Vikan - 08.07.1971, Page 9

3
FRAMHALDSSAGA EFTIR MIGNON G. EBERHART
Fritz von Holzen hafði góðar og gildar 1
ástæSur til að hata hinn myrta. Og 1
frú von Holzen sást í eldhúsganginum, rétt
áSur en yfirmatsveinninn sagSi
frá því aS annar eldhúshnífur hefSi horfiS...
Jim leit í kringum sig, en
þeir voru einir. — Hvað ertu
að segja?
— Það hefir annar hnífur
horfið, herra. Ég taldi þá alla í
morgun ... lögreglan sagði að
ég skyldi gera það. Þá voru
þeir ellefu, nú eru þeir aðeins
tíu. Og ég sá hana.
— Hverja?
— Feitu konuna með þýzka
nafnið.
— Frú von Holzen?
— Já ... já, einmitt. Hún var
að hlaupa út, þegar ég kom inn
í eldhúsið.
— Hvenær?
— Fyrir um það bil kortéri
síðan. Ég var á eftirlitsferð, til
að vita hvort allt væri í lagi
fyrir morgunverðinn í fyrra-
málið. Og þegar hún var þotin,
reyndi ég að finna út úr því
hvaða erindi hún hefði átt. Það
vantaði hníf, herra ...
Jim stundi hljóðlega. — Allt
í lagi, þakka þér fyrir, Jean.
Yfirmatsveinninn sendi hon-
um órólega augngotu og hvarf.
Jim gekk fram í móttökusalinn.
Dyravörðurinn stóð strax upp.
— Herra?
—- Er Louise ennþá hjá frú
Blake?
— Já, herra.
Jim hikaði. Tveir iögreglu-
menn héldu vörð í dagstofunni
A íbúð númer 21 og þar var
sími. Það eina skynsamlega var
eð segja lögreglunni frá... ja,
frá hveriu? Að yfirmatsveinn-
inn væri dauðskelkaður? Að
hann hefði talið hnífana og að
bað vantaði einn? Að hann
hefði séð konu, sem hann hélt
vera frú von Holzen, hlaupa
frá eldhúsinu?
Hann ákvað að hringia til
heirra. Dyravörðurinn hallaði
sér fram.
— Herra Smith, ég hefi heyrt
að einu gestirnir, sem þekktu
herra Blake, væru konan hans
og lögfræðingurinn. Er það
rétt?
— Já, en hversvegna spyrðu?
— Það er ekki rétt, herra.
Herra Blake þekkti líka von
Holzen hjónin.
— IJvað ertu að segja?
— Þau hittust hérna í mót-
tökusalnum og töluðu saman.
Ég sá þau.
— Hvað sögðu þau?
— Osköp lítið. Þau virtust
ekki ánægð yfir að hittast, en
þau voru dús.
— Hefirðu sagt lögreglunni
það?
— Nei, herra. Ég hugsaði
ekki um það fyrr en eftir að
þeir yfirheyrðu okkur.
—• Það er allt í lagi, ég skal
hringja til Willakers.
Jim fór í lyftunni upp á aðra
hæð og barði að dyrum á núm-
er 21.
Tveim mínútum síðar var
hann á leið til lyftunnar aftur,
lögreglumennirnir höfðu ekki
leyft honum að tala við frú
Blake.
— Það er skipun frá foringj-
awm, sagði annar þeirra. —
Hann sagði að við mættum ekki
blevna neinum inn. nema lög-
fræðingnum.
Jim kinkaði kolli. — Ég var
að tala við yfirmatsveininn.
Hann heldur því fram að ann-
ar eldhúshnífur sé horfinn.
Lögreglumennirnir litu hvor
á annann. — Er hann viss um
bað?
— Það heyrðist mér.
Sá, sem hafð' orð fyrir hin-
'im tautaði: — Nú. bað er varla
bættulegt. meðan við erum hér.
Það getur líka verið að hnífur-
irn hafi verið horfinn lengi.
— En.. .
— Verið rólegur. herra
Smith. Lögregluforinginn fær
að heyra það á morgun.
Jim yppti öxlum og sneri sér
til að fara, en lögreglumenn-
irnir héldu áfram að spila pok-
er við lítið borð með rúðóttum
dúk.
Jim gekk fram hjá herbergi
númer 20 og sá ljós undir
hurðinni. John Tovery hafði þá
farið til herbergis síns, þegar
hann hafði horft á gombíana.
Dyrnar á númer 19 voru líka
lokaðar. Hann gat varla hugs-
að sér Adele von Holzen á
hlaupum með eldhúshníf í
hendinni. En dyravörðurinn
hafði haldið því fram að von
Holzen hjónin og herra Blake
hefðu verið kunnug.
Hann nam staðar fyrir utan
númer 18 og opnaði dyrnar.
Það var dimmt og hljótt þar
inni. James Smith, nafni hans,
svaf líklega út eftir alla
drykkjuna.
Jim læddist varlega yfir gólf-
ið. Flugnanetið hafði verið los-
að öðrum megin og hann opn-
aði það varlega. Það heyrðist
ekki nokkurt hljóð frá bældu
rúminu og hann læddist út á
svalirnar.
Það kom svolítil birta frá
herbergi Toverys og dagstof-
unni á númer 21. Pusey hafði
dregið gluggatiöldin fyrir, en
bað féll samt daufur geisli á
eélfið. Jim læddist meðfram
bandriðinu, til að láta ekki sjá
sig og nam staðar fyrir utan
°luggann á svefnherbergi frú
Blake. Það var dimmt, en hann
barði létt á flugnanetið.
Hann heyrði létt fótatak fyr-
ir innapi og svo var talað saman
í iágum hlióðum.
— Herra Smith . .. Það var
L.ana sem talaði. — Louise sagði
mér að þér væruð hérna.
— Getið þér komið út á sval-
'rnar?
bnð heyrðist smellur í
fiiitnanetinu. þegar hún onnaði
það. Grannur skuggi renndi sér
út um rifuna.
— Þessa leið, sagði hann og
1“''tdi hana út í dimmasta skot-
ið. Þpu hölluðu sér fram á riðið.
— Það heyrir enginn til okk-
ar bérna. ef við tölum lágt,
sagði hann.
— Þetta með hnífinn var rétt
h'á vður. hvíslaði hún. —
Hiartans þakkir. Ég vissi ekki
hve erfitt... og bræðilegt þetta
áttí eftir að verða.
— Það er miög leiðinlegt.
— Louise er búin að vera
hiá mér allan timann .. . það
er örugglega yður að þakka. Ég
er svo fegin að vera ekki ein.
Hrú von Holzen spurði lög-
reeluþiónana hvort hún ætti
ekki að vera hjá mér í nótt, en
þeir neituðu því. Var það ekki
fallega gert af henni?
Frú von Holzen!
— Hversvegna báðuð þér um
lykil að íbúðinni? spurði hann.
— Peter vildi fá lykil.
— Hversvegna? Og svo sögð-
uð þér „Það eru ekki vasaljós,
sem ég er hrædd við ...
Hún hikaði andartak. — Pet-
er var með áríðandi skjöl með
sér. Hann var að vinna að nýj-
um uppfinningum þegar hann ..
Hún þagnaði.
— Fenguð þér lykilinn?
— Já, hann stendur í skránni.
Ég held það að minnsta kosti.
En ég opnaði dyrnar í morgun,
svo þjónninn gæti komið inn
með morgunverðinn.
— Hvar eru skjölin?
— f skjalatösku í herberginu
mínu. Peter lét þau þar, vegna
þess að ég ætlaði að hreinskrifa
nokkrar athugasemdir. Ég var
einkaritari hans áður en við
giftumst, en það vitið þér sjálf-
sagt. Hann var svo góður við
mig.... Hann var mjög
skapmikill en hann varð aldrei
reiður. Hann átti enga óvini.
Þetta er svo hræðilegt...
—• Ekki gráta ... Hann fann
að hún titraði.
— Hann var svo góður við
mig.. Hún var farin að kjökra.
Hann lagði arminn um axlir
hennar og hún hætti kjökrinu.
— Vitið þér hverskonar upp-
finning þetta var?
— Já. Hann skýrði það fyrir
mér, en ekki fyrir neinum öðr-
um... Jú, kannski hefir hann
sagt Sandy frá því.
— Sandy? Er það frændi
hans?
— Já.
— Þekkið þér hann?
— Nei, ég hef aðeins einu
sinni séð hann. Hann kom einu
sinni til skrifstofunnar, áður en
við giftum okkur. Ég held hann
hafi ekkert tekið eftir mér.
Hann var ekki í brúðkaupinu.
Peter var svo hrifinn af Sandy
og vonaði innilega að við yrð-
um góðir vinir.
Hún vissi þá ekki að Peter
hafði þráttað við frænda sinn
út af henni.
— Hvað skeði með þessa
uppfinningu?
— Ó, já, Peter gat aldrei not-
að hana sjálfur. Hann gerði
þetta aðeins til að tryggja sér
einkaleyfi, áður en einhver
dytti niður á þetta.
— Þetta var ódýr efnafræði-
leg aðferð til að bræða gull.
Fyrir mörgum árum fann hann
upp aðra aðferð og framleiddi
Framháld á bls. 48.
27.TBL. VIKAN 9