Vikan - 07.01.1971, Blaðsíða 25

„Hvernig er það, má kalla okkur
fjölskyldu þegar við erum ekki
gift?“
Feðgarnir lesa úr Korintubréfi Páls
postula.
Þau búa þar í tveggja hæða
húsi ásamt 6 ára gömlum syni,
Baldri Þóri, en húsið hafa þau
byggt í sameiningu og verið að
dunda við það síðastliðin fjög-
ur ár. Þetta er stórt hús fyrir
svo litla fjölskyldu, en þau
segja það vegna skipulagsins.
,.Það fer allt eftir skipulag-
inu,“ segir Rúnar. „Þegar við
byrjuðum að byggja hér var
fátt um góðar lóðir, og móðir
mín vildi láta okkur fá þessa,
og þá urðum við að byggja tví-
hæða. Þegar efri hæðin er kom-
in í stand, sem verður vonandi
fljótlega, þá leigjum við hana.“
Þau Rúnar og María eru
sennilega einu popp„hjónin“
sem hafa byggt sér sitt eigið
hús, og þar sem það er svo
óvenjulegt þá leikur manni
hugur á að forvitnast hvers
vegna þau fóru út í þetta.
„Þegar þetta var,“ segir Rún-
ar, „þá hafði maður töluvert af
peningum á milli handanna,
því það var nokkuð gott fjár-
bagslega að vera hljóðfæra-
leikari í þá daga, og öllum sem
til þekktu þótti nauðsynlegt að
leggja þessa peninga í eitthvað.
ur fátt verið um stjörnur, en
eitthvað þó um stjörnudýrkun.
Nýjasta stjarnan sem landinn
getur státað af er „Poppstjarna
ársins 1970“, Rúnar Júlíusson,
bassaleikari hljómsveitarinnar
Trúbrot. Og hann býr með
annarri stjörnu, Maríu Bald-
ursdóttur, sem á síðastliðnu
ári var kjörin kvenna fegurst
hér á landi.
í þeim tilgangi að kynnast
þessu fólki ögn nánar, brugð-
um við okkur suður í Keflavík
kalt og myrkt vetrarkvöld
skömmu fyrir áramót, og dvöld-
umst á heimili þeirra að Skóla-
vegi 12 eina kvöldstund.
Og eins og ég sagði áðan þá
átti móðir mín þessa lóð, faðir
minn er múrarameistari enda
eigum við þeim þetta hús mest
að þakka, þau hafa verið svo
hjálpsöm og góð — og var þá
um nokkuð annað að ræða?“
„Sjálfsagt ekki, en það er
annað sem okkur langar til að
ræða: Hvers vegna eruð þið
ekki gift?“
Þau litu hvort á annað og
brostu. „Þetta var það fyrsta
sem okkur datt í hug að þið
mynduð spyrja um,“ sagði
María til skýringar.
„Eg var ekki mjög gamall,"
segir Rúnar, „þegar ég ákvað
að ég ætlaði aldrei að giftast.
Og eftir því sem árin líða, þá
hef ég styrkzt í þeirri trú.
Og hvað er þetta með þessa
athöfn sem heitir gifting? Ég
held að ekki sé hægt að búa til
neina athöfn sem gerir samn-
inga um tilfinningar fólks. og
að einhver maður útí bæ, sem
er prestur að mennt, geti haft
réttindi til að leggja blessun
sína yfir slíka sambúð uni ald-
ur og ævi. Ég held að hver og
einn verði að uppgötva sína
blessun sjálfur, það er ekkert
sem hægt er að búa til, eins og
kemur svo greinilega í Ijós í
öllum þessum hjónaskilnuðum.
Að auki finnst mér samning-
ar yfirleitt vera til að viðhalda
vantraustinu. Ég myndi aldrei
búa með neinum sem ég þyrfti
að gera skriflega samninga við,
því þá er strax kominn efi í
málið og það er hlutur sem ég
kann ekki við. Sambúð fólks,
karls og konu, verður að verá
tryggð með tilfinningum, ekki
skriflegum samningum. Hitt er
annað mál að í augum sumra
er giftingarathöfnin nauðsyn-
legur hlutur frá siðferðilegu og
félagslegu sjónarmiði og ég
lasta alls ekki þá sem vilja
láta framkvæma þessa athöfn
yfir sér — en ekki ég.“
„En gerir þú þér grein fyrir
því að ef þú féllir frá allt í
einu, þá stæði María ein uppi,
án allra réttinda til að gera til-
kall í þetta bú sem þið hafið
komið ykkur upp saman?“
„Já,“ hélt hann áfram, „en
mér finnst ekki hægt að rétt-
læta þessa athöfn með því að
hún sé svo mikið atriði í sam-
bandi við veraldlega hluti, svo
sem skattafrádrátt og þannig
lagað. Þá er komin einhver
peningalykt af þessu öllu sam-
an og mér finnst ekkert fallegt
við það. Þá er það líka algengt,
að fólk uppgötvar, skömmu eft-
ir giftingu, að það er allsendis
óánægt með makann eða hjóna-
band yfirleitt, en þá er fólk bu-
ið að flækja sjálft sig í alls
l5 vera allsherjar hátíöahöld
i. tbi. VIKAN 25