Vikan - 08.07.1971, Page 48

— Pabbi minn hefir miklu oft-
ar verið í verkfálli en pabbi
þinn!
hljómsveit? Ég veit eiginlega
ekkert um svona hluti.
Ég er hálfhrædd við að koma
fram fyrir enska áheyrendur
þar sem ég hef ekki eigið efni.
Þess vegna syng ég lög frá öðr-
um og Englendingar vilja heyra
eitthvað nýtt. Það er eins gott
fyrir mann að standa sig.
Þegar ég kom hingað fyrst
(til Engalnds) treysti ég hverj-
um sem var en ég hef komizt
að raun um að það er ekki hægt
að treysta neinum. Ég veit
ekki ... hvernig breytir maður
mannshjartanu?“
erfitt að segja hvort hún á við
anda ICrists eða þá ímynd sem
við höfum flest af Honum.
„Þegar ég fer í bíó og sé mynd-
ir um Jesú langar mig að gráta.
Mér þykir mjög vænt um hann
— enda er ég ástmey hans,“
segir Yvonne og er ekki að
grínast.
Hlutverk Maríu Magdalenu
hefur breytt lífi hennar. Á viss-
an hátt hefur hún glatað sínum
eigin persónuleika og hún gæti
auðveldlega endað sem „sú sem
söng Maríu ...“ Jafnvel móðir
hennar skrifar ekki lengur til
Yvonne heldur til „Maríu“.
„Mig dreymir hana,“ heldur
Yvonne áfram. „Einn morgun-
inn vaknaði ég við málæði í
sjálfri mér og sá sem ég bý með
sagði að ég hefði haldið því
fram að ég væri María Magda-
lena.
Ég hugsa mikið um hana,
hvernig hún leit út og hvernig
hún hugsaði um Krist. Ég reyni
að líkja eftir henni þegar ég
syng iögin úr óperunni. En
Biblían segir manni ekki mikið
um persónuleika hennar.“
Eitt lagið úr óperunni, „I
don’t know how to love him::,
sem Yvonne syngur svo snilld-
arlega, hefur nú verið gefið út
á tveggja laga plötu og náð
vinsældum í Bandaríkjunum —
eins og óperan sjálf, en hún
hefur ekki orðið vinsæl í Bret-
landi. En Yvonne vill bíða ör-
lítið lengur áður en hún fer
aftur heim til Hawaii til að
syngia fyrir fólkið sitt.
„Mig langar til að reyna við
England örlítið lengur. Ef ég
fer heim til Bandaríkianna yrði
ég ekki kölluð annað en María
Magdalena. Ég fer heim þegar
ég hef eitthvað annað fram að
færa, eitthvað nýtt að gefa fólk-
inu.
Ég hef látið mér detta í hug
að fá hljómsveit með mér, en
það er erfitt að fá rétt fólk til
að stofna hljómsveit með
stúlku. Hvernig stofnar maður
í BRÚÐKAUPSFERÐ
MEÐ DAUÐANUM
Framháld af bls. 9.
vélar og útbúnað, sem hann
leigði svo út...
— Ég veit það. Og þessi nýja
aðferð gerði vélarnar ekki
nauðsynlegar?
— Einmitt. Hann hefði auð-
vitað getað selt einkaréttinn,
en þá hafði hann ekkert eftir
fyrir verksmiðjuna og vélarn-
ar. Það hljómar nokkuð ein-
kennilega að finna upp nýjung,
en halda henni svo leyndri til
að verja sjálfan sig.
— Eruð þér ennþá með skjöl-
in inni hjá yður?
— Já. Hún hallaði sér upp
að honum. — Haldið þér að
það geti verið ástæðan ...?
— Þér segið áð hann hafi
ekki átt óvini.
— Það er alveg satt. En það
gat enginn hér vitað ...
— Þekkti hann von Holzen?
— Ég veit það ekki.
— Vissi Pusey um þessa nýju
uppgötvun?
— Nei, en ég sagði honum
það í morgun.
— Bauð hann yður ekki að
taka skjölin í sína vörzlu?
— Nei.
— Viljið þér að ég setji þau
í öryggisgeymsluna?
— Ha? Já .. . ef þér haldið . .
— Ég held að það sé örugg-
ast.
— Ég skal sækja töskuna.
Hún íór.
Hann var að því kominn að
kveikia sér í sígarettu, en hætti
við. Það gat einhver séð hann.
Himininn var skýjaður og það
var rétt svo að hann sá útlínur
húsvagnanna á svölunum. Sól-
hiífin var bundin niður og
minnti eiginltga á renglulegan
mann. Hann var ergilegur yfir
Því að hún hafði ekki verið
tekin inn fyrir nóttina.
Hann sneri sér við og studdi
olnbogunum á handriðið. Lana
var lengi á leiðinni. Það var
yndislegur ilmur þarna í kyrrð-
inni, sambland af blómailmi og
sjávarseltu. Hvernig stóð á því
að Lana var svona lengi?
Hann sneri sér snöggt við.
