Vikan - 08.07.1971, Side 46

— Hvernig veiztu aS hún er
hertogafrú?
ina í Hamborg, stundaði Ruth
Blaue meðan hún var á sjúkra-
húsinu og hann segir nú:
— Frú Blaue var í hræðilegu
ásigkomulagi. Hún var ekki
eingöngu með krabbamein, hún
var líka andlega niðurbrotin.
Við fundum æxli í vinstra
brjósti hennar og annað í hand-
arkrikanum, sem var á stærð
við heslihnetu. Það æxli var
fjarlægt og sömuleiðis allt
brjóstið. En það munu líða
fimm ár þangað til hægt er að
segja til um það hvort Ruth
Blaue fái heilsuna aftur. Svo
stendur hræðsla hennar við
að verða aftur send í fang-
elsi henni fyrir þrifum og
seinkar batanum, sem er nokk-
uð vafasamur.
Það var talað um að senda frú
Blaue á hressingarheimili eftir
að hún var útskrifuð af sjúkra-
húsinu. Kvenprestur fangels-
isins reyndi allt sem á hennar
valdi stóð til að koma þessu í
kring, en hressingarheimilið
var á kirkjunnar vegum og ein-
hver kvennasamtök í Hannover
komu í veg fyrir að hún fengi
dvalarleyfi þar. Eftir því sem
Ruth Blaue segir, var það ekki
álitið sæmandi að láta hana
dvelja á einhverju hæli sam-
takanna.
Hún hafði reyndar áður orðið
fyrir slíkri afstöðu kirkjunnar
manna, það var þegar hún var
í gæzlufangelsi eftir að upp
komst um morðið á John Blaue.
Þá hafði hún farið fram á leyfi
til að ganga til altaris, en prest-
urinn synjaði henni um leyfið.
Hann sagði að hún væri lyga-
kvendi. Það var reyndar sama
niðurstaða og hjá réttinum í
Itzehoe.
Árið 1945 setti Ruth Blaue
upp litla verzlun í Elmshorn.
Hún var þá þrítug, vel menntuð
og fróð, enda flykktust ungu
mennirnir að henni.
Þegar hún var 18 ára varð
hún ástfangin í Wolfgang
Trautman lækni, sem var tíu
árum eldri. Það var í marz árið
1932.
Hjónaband þeirra hófst með
því að hún falsaði skjöl. Hún
bætti þrem núllum við átta inn-
stæður sínar í bankanum. Hún
vann sem ritari á sjúkrahúsi og
þar notaði hún aðstöðu sína til
að láta áríðandi bréf frá nas-
istalæknum hverfa, til að
vernda manninn sinn. Og þeg-
ar harðnar í ári, hjá henni eins
og öðrum, þá hikar hún ekki
við að selja sig á götunni, til að
afla peninga fjrrir manninn
sinn. En dr. Trautmann er þá
fyrir löngu búinn að missa
áhuga á henni.
Hjónaband þeirra var gert ó-
gilt, læknirinn yfirlýsir að hún
sé ekki með öllum mjalla. En
Ruth heldur áfram að búa hjá
Trautmann og skilur alls ekki
hversvegna hann er afhuga
henni. Hún heldur dauðahaldi i
þessa ást sína. Hún fremur fjár-
svik og leigir hús handa eigin-
manni sinum nálægt Hamborg
og tekur ekki sönsum fyrr en
hún hefir verið níu mánuði i
fangelsi.
Nú segir hún svo frá: Þessi
maður var mín mikla ást. Þeg-
ar maður hefur elskað svo tak-
markalaust er eins og maður sé
uppurinn. Ég elskaði Wolfgang
Trautman takmarkalaust. Slikt
upplifir maður aðeins einu
sinni, það er ekkert því líkt,
hitt er allt tilbrigði. Eitt slíkt
tilbrigði var hiónaband hennar
og sjómannsins John Blaues,
sem sagt er að hún hafi myrt.
Annað tilbrigði var sambúð
hennar og Horst Buchholz. hans
'æena var hún sögð hafa fram-
ið morðið; og svo er vitað um
eítt tilbrigði enn. það var sam-
band við giftan hermann á
stríðsárunum.
Ruth Blaue heldur áfram: —
Wolfgang Trautmann hélt að ég
væri auðug. En etfir brúðkaup-
ið, þegar hann komst að raun
um að svo var ekki, varð ég
honum fjötur um fót. Ég varð
barnshafandi — og eftir það
vildi hann helzt ekki af mér
vita. Fæðingin var mjög erfið,
barnið andvana fætt og það lá
við að ég létist líka ...
Svo giftist hún John Blaue,
sem var ósköp einfaldur mað-
ur. Hún gerðist líka sjálfboða-
liði í stríðinu við loftvarnirnar.
Það gekk vel í tvö ár, þá fékk
hún áfall, það hljóp ofvöxtur í
sHaldkirtilinn.
Nú hefur verið spurt að þvi
hvort Ruth Blaue hafi ekki ver-
ið haidin þessum sjúkdómi,
þegar hún myrti manninn sinn.
Það var aldrei rannsakað.
í stríðslok var Ruth Blaue
hjá foreldrum sínum í Elms-
horn. Þar setti hún upp smábúð,
sem hún kallaði „Bláu stofuna“.
Þar seldi hún bækur, listmuni
og allskonar smávöru. Þar safn-
ast oft saman ung fólk og ræð-
ir um vandræðin eftir stríðið.
John Blaue, eiginmaður hennar
hafði verið í Noregi sem sjó-
liðsforingi og eftir stríðið var
hann í liði Breta við að slæða
tundurdufl í Eystrasalti.
Horst Buchholz er aðeins tví-
tugur og tíu árum yngri en
Ruth. Hann er ættaður frá
Sonnenberg í Thúringen. Faðir
hans var arkitekt og hjónaband
foreldranna var alltaf á fallandi
fæti. Hann hafði verið orrustu-
flugmaður, þrátt fyrir ungan
aldur, en settist svo að í Elms-
horn eftir stríðið. Hann kynnt-
ist Ruth fyrst þegar hann kom
inn í verzlun hennar að bjóða
henni tréskurðarmyndir, aðal-
lega taflmenn, sem hann hafði
sjálfur skorið út...
— Þú verður mikill lista-
maður, sagði Ruth við unga
marininn, sem var ljóshærður
og axlabreiður. Hún er notaleg
við hann, gefur honum nýjan
tréskurðarhníf og hann nýtur
þess að heimsækja hana. En þá
kemur maðurinn hennar heim
og hún finnur að hún er eins og
milli tveggja elda. Hún sefur
hjá manninum sínum á nótt-
unni og elskar Horst Buchholz á
daginn. John Blaue hreyfir eng-
um mótmælum. Það tók enginn
eftir því að 16. nóvember 1946
hvarf hann. Þá nótt var hann
myrtur. Ruth Blaue sagði síðar
cð hann hefði farið til Austur-
Þvzkalands i þeim erindum að
fá vagna fyrir fyrirtæki sem
hann stofnaði. Hálfu ári síðar
lætur hún lýsa eftir honum. 25.
júní 1947 finna nokkur börn
poka með líki í, í malargryfju,
sem var hálffull af vatni. Höf-
uðkúpan ber merki þess að
maðurinn hafði verið myrtur
með axarhöggi, en engum dett-
ur ohn Blaue í hug.
Næstum tiu árum síðar eru
þau Ruth Blaue og Horst Buch-
holz tekin föst, þá eru þau í
Schwarzwald. Það voru leyni-
lögreglumenn frá Elmshorn,
sem höfðu verið að glugga í
gömul mál, frá því eftir stríðs-
lokin og höfðu þá rekið sig á
málið um hvarf Johns Blaue.
Pokinn utan um líkið sem
fannst í malargryfjunni hafði
verið bundinn saman með stál-
vír, sem upprunalega hafði ver-
ið um borð í „Tirpitz“. John
Blaue hafði þennan vírspotta
með sér heim í stríðslokin og
hafði síðan gefið Horzt Bucholz
hann, þar sem hann gat notað
hann sem uppistöðu í leir-
myndir sínar.
ÞÁ VARÐ ÉG HRÆDD
Ruth Blaue segir svo frá
kvöldinu, þegar stálþráðurinn
var notaður: — Ég og maðurinn
minn höfðum verið úti að dansa
til miðnættis. Einmitt þetta
kvöld hafði okkur komið vel
saman. Þegar við komum heim,
lagðist hann til svefns á legu-
bekk í stofunni... í ganginum
mætti ég Horst, sem jós yfir
mig skömmum, eins og hann
hafði oft gert áður. Hann þoldi
ekki að ég væri með manninum
minum á kvöldin. Og þá sagði
ég: — Ég þoli þetta ekki lengur!
Þessi orð voru höfð eftir mér í
réttarsalnum og því var haldið
fram að ég hafi hrópað þetta
meðan ég hjó til mannsins mins
með öxinni, sem ég átti svo að
hafa fengið Horst með þessum
orðum. Þetta er ekki satt.
Ástæðan fyrir því að ég sagði
þetta var sú að ég var orðin
svo þreytt á þessum eilífu þræt-
um. Svo fór ég fram í bað-
herbergið. En þá heyrði ég að
dyrnar inn til mannsins míns
voru opnaðar og ég vissi að
Horst gekk þangað inn. Þá varð
é" hrædd. Ég fann það á mér
að eitthvað hræðilegt var að
ske og ég hafði ekki kjark til
að fara út úr baðherberginu.
En loksins neyddist ég til þess
og Horst kom á móti mér og
sagði: „Ég drap hann“. Ég varð
alveg lömuð.
GAT HANN DANSAÐ UNDIR
ÁHRIFUM SVEFNLYFJA?
Rétturinn gekk út frá þvi sem
gefnu að Ruth Blaue hefði
blandað svefnlyfi í fiskibúðing,
sem hún hafði framreitt um
kvöldið. Lokadómsúrskurður
hljóðaði þannig: „Ef fleiri en
einn eru sekir, er sá sem ekki
framkvæmir verknaðinn jafn-
sekur, ef hann býr í haginn til
að hægt sé að framkvæma
verknaðinn, hefur sem sagt
óskað eftir því af ásettu ráði að
glæpurinn yrði framinn ... Hún
vildi láta ryðja manni sínum úr
vegi!“
Það var ýmislegt sem aldrei
var fullsannað við réttarhöldin;
— til dæmis var aldrei sannað
"ð hún hefði sett svefnlyf í
fisVbúðinginn. Þetta hlýtur því
að hafa verið uppástunga frá
einhverjum, sem hefur haft
Dersónulegan áhuga á málinu.
En hafi þetta verið rétt til getið,
hvernig stóð þá á því að John
Blaue skyldi geta dansað allt
46 VIKAN 27.TBL