Og er það ekki
nóg?
Lítið og brúðulegt andlit Ingi-
gerðar varð alvarlegt andartak.
— Mér finnst það að minnsta
kosti skipta mestu máli. Og hann
er hrifinn af mér, og við erum
saman í hvert skipti, sem hann er
í Stokkhólmi. Hann er ekki með
neinni annarri hér, það geturðu
verið viss um.
aga • Ný framhaldssaga • Ný framhaldssaga •
14 VIKAN i- tbi.