Það var ljós í dagstofunni. Allt
virtist í sama horfi. Engin
hreyfing.... og þó. Sólhlífin
hafði færst nær veggnum. Hái,
dökki skugginn var ábyggilega
meter nær veggnum. Svo
hreyfðist hann aftur.
Það var ekki sólhlífin. Skugg-
inn var kominn út að hand-
riðinu.
Og það var ekki Lana.
Það var karlmaður og hann
var á leið í áttina að herbergi
Puseys.
Jim færði sig um eitt skref,
en nam svo staðar. Það var bezt
að bíða þangað tjl hann væri
viss. Maðurinn gat farið að
öskra og kalla á lögregluþjón-
ana í dagstofunni.
Nú bar skuggann við glugg-
ann í herbergi Puseys og hann
heyrði eitthvað ískra við netið.
— Hvað eruð þér að gera hér?
spurði Jim.
En hann var ekki búinn und-
ir það sem svo skeði. Skugginn
hvarf andartak í myrkrinu en
fleygði sér svo yfir hann með
firna miklum krafti. Jim reyndi
að losna, en þá fékk hann hnefa
mannsins í hökuna og féll aft-
ur á bak að handriðinu. Svo
heyrði hann manninn hlaupa á
brott.
Hann nuddaði hökuna og
bölvaði með sjálfum sér. Hann
hafði fundið fyrir því að mað-
urinn var með skjalamöppu úr
slét.tu leðri.
Jim reis upp með erfiðis-
munum og tók á rás eftir svöl-
unum. Það var myrkur í svefn-
herbergi Lönu og hann nam
staðar fyrir utan dagstofuna.
Honum til mikillar undrunar
voru lögregluþjónarnir horfnir.
Á gólfinu lágu spilin í hrúgu.
Hann sneri við og tók í
flugnanetið í svefnherbergi
Lönu, en það opnaðist ekki.
— Lana! hrópaði hann og
steig yfir gluggakistuna.
Enginn svaraði.
Hann gekk fram um eitt
skref og þá kom hann við eitt-
hvað miúkt. Hann beygði sig
niður, skelfingu lostinn, og þeg-
ar hann snerti við einhveriu
stífu, vissi hann að það var
svunta herbergisþernunnar.
Það var Louise! Það hlaut að
vera Louise. Hann talaði við
hana en fékk ekkert svar. Hann
hlustaði. Jú, hún andaði.
Hann kveikti ljósið og sá
strax að Lana var ekki í her-
berginu. Louise lá undir glugg-
anum. Hann beygði sig yfir
hana. Það hlaut einhver að hafa
rotað hana.
Dyrnar að baðherberginu
voru opnar, en þar var enginn.
Hann opnaði klæðaskápinn og
ýtti fötunum til hliðar. Það var
ekki sennilegt að Lana hefði
falið sig þar, en til örýggis fór
hann inn í skápinn og gekk úr
skugga um það. Veikt hljóð
kom frá svefnherberginu og
hann sneri sér snöggt við. Of
seint. Það var kolsvart myrkur
og hann gat ekki opnað skáp-
hurðina. Einhver hafði að öll-
um líkindum sett stól undir
snerilinn.
Hann varð óður af reiði.
James Fanfare Smith ætlaði
ekki að láta loka sig inni í
klæðaskápi á sínu eigin hóteli.
Svo róaðist hann. Hvað var
eiginlega að ske. Hvað sem
tautaði varð hann að komast út
úr skápnum.
Hann barði og lamdi en ekk-
ert gekk. Að lokum var það
Louise sem opnaði fyrir hon-
um. Hún var náföl og yfirliði
nær.
Hún lagði höndina að öðru
auganu, sem var farið að blána
og mjög bólgið og spurði hann
hversvegna hann hefði slegið
hana.
— Ég gerði það ekki. Hvar
er frú Blake?
Jim spurði hana hvað hún
hefði verið að gera. Hún sagð-
ist aðeins hafa setið við glugg-
ann og beðið eftir frú Blake. Það
gat verið að hún hefði aðeins
dottað. Hún mundi að einhver
hefði komið inn úr myrkrinu
og slegið hana í andlitið.
— Hvar eru lögreglumenn-
irnir?
Hún hristi höfuðið. Hún hafði
heyrt þá tala í símann, rétt áð-
ur en hún blundaði og svo
h.eyrði hún einhverjum dyrum
læst.
— Hvaða dyrum?
En það vissi hún ekki. Það
gat líka rétt eins verið gluggi.
Nei, hún vissi ekki hver hafði
komið inn í herbergið og læst
Jim inni í skápnum. Hún vissi
ekkert annað en að hún fann
m;ög mikið til í höfðinu.
— Heldurðu að þú getir kom-
ist ein upp í herbergið þitt?
— Já, herra.
Jim fylgdi henni gegnum
da^stofuna, sem ennþá var
mannlaus, og hann sá hana
staulast í áttina til lyftunnar.
Þá fór hann aftur inn í stofuna
og hringdi í gestamóttökuna.
48 VIKAN 27. TBL