Vikan - 14.01.1971, Blaðsíða 22

Klukkan var hálf eitt um
nóttina 27. september 1968.
Tvitug afgreiðslustúlka var á
leið heim til sín af umræðu-
fundi. Það var þéttur rigning-
arúði.
— Ég sá aðeins geysileg
framljósin, segir hún. — Ég
blindaðist algerlega, hélt
dauðahaldi í stýrið og reyndi,
skelfingu lostin, að koma bíln-
um út af akbrautinni.
Sekúndu síðar þaut bíllinn
yfir grasbrúnina og kantstein-
ana og lenti á tré. Svo snerist
hann í hring og lenti úti í
fiskatjörn.
Þrem kortérum síðar kom
húsbóndi Karinar akandi sömu
leið. Af hreinni tilviljun sá
hann ljósin á bílnum frá tjörn-
inni. Hann snarhemlaði, stökk
út í vatnið og gat náð Karin
út úr bílflakinu. Hann hringdi
strax í lögreglu og sjúkrahús.
Klukkan þrjú um nóttina
hófu læknarnir við sjúkrahús-
ið sína löngu og erfiðu baráttu
fyrir lífi Karinar. Sjúkdóms-
greiningin var: heilahristingur,
rifbeinsbrot, eitt rifbeinið hafði
stungizt inn í lungað og illa
brotin hryggbein. Það voru að-
eins 50% möguleikar á því að
hægt væri að halda lífi í henni.
Karin lá ennþá á skurðar-
borðinu, þegar hún vaknaði.
Hún var með súrefnisgrímu.
— Þá vissi ée ekki hvað
hafði skeð, sagði hún. -— En ég
var hissa á því að ég fann ekk-
ert fyrir fótunum. Það var
fyrst þegar Meyer yfirlæknir
kom til mín næsta morgun og
sagði, að það yrði að senda mig
á ortopediska sjúkrahúsið í
Heidelberg. að mér varð ljóst
að það hlaut að hafa komið
eitthvað voðalegt fyrir. Þú ert
lömuð, sagði é? við sjálfa mig.
Þú verður að lifa það sem eftir
22 VIK'AN 2 tw.
er ævinnar í hjólastól, alger-
lega háð hjálp annarra. Ég get
ekki lýst tilfinningum mínum
. . . það greip mig einhver ís-
kaldur tómleiki.
Næsta dag var flogið með
hana í herflugvél til Heidel-
berg. Og svo var ekkert annað
fyrir hana að gera en að reyna
að aðlagast þessum nýju lifn-
aðarháttum og sætta sig við
það sem skeð hafði, venja sig
á að lifa í hjólastól. Læknar
og hjúkrunarfólk reyndi aldr-
ei að dylja fyrir henni sann-
leikann: — Þér getið aldrei
framar gengið án hjálpar . .
En það liðu margar vikur
þangað til hún skildi hin
grimmu örlög, sem henni voru
búin. - Þá fór ég að hugsa
um það sem ég færi á mis við
í framtíðinni: ég gæti aldrei
dansað, synt, hlaupið hundrað
metra hlaup . . . ég hef alltaf
stundað frjálsar íþróitir. . . .
En Karin vildi ekki gefast
upp. Hún sýndi svo mikinn
dugnað og áhuga, að læknarn-
ir þurftu að letja hana. Eftir
þrjár vikur var hægt að flytja
hana úr sjúkrarúmi í venju-
legt rúm.
Persónulega var ég viss
um að það væri aðeins spurn-
ing um tíma. þangað til henni
slæ,ri niður, segir prófessor
Horst Gotta. — Slíkur vilja-
kraftur og duenaður gat ekki
varað lengi. . . .
En prófessornum skjátlaðist.
Karin sló aldrei niður. Með
iárnvilía gerði hún þær þjálf-
unaræfinear sem hún var fær
um. Og aldrei heyrði nokkur
mr?iur hana kvarta.
•Ef til vill hefur sálarstríðið
ircriff henni erfiðast, en hún
lpt onean nerða varan við það.
Henni fannst sjálfri að vinur
hennar ■"æri farinn að missa
trú á framtíð þeirra, svo hún
tók sig til og sagði honum að
hann væri laus og sambandið
milli þeirra yrði að taka endi.
Jólin nálguðust. Stórt verzl-
unarfyrirtæki í Heidelberg
hafði á prjónunum heilmikið
umstang til að gleðja sjúkling-
ana á sjúkrahúsinu. Eftir lok-
unartíma var vöruhúsið opnað
aðeins fyrir sjúklingana. Sjálf-
boðaliðar tóku að sér að aka
lamaða fólkinu. Meðal þeirra
var Axel Nonnenmaeher, sem
var í skylduþjónustu sem
sjúkraliði. Hann varð þögull,
þegar hann stóð frámmi fyrir
„farþegum“ sínum. Grannvax-
in ung stúlka sagði:
— Haldið þér að þér getið
borið mig? Hún var dökkeygð,
stuttklippt með glettnislegt
bros.
— í fyrsta sinn sem ég hélt
þessari stúlku 'í örmum mér,
datt mér ekki ást í hug, sagði
þessi ungi maður, sem var
efnafræðistúdent. — Eg gat
ekki um annað hugsað en þau
hræðilegu örlög sem yfir hana
höfðu dunið.
Karin lauk við jólainnkaup
sín og Axel ók henni aftur til
sjúkrahússins. Þá hafði undrið
skeð. Eftir það hittust þau dag-
lega. Starfsfólk sjúkrahússins
fyledist með kynnum þeirra
með miklum áhuga og trúði
varla sínum eigin augum.
En við vissum það strax,
bæði tvö, segir Karin. —■ Við
reiknuðum það út að við gæt-
um hæglega lifað af trygginga-
fé mínu. svo bað var ástæðu-
laust fyrir okkur að bíða með
að gifta okkur, þangað til hann
hefði lokið námi sínu. Við vild-
um aðeins vera saman, — allt-
af. .. .
Þau fenpu litla íbúð í Heid-
elberg oe brúðkaupið fór fram
í heimabæ Karinar. Axel bar
siálfur brúði sína að hjóla-
Karin annast heimilisstörfin, svo
Axel geti haldið sig að náminu.
Það þarf enginn að vorkenna Karin
og Axel. — Við getum sjálf bjarg-
að okkur.
/». /-v /v