Vikan - 08.07.1971, Side 20

Jólin voru að koma. Þá verða
grenigreinar í hverjum búðar-
glugga; rauðar bjöllur yfir öll-
um götum, glitrandi stjörnur,
ljós og jólasveinar — þessir ó-
þverra jólasveinar.
Anna reyndi að láta þetta sig
engu máli skipta, og því jánk-
aði hún því að búa hjá Pétri um
jólin uppí sveit.
Það var eiginlega furðulegt,
að Pétur skyldi vilja fara með
hana á slíkan stað. Hann gerði
það víst aðeins hennar vegna,
því að Pétur hafði alltaf
farið til Kanaríeyjanna eða
Túnis um jólin, en það var svo
aftur þetta, að Pétri og Krist-
jáni samdi ekki sem bezt og
henni haf ði alltof þótt það kyn-
legt. Jól eru og verða jól og
það eiga að vera hvít jól, snjór
og jólasveinar, þó svo að enginn
nenni að fara í kirkju.
En nú skildi hún Pétur loks-
ins. Skildi, hvernig það er að
eiga engan að um jólin, engan,
sem tilheyrir manni. Hún skildi
þetta og var ein af öllum þeim
hóp, sem var meira einmana en
hún. Hún sá það í augum þeirra
og fann það á axlaburðinum.
Hún skildi það líka á því, að
þeir litu aldrei á jólatrén né
sveinana.
Hún gerði það ekki sjálf.
Átti hún að biðja Pétur að
koma til Kanaríeyjanna? Nei,
það var víst um seinan að ná í
miða núna og svo hafði hún
ekki efni á því. Pétur myndi
nú lána henni — en hann hafði
þegar gert nóg fyrir hana.
Meira en hægt væri að óska sér.
Þau fóru á gistihús, sem ekki
var ofskreytt með jólaskrauti
og alls engar blómum skreyttar
greinar hangandi í loftinu.
Anna hafði ekkert að óttast.
Pétur átti kannski ekki auðvelt
með að láta skoðanir sinar í
ljós, en hann var ekki sneyddur
öllu ímyndunarafli. Það var
gott að borða á Myrback, og
margt annað að auki. Þeir, sem
vildu spila bridge, gerðu það,
en aðrir fóru í gönguferðir um
skóginn eða stunduðu skíða-
íþróttina. Hér voru miðaldra
menn yfirleitt. Engir gamlir,
engir ungir. Þeir, sem voru um
fertugt litu góðlátlega á jafn-
aldra sína. Það var ekki við því
að búast, að neitt kæmi þeim
að óvörum.
— Þetta er indælt, sagði Anna
á jólakvöld. — En finnst þér það
ekki dálítið... þreytandi? Ertu
sannfærður um, að þig iðri þess
ekki, að þú fórnaðir þér svona
fyrir mig?
— Ég hef ekki fórnað mér,
sagði Pétur blíðlega. — Ég held,
að það fari bara vel um okkur
hérna. Hérna þarf enginn að
hafa áhyggjur og það er ein-
mitt það, sem menn vilja hér.
En hvað gera þeir, sem koma
með áhyggjurnar með sér hing-
að? hugsaði Anna. Ef þær elta
mann á röndum, hvert sem
maður fer. Ef ekki er hægt að
losna við þær, þótt manni líði
vel og ekkert tefji. Ef ekki er
hægt að hugsa um annað, en
hvernig Kristjáni líði um jólin.
Halda þau Stefán, Kristín og
hann jólin hátíðlega saman?
Nei, hún gat ekki hugsað
svona til lengdar. Hún fór að
spila bridge og einbeitti sér að
spilinu eins og hún frekast gat,
en hún gleymdi Kristjáni al-
drei. Henni létti, þegar þau
fóru aftur til Málmeyjar á
þriðja jólum.
En þar kom svo sem ekkert
fyrir heldur. Lotta var örg yfir
því, að Anna hafði ekki verið á
jólaballinu og það fór því ekki
alltof vel á með þeim.
— Hvað gengur eiginlega að
þér? spurði hún reiðilega, þeg-
ar Anna tók myndirnar sínar og
og fór inn með þær til að skrifa
það, sem undir myndunum átti
að standa. — Þú ert eins og
hver annar kjáni! Og svo bætti
hún biturt við seinna: — Hvers
vegna varstu eiginlega að
hlaupast á brott? Leifur er
ágætis strákur og enginn
kvennabósi. Mér finnst þú hafa
komið illa fram við hann.
— Mér leið svo illa, skrökv-
aði Anna. Hún gat alls ekki
skýrt þetta mál fyrir Lottu.
Hún var að taka auðveldustu
leiðina. — Ekki veit ég, hvað
þið settuð í jólabruggið, en
áfengt var það. Það sveif á mig.
— Á fleiri en þig, sagði Lotta
og glotti. — Það kom nú í ljós
seinna og þá gekk á ýmsu, skal
ég segja þér. Þeir settu „kisu-
klór“ í bruggið!“
— Voru þeir alveg vitlausir?
„Kisuklór“!
— Þeir höfðu það ekki alltof
sterkt, en það var þó púður í
því samt. Það voru bara gömlu
drykkjulauparnir, sem héldu
þetta út. Fólk á borð við mig...
—• Góða, láttu ekki svona,
sagði Anna og gerði sér upp
hlátur. Hún vissi vel, að hún
var huglaus, en hún vildi um
leið koma sér í mjúkinn hjá
Lottu. Hún gat einfaldlega ekki
barist gegn öllum. Hún varð að
halda dauðahaldi í vinnuna, því
að hún vissi ekki, hvað hún
ætti að gera af sér, ef hún
missti hana líka.
— Þá er nú ekkert skrítið, þó
að það hafi svifið svona á mig,
sagði hún.
Lotta glotti aftur. — Þá get-
um við talað um hann Leif,
sagði hún. — Ræfilstuskan hélt,
að hann hefði sært þig, því að
hann er ekki eins og menn eiga
að vera — þú skilur. Hann er
nú hrifinn af þér samt.
Hrifinn af mér, hugsaði Anna.
Jæja. Það hefði álíka áhrif á
mig, ef einhver kæmi og segði
mér, að Eskimói væri Eskimói.
Leifur var góður og elskulegur
og allt þetta, sem Lotta segir,
að hann sé ... en mér stendur
á sama ...
Þá byrjaði hún aftur að ótt-
ast það, að henni gæti aldrei
þótt vænt um nokkurn aftur.
Að hún yrði alltaf einmana og
vildi það að lokum sjálf. Að
henni gæti aldrei þótt vænt um
aðra manneskju og enginn
myndi nokkru sinni skipta hana
máli.
Hún fór í vinnuna og heim
aftur. Hún gerði það, sem gera
verður á heimili. Hún borðaði
í vinnunni; hitaði sér aðeins
kaffi heima og opnaði dósir með
ávaxtasafa. Hún reyndi að
fylgjast með málakennslu í út-
varpinu, horfði á sjónvarpið og
fór í kvikmyndahús. En hún
var alltaf einmana. Einmana-
leikinn bæði skelfdi hana og
laðaði hana að sér. Það gat
verið, að hann yrði svo indæll
seinna, að hann langaði ekkert
til að breyta til...
Dagarnir lengdust sífellt og
nú var janúar næstum liðinn.
Stundum fannst henni vera far-
ið að vora, en svo kom frostið
aftur og þokan frá Eyrarsundi
huldi þau myrk og þung.
Hún hitti Kristínu einn slík-
an dag. Sá hana koma eina í
fjarlægð með Stefán við hönd
sér. Sítt, ljóst hár hennar var
rakt af þokunni, en hún gekk
léttstíg og mjúklega og Anna
varð skyndilega svo ósegjanlega
fegin að sjá hana. Nú fyrst
skildist henni eiginlega, hvað
þær höfðu alltaf verið góðar
vinkonur frá barnæsku. Hún
varð að fá að tala við Kristínu.
Hún þarfnaðist hennar. Það
voru víst aðeins smámunir, sem
fyrir höfðu komið — eins og
Kristján sagði. Ef þær gætu að-
eins talað saman um þetta og ..
Kristín nam staðar fyrir neð-
an liósaskilti og rauður bjarm-
inn litkaði hár hennar og and-
lit. Anna gekk yfir götuna um
leið og Kristín leit við. Hún ná-
fölnaði — rautt liósið yfir höfði
hennar varpaði ekki lengur gliti
á andlit hennar — og svo gerði
hún sig líklega til að fela sig.
Hún leit undan og fór. Anna
stóð ein eftir.
Svo Kristín vildi ekki hitta
hana, ekki tala við hana. En
hún hafði nú tekið fyrsta skref-
UGLA SAT
r
Það var betra meff Yngva en
hún hafði vonað, en hann var samt ekki
eins og Kristján ...
Framhaldssaga eftir Elsi Rydsjö
Sjöundi hluti
20 VIKAN 27. TBL