Vikan - 09.09.1971, Blaðsíða 7

landi og lieim. Þeir voru örmagna, en ljóm-
andi af hamingju við þá hugsun að fá að
sjá föðurland sitt, heimili sin og fjölskyldu
sína eftir fimm ára fjarveru.
I minningu þeirra flestra var greypt
mynd af konu. Hugsunin snerist um hana,
eiginkonuna eða unnustuna, full kærleika
og vonar — og hjá nokkrum blönduð kvíða.
Hvaða atvik höfðu borið við i hinni löngu
einveru hennar? Yrði mögulegt að lialda
áfram þvi samlifi, sem hafði stöðvazt svo
skyndilega?
í einu liorni járnbrautarklefans sat ung-
ur, grannur maður, sem hafði ástriðu-
þrungna andlitsdrætti og gneistandi augu,
sem fremur minntu á Spánvei’ja en Frakka.
Þetta var Renaud Leymarie frá hæ einum
í Périgord; við skulum kalla liann Cliar-
deuil. Meðan lestin brunaði gegnum nótt-
ina, sal liann á tali við sessunaut sinn.
„Ert þú kvæntur, Saturnin?“
„Já, sannarlega er ég kvæntur. Ég kvænt-
ist tveimur árum fyrir striðið. Langar þig
til að sjá hana?“
Saturnin, sem var lágvaxinn og glaðvær
náungi, dró upp seðlaveski alsett fitublett-
um og hélt á lofti lashurða ljósmynd með
sýnilegu stolti.
„Hún er Ijómandi falleg,“ sagði Leyma-
rie. „Kviðir þú ekkert fyrir að koma heim ?“
„Kvíði fyrir? Nei, ég er himinlifandi. Hví
ætti ég að óttast?“
„Af því að hún er svo falleg; af því að
hún var ein svo lengi; af þvi að það eru svo
margir aðrir karlmenn . . .“
„Þetta er lilægilegt,“ sagði Saturnin.
„Marta hefur aldrei liugsað um aðra karl-
menn. Við vorum hamingjusöm. Þú ættir að
sjá öll bréfin, sein hún hefur skrifað mér í
þessi fimm ár . . .“
„Bréf! Bréf sanna ekkert. Ég lief líka
fengið yndisleg hréf. En samt — ég er ekki
laus við kviða.“
„Treystir þú ekki konunni þinni?“
„Jú, það hef ég að minnsta kosti gert, —
kannski meir en nokkur annar. Þú skilur
— við liöfum verið gil't i sex ár, og við liöf-
um aldrei mælt styggðaryrði af vörum hvort
til annars.“
„Já, en livað þá?“
„Það er líklega spurning um lunderni,“
sagði Leymarie. „Ég tilheyri þeirri mann-
gerð, sem aldrei getur treyst liamingju
sinni. Mér hefur ævinlega fundizt, að Hel-
ena liafi verið of góð fyrir mig; of fögur,
of gáfuð. Hún hefur góða menntun. Það er
elcki til sá lilutur, sem hún ræður ekki við.
Snerti hún á fataefni, er það óðara orðið
að kjól. IJið auðvirðilegasta kofaskrífli get-
ur liún gert að paradís. En ég hef ekki get-
að varizt þeirri hugsun, að í striðinu hafi
verið margir flóttamenn heima hjá okknr,
og meðal þeirra geta vel hafa verið betri
menn en ég. Kannski útlendingar, banda-
menn okkar. Það mætti undarlegt heita, ef
]ieir hafa ekki rekið augun í fallegustu
stúlkuna í bænum.“
„Og livað um það? Ef hún elskar þig,
þá . . .“
„Nei, auðvitað ekki. En getur þú þá ekki
gert þér í liugarlund, hvað það er að vera
einsamall i fimm ár? Ég lief alltaf átt heima
í Chardeuil, en hún ekki. Hún á enga ætt-
ingja þar. Svo freistingin hlýtur að liafa
veiáð mikil.“
„Nei, ég er sannfærður um, að þú liefur
rangt fyrir þér,“ sagði Saturnin. „Og þótt
eittlivað liafi nú gerzt? Hvað gerir það til
— ef hún hefur gleymt því? Ef það ert hara
þú, sem ert einhvers virði fyrir hana? Ég
fullvissa þig um, að ef einliver segði mér,
að Marta liefði . . . ