Vikan - 08.07.1971, Qupperneq 49

— Hvar eru lögreglumenn-
irnir?
— Þeir fóru út, það var
hringt til þeirra ...
— Hver hringdi?
— Ég veit það ekki, en þeim
var sagt að athuga gombíana.
Það var slæmt samband, en ég
heyrði hvað þeir sögðu. Will-
aker hafði fengið skilaboð um
að það hefði orðið uppþot og
sendi þessa þangað, af því að
þeir voru næstir. Gombíarnir
eru með einhverjar helgiat-
hafnir á enginu rétt hjá...
— Takk, ég veit það, sagði
Jim óþolinmóður. — Hve langt
er síðan þeir fóru?
— Klukkan var 11.40, herra.
Nú var hún 12.41.
— Náið í Willaker og segið
honum að hann verði að koma
hingað strax. Hafið þér séð frú
Blake?
— Nei, herra.
— Hringið þá strax í Willak-
er og segið honum að hann
verði að bregða skjótt við.
Hann lagði á. Það var furðu-
legt að þessi hávaði hafði ekki
vakið allt fólkið. Reyndar gat
það verið eðlilegt. íbúðin á
hæðinni fyrir ofan var auð og
herbergin voru aðeins leigð,
þegar mest var um gesti.
Hann sneri sér við og kom
bá auga á herra Pusey. Lög-
fræðingurinn var eins snyrti-
leeur og áður, í slopp og inni-
skóm.
— Hvað er hér um að vera?
Hefir eitthvað komið fyrir?
Hann leit í kringum sig. —
Hvar er lögreglan?
— Hafið þér séð frú Blake?
— Lönu! Auðvitað ekki. Ég
var háttaður.
— Voruð þér sofandi? spurði
Jim og hugsaði til þess að hann
hafði séð liós í herberginu hans.
— Ég var að lesa. Ég var al-
veg að sofna, þegar mér heyrð-
ist einhver fleygia að minnsta
kosti tonni af grjóti á gólfið í
herbergi Lönu.
— Það var ekki griót, sagði
Jim og sagði honum hvað hefði
skeð.
— Guð minn góður! hróoaði
Pusey. — Hver réðist á yður.
— Ég veit ekkert annað en
bað að hann er mikill boxari.
Éw er búinn að hringia til lög-
reglunnar. Þeir tveir, sem voru
hér, fengu skilaboð um að fara
annað. En bað tekur langan
ibna fyrir þá að komast hingað
og á meðan getur hvað sem er
hent frú Blake.
— Við verðum að finna hana
Rt.rax. við byrium á herbergi-
Unum í bessari álmu. Pusey tók
Rtrax forustuna og barði að
dyrum hjá von Holzen.
Von Holzen deplaði augum
móti ljósinu og kippti upp nátt-
buxunum, þegar hann opnaði.
— Það hefir komið nokkuð
óþægilegt fyrir, hóf Pusey mál
sitt hæversklega, — og þótt það
sé leitt, verður herra Smith að
rannsaka öll herbergin ... Hann
þagnaði skyndilega og hag-
ræddi gleraugunum. — Þér er-
uð herra von Holzen?
— Hvað eigið þér við með
því? uðvitað er ég von Hol-
zen...
— En ég geng frá því sem
vísu að þér hafið ekki sagt lög-
reglunni frá kunningsskap yðar
við Peter Blake?
— Ég hafði ekkert... sam-
band við Peter Blake. Ég veit
ekki hvað þér eruð að tala um.
— Verið nú ekki með neina
heimsku. Þér getið eins vel við-
urkennt það strax. Ég gleymi
aldrei andliti, sem ég hefi séð
einu sinni og ég var á biðstof-
unni hjá Peter Blake fyrir þrem
árum, þegar þér komuð þangað
inn, en Blake vildi ekki tala við
yður. Ég vissi ekki nafn yðar,
en ég man glöggt eftir andliti
yðar og líka hve öskuvondur
þér voruð. Ég veit líka hvers-
vegna þér voruð svona vondur,
Peter Blake sagði mér það.
— Eruð þér brjálað.ur?
Pusey sneri sér að Jim.
— Þessi maður hefur verið
framkvæmdastjóri við námafé-
lag. Hann fór á hausinn og
kenndi Peter um það. Hann
skrifaði honum hótunarbréf og
heimtaði viðtal við hann. Svo
sneri hann sé að von Holzen.
— Ég hefði þekkt yður strax,
þegar lögreglan var hér, en þér
sáuð til þess að vera ekki á
glámbekk.
— Heyrið mig nú, Pusey. Það
er satt að það var alger tilvilj-
un að ég hitti Blake hérna. Ég
var búinn að gleyma honum og
ég er ekki lengur keppinautur
hans. Er það skylda að segja
lögreglunni þetta?
— Fritz ...
Adelaide von Holzen batt
beltið á sloppnum sínum og
strauk hárið frá enninu. —
Fritz, þú hefðir átt að segja
þeim það. Þú hafðir ekkert með
morðið á Peter Blake að gera.
Maðurinn minn er saklaus, jafn
saklaus og ég. Hvaða ástæðu
áttum við að ...
— Frú Holzen, tók Jim fram
í fyrir henni. — Hafið þér farið
inn í eldhús í kvöld?
— Nei... jú, ég bað einn af
vikadrengjunum um sodaduft.
Fritz hefir slæma meltingu og
verður alltaf verri, þegar hann
hefur áhyggjur. Það er ...
Jim tók aftur fram í fyrir
henni.
—• Við verðum að tala um
þetta, þar sem Lana ...
— Auðvitað, sagði Pusey
snöggt. — Herra Smith vill fá
að rannsaka herbergi yðar, von
Holzen.
— En... en þér haldið þó
ekki að við höfum eitthvað með
þetta að gera?
Konan hans fór að gráta, en
mótmælti ekki, þegar þeir
gengu inn í herbergið. Þeir
fundu ekki neitt og Pusey barði
að dyrum hjá Tovery.
Leikarinn var mjög ergileg-
ur yfir því að vera vakinn.
— Ég kom hingað til að hvíla
mig, hvæsti hann að. Jim. —
Ekki vil ég leika hlutverk sem
grunaður um morð. Ég sting
upp á því að þið látið lögregl-
una sjá um þetta og látið sak-
laust fólk í friði. Ef þið eruð á
hnotskóg eftir einhverju ein-
kennilegu, þá ættuð þið að líta
inn í næsta herbergi.
— Númer 18? Hversvegna?
— Vegna þess, sagði Tovery,
— ungi maðurinn sem býr þar
notar svarta hárkollu.
Mennirnir tveir á ganginum
horfðu hvor á annann.
— Hvað á hann við með hár-
kollu?
— Gervihár, held ég, sagði
Jim. — Það er kallað hárkolla.
Pusey gretti sig og Jim sagði
hratt: — Hafið þér séð mann-
inn sem býr á númer 18?
— Nei, mér var sagt að hann
væri alltaf dauðadrukkinn og
ekki viðmælandi. Er eitthvað
sérstakt við hann?
Ég held að það sé Sandy,
sagði Jim hægt. — Og ég held
að hann sé líka maðurinn með
skjalatöskuna.
— Sandy? Sandy Blake? Það
er ómögulegt!
Jim yppti öxlum.
— Það getur verið. Hann
barði að dyrum á númer 18.
— En Sandy ... Pusey stóð
á öndinni.
Jim opnaði dyrnar og kveikti
liós. Rúmið var í óreiðu og
eins og venjulega var náttborð-
ið hlaðið tómum glösum, en
herbergið var mannlaust.
— Það getur ekki verið
Sandy Blake, sagði lögfræðing-
urinn.
— Ef til vill ekki, sagði Jim.
— Þessi náungi hefur hrafn-
svart hár og Tovery heldur því
fram að það sé hárkolla. Hann
hefur ekki sýnt sig síðan hann
kom. aðeins pantað hvern
drykkinn af öðrum ,sem hann
hefur að öllum líkindum hellt
— Lœknir, ég er í rúminu!
beint í vaskinn. Hvernig er
Sandy hærður?
— Rauðhærður.
— Náungi með kolsvart hár,
sem lætur skrifa í gestabókina
að hann heiti James Smith og
virðist vera dauðadrukkinn all-
an sólarhringinn, á þá lítið sam-
merkt með Sandy Blake, er það
ekki svo?
— Það er rétt hjá yður ...
hvíslaði Pusey.
— Hvað hefur hann gert við
frú Blake?
Pusey hrukkaði ennið. —
Hann hefði orðið einkaerfingi,
ef Peter hefði ekkert gert í arf-
leiðslumálinu. Og allir á skrif-
stofu Peters vissu að hann fór
hingað ... Hvert ætlið þér?
— Ut á svalirnar.
— Setjum svo að þetta sé
Sandy, sagði Pusey hægt. —
Setjum svo að hann hafi kom-
izt fram hjá von Holzen til að
myrða Peter Blake og setjum
svo að Lana hafi vitað það...
að þau séu samsek ...
— Hún segist ekki þekkja
hann?
— Hvað? Pusey hugsaði sig
um. — Það getur kannski ver-
ið rétt. Jú, þegar ég hugsa mig
um ... Ég trúi ekki eitt andar-
tak því sem ég var að segja...
en ... jæja, ég sló þessu svona
fram. Fyrirgefið mér.
— Þér verðið hér, sagði Jim.
— Ef hann sem kallar sig Jam-
es Smith kemur aftur, stöðvið
þér hann. Finnið út hvort hann
er Sandy Blake og hvort hann
er með einhverja skjalatösku.
Ég fer að leita að frú Blake.
Hann rannsakaði öll herberg-
in í suðurálmunni, en þau voru
öll mannlaus. Það var fyrst
begar hann kom inn í það síð-
asta að hann hrökk við, þegar
hann hafði kveikt ljósið. Á
skrifborðinu lá langur eldhús-
hnífur.
Hann faldi hann undir jakk-
anum og gekk fram á ganginn.
Hvað átti hann að gera nú?
Hann hafði verið viss um að
svalirnar væru mannlausar, en
samt var það sá staður þar sem
hann hafði síðast séð Lönu. Það
27. TBL. VIKAN 49