Vikan - 14.01.1971, Blaðsíða 21

J-
Hún var oröin rík, enda þótt hún
þyrði varla að taka sér þetta orð í
munn. Hún gat gert svo margt, að
hún varð alveg ringluð við til-
hugsunina. Nú þurfti hún ekki
lengur að hafa sparnaðar-
sjónarmiðið sífellt í
huga. Hún gat keypt
sér þau föt sem
hana langaði í.
Og hún gat
ferðast, ef til
vill til út-
landa. Hún
gat meira
að segja
keypt
hús.

WSÉm

Sem betur fer gat hún sýnt skil-
ríki sín og móður sinnar og sannað
hver hún var. Það var ekki um
neitt að villast . . .
hana sem systur sína. Aðeins einu
sinni, tveimur árum síðar, hafði
Elisabeth reynt að friðmælast við
bróður sinn og leitað hjálpar hans
i nauðum sínum. Maður hennar,
Mikael Linder, var þá látinn og hún
stóð uppi allslaus með mánaðar-
gamla, óskírða dóttur sína. Per
Uno svaraði ekki bréfi systur sinn-
ar, og Elisabeth skrifaði honum
aldrei eftir þetta. Hún hóf harða
og miskunnarlausa baráttu til þess
að sjá sér og dóttur sinni farborða.
Dótturina hafði hún skírt Mikaelu í
höfuðið á hinum látna föður sin-
um. Elisabeth fékk illa launaða
stöðu sem afgreiðslustúlka í tízku-
verzlun, en lærði smátt og smátt
sauma og reyndi að drýgja tekjur
sínar með því að fást við þá í
stopulum tómstundum. Þær mæðg-
urnar lifðu tilbreytingarsnauðu lifi
í fátækt og einangrun. En þegar
Mikaela óx úr grasi og fór að
ganga í skóla, reyndist hún vera
góðum námsgáfum gædd og hafði
auk þess erft tónlistargáfu föður
síns. Aðeins sextán ára gömul
byrjaði hún að kenna tónlist, og
enda þótt greiðslan sem hún fékk
væri lág, nægði hún til að sjá
henni fyrir fæði og klæðum.
Mikaela var tæplega nitján ára
gömul, þegar móðir hennar lézt.
Elisabeth Linder hafði aldrei verið
sterkbyggð og allt í einu var eins
og hún gæfist upp eftir hina hörðu
baráttu, sem hún hafði mátt heyja.
Lífsljós hennar slokknaði eins og
útbrunnið kerti. Hún reyndi ekki
hið minnsta að berjast við dauð-
ann,- það var eins og hún vildi ekki
lifa lengur. Og stúlkan uppgötv-
aði, að móðirin hafði verið eina
skjól hennar og vernd, þótt hún
væri ekki sterkbyggð og slitin orð-
in langt um aldur fram. Þeim hafði
tekizt að bjarga sér báðum sam-
eiginlega, en ein gat hún það alls
ekki. Greiðslan, sem hún fékk fyr-
ir tónlistarfræðsluna hrökk alls
ekki fyrir brýnustu nauðsynjum.
Mikaela stóð alein uppi í heimin-
um og þekkti engan, sem gæti
hugsanlega rétt henni hjálparhönd.
Hún var tekin að örvænta, þegar
Ingigerður kom. Móðir hennar
hafði hjálpað henni við saumaskap
oftar en einu sinni og oftar en
tvisvar. Ingiaerður hafði ekki hug-
myrd um. að hún væri dáin. Þeg-
ar Mikaela sagði henni frá þvi sem
gerzt hafði og lýsti fyrir henni,
hversu illa væri komið fyrir sér,
kenndi Ingigerður í brjósti um
hana oa sagði full meðaumkvunar-.
— Við getum búið saman og
hjálpað hvor annarri, ef þú vilt. Ég
veit um litla íbúð, sem er til leigu,
en ég hef ekki ráð á að búa í henni
p;n. En ef við tökum hana báðar á
leigu, þá bjargast það einhvern
veginn.
Elisabeth Linder hefur uqqlaust
vitað allt um Ingigerði og hennar
lifnaðarhætti. En hennar naut ekki
lengur við, svo að hún qat ekki
hiálpað dóttur sinni. Þess veqna
tók Mikaela boðinu feginshendi.
Hún seldi flest af bvi, sem móð-
ir hennar hafði átt og gat strax
nrP:tt reikninaa sína. Hún átti
meira að ia ofurhtla Deninoa-
uophæð afganns. en hún var fliót
Framhald á bls. 49