Vikan - 07.01.1971, Blaðsíða 22

Max Merk var svo illa farinn eftir
flugslysið, að samkvæmt öllum
þekktum læknisfræðilegum lögmál-
um hefði hann ekki átt að eiga sér
viðreisnar von.
Piranga, Indíánahöfðinginn sem
bjargaði lífi verkfræðingsins með
undralyfinu.
Dr. Walter Strathmeyer, sem með
gerjunarrannsóknum sínum komst á
svipað spor og einhverjir vísinda-
menn Indíána fyrir ótal öldum.
Undralyfið er geymt í holum trjástofni, og þegar það er tilreitt safnast Indí-
ánarnir að, skreyttir sem til hátíða.
Þýzkur verkfræðingur stór-
slasaðist er flugvél hans
hrapaði í frumskógum
Brasilíu, en undralyf, sem
Indíánar þar höfðu varð-
veitt frá tímum Inka,
bjargaði lífi hans. Etin hafa
vísindin ekki að fullu get-
að upplýst, hvernig þetta
lyf verður til.
I Indíánakofa langt inni í
Amazonas-frumskóginum lá
hvítur maður og rotnaði lif-
andi. Flugvél hans hafði hrap-
að í óveðri. Hann hafði slasazt
hroðalega, fæturnir voru brotn-
ir og flest rifin.
Fyrst tveimur dögum eftir
hrapið vaknaði hann upp úr
æðislegum hitasóttarórum og
uppgötvaði þá að vinur hans,
sem flogið hafði með honum,
var ekki lengur lífs. Hann hafði
fallið á hvassan bambustein-
ung, sem gengið hafði í gegn-
um hann.
Indíánar fundu þann slasaða
og önnuðust hann. En hverju
sinni er hann komst til með-
vitundar hafði honum hrakað.
Hann gerði sér ljóst, að hann
hafði varla nokkurn möguleika
á að lifa þetta af. Áverkarnir
útvortis vildu ekki gróa í rök-
um hitanum, en auk þess voru
nýrun illa farin. Líðan hans
fór síversnandi. Það gróf í sár-
unum, kviðurinn þrútnaði og
verkirnir gengu næst viti hans.
Max Merk var aðeins þrítug-
ur að aldri. Engu að síður var
þessi þýzki náma- og vélaverk-
fræðingur þegar þekktur mað-
ur meðal sinna líka. Hann var
yfirverkfræðingur stórfyrir-
tækis, sem boraði eftir olíu í
Suður-Ameríku. Til ferðalaga
milli hinna og þessara staða í
frumskóginum notaði hann
tveggja sæta flugvél.
Þá sjaldan er Max Merk
hafði meðvitund hugsaði hann
um dauðann, sem hann taldi
sig nú eiga vísan á hverri
stundu. Þangað til Piranga
kom.
Piranga var höfðingi Indíána-
ættbálks nokkurs er Coregua-
jes heita. Verkfræðingurinn
þýzki hafði kynnzt honum og
fólki hans ári áður upp með
einu fljóti þeirra er í Amazon-
as renna. Indíánarnir höfðu
staðið á fljótsströndinni og
starað á hann. Hann var fyrsti
hvíti maðurinn, sem þeir höfðu
séð, og þar eð hann hafði auk
heldur komið ofan úr loftinu,
voru þeir í engum vafa um
upprunann. En þessi guðlega
vera brosti vingjarnlega til
þeirra og þegar ljóst var að
enginn voði stafaði frá henni,
breyttist hræðsla Indíánanna í
tilbeiðslu.
Síðan hafði Merk heimsótt
ættbálkinn reglubundið. Hann
hafði þá með sér salt, pappírs-
hnífa og verktól og færði Indí-
ánunum að gjöf. Hann veitti
því undireins athygli, að þeir
voru gerólíkir öðrum Indíán-
um, sem hann hafði fyrirhitt í
skóginum. Aldrei hafði hann
séð ættbálk svo heilbrigðan og
öflugan að sjá og algerlega
lausan við úrkynjunarein-
kenni.
Flugslysið spurðist til bú-
staðar Piranga í frumskógin-
um, og hann lagði af stað gegn-
um græna vítið vini sínum til
hjálpar. Leiðin var áttatíu
kílómetrar og skiptust þar á
fljót og jarðglufur, vafnings-
viðarflækjur og fen.
Þegar hann kom inn í kof-
ann, þar sem hvíti maðurinn
lá, virtist sjúklingurinn ekki
eiga langt eftir. Piranga setti
ilátið, sem hann hafði tekið
með sér, við flet Þjóðverjans
og leit á meiðsli hans. „Vertu
óhræddur, höfuðsmaður, við
gerum þig heilbrigðan,“ sagði
hann. Síðan kallaði hann
nokkrar fyrirskipanir til Indí-
ánanna, sem stóðu í kring. Þeir
hurfu á brott og komu eftir
nokkra stund með einhverjar
jurtir og vatn.
Piranga hellti vatni í ílátið
og marði jurtirnar út í, hellti
brugginu úr ílátinu í annað,
hellti tilbaka, hrærði. Þannig
leið nokkur stund.
Síðan var veika manninum
gefið að drekka.
Merk raknaði við. Hann bar
kennsl á Piranga og reyndi að
brosa. Honum leið betur og
fann nú í fyrsta sinn eftir slys-
22 VIKAN
1. tbl.