Vikan - 08.07.1971, Síða 21

ið og því skyldi hún ekki...?
Eiginlega var það Anna, sem
var særð og leið. En þær voru
víst skildar að skiptum, hvort
eð var. Þetta voru engir smá-
munir. Þær voru báðar sárar og
hún átti ekkert eftir. Anna var
vinalaus og átti engan að.
En hún gat ekki verið svona
einmana. Hún þráði félagsskap
annarra, nærveru þeirra og yl.
Það var gott að vera ein um
stund, en það, yljaði henni ekki
um hjartarætur.
Hún sagði Pétri, að Kristín
hefði litið undan, þegar þær
hittust.
— Við hverju bjóstu? sagði
bróðir hennar. — Það liggur í
augum uppi, að hún fór hjá sér,
þegar hún hitti þig. Þetta er
leiðindamál og ég geri ráð fyr-
ir því, að hún haldi, að þú verð-
ir lengi að gleyma því. Geturðu
annars gleymt þessu, ef við er-
um hreinskilin hvort við ann-
að?
— Ég veit ekki, svaraði Anna
dræmt. — Ég held, að ég viti
ekki, hverju ég á að trúa, en ég
var samt svo hrifin af að sjá
Kristínu. Skilurðu það?
— Nei, sagði Pétur.
— Ég held, að ég Jþarfnist
hennar, sagði Anna hugsandi.
— Ég sakna hennar. Ég veit,
hvað hún hefur gert — hvað
þau Kristján hafa gert — en
samt... Við vorum vinkonur.
— Samt lagðist hún með
manninum þínum, sagði Pétur
þurrlega.
— Já. Ég veit það, en ...
— Segðu nú ekki, að það
skipti engu máli.
— Það voru ekki mín orð, en
ég held, að við ættum að tala
um það og þá — jæja, mér
finnst þetta víst aðeins, Pétur,
sagði Anna. — Finnst þér ann-
ars aldrei, að þú sért að gefast
upp? Að það nægi þér ekki að
eiga mann eða konu? Að þú
þurfir líka að eiga vini? Fólk,
sem þú þekkir, kannt vel við og
þykir vænt um?
— Góða Systa, hugsaðu rök-
rétt! Pétur gerði sér upp hlátur.
— Finnst þér virkilega vænt um
Kristínu? Þú tókst á móti henni,
þegar hún átti erfitt og hún
notfærði sér gestrisni þína
svona. Þau Kristján brugðust
þér bæði og mér finnst, að þú
ættir að telja þig yfir það
hafna, að ...
— Ég var nú ekki að tala um
þetta, svaraði Anna þreytulega.
—.En ég held, að ég geti ekki
skýrt það fyrir þér. Ætli mér
finnist ég ekki bara ... ja, búin
að vera. Að ég þarfnist annarra
manneskja til að verða að
manni.
Pétur hristi höfuðið.
— Ég trúi þér ekki, sagði
hann. — Ég veit að þú trúir
þessu, en mér lízt ekkert á
þetta. Ég held, að hver og einn
verði fyrst og fremst að vera
hann sjálfur og finna sitt eigið
„ég“ og hitta síðar aðrar skyld-
ar sálir. Það á enginn að láta
aðra móta sjálft sig.
27. TBL. VIKAN 21
I