Vikan - 14.01.1971, Blaðsíða 9

ÞETTA ER LIFIÐ
Líf er það sem getur aukið kyn
sitt, eru líffræðingarnir vanir að
segja. Eða það sem getur tekið
til sín næringu úr umhverfinu, eða
lagt fyrir orku til notkunar í fram-
tiðinni. Skilgreiningarnar eru ekki
vel Ijósar. Það sem einkum er ein-
kennandi fyrir líf er að það er
ákaflega flókið, skipulagt á ákaf-
lega fullkominn hátt og ákaflega
viðkvæmt. Hvernig gat svoleiðis
nokkuð upphafist á Jörðinni fyrir
fjórum milljörðum ára, úr því
dauða efni sem þá var hið eina
sem var til? Var efnið þá ekki
dautt, eftir allt saman?
Líf getur ekki orðið til úr dauðu
efni; það sannaði Louis Pasteur upp
úr 1860. Efni sem er ófrjótt verður
ófrjótt áfram þangað til eitthvað
lifandi þrengir sér inn í það að
utan. Að eitthvað lifandi hafi kom-
ið til Jarðarinnar annarsstaðar frá
er víst ekki alveg ómögulegt, þótt
svo að fáir visindamenn hafi trú
á því núorðið. Og reynist sú til-
gáta rétt, þá er hún í raun og veru
engin lausn — lausn gátunnar um
Shakespeare?
upphaf lífsins er þá aðeins skotið
á frest.
Lifið samanstendur af þessum
venjulegu frumefnum, kolefni, súr-
efni, köfnunarefni, vatnsefni,
brennisteini og fosfór til dæmis —
og til þess að líf verði til þarf ekki
annað en sameina þau á réttan
hátt, í tröllaukin mólekúl réttrar
tegundar. Allt fram undir miðjan
sjötta áratug þessarar aldar gátu
menn aðeins getið sér til um
hvernig þessi samruni ætti sér stað.
Menn þekktu til hins upprunalega
gufuhvolfs Jarðarinnarf sem var
mjög ólíkt því sem við búum við í
dag) og vissu nokkurnveginn
hvaða lífræn mólekúl höfðu verið
þá fyrir hendi.
Lífið varð líkindavandamál.
Hversu miklir möguleikar voru á
að þessi mismunandi mólekúl gætu
hitt á hvort annað á réttum stöðum
og í réttri röð — alveg tilviljun —
þannig að til yrðu raunveruleg líf-
fræðileg mólekúl, til dæmis eggja-
hvítumólekúl? Sú spurnin^ beinir
huganum að öpum sem ólmast á
ritvél; hversu miklir möguleikar
eru á að einhver tíu þúsund sjimp-
ansa, sem látlaust hamra á jafn-
margar ritvélar, skrifi um síðir af
hreinni tilviljun samanlögð verk
Shakespeares?
Framhald á bls. 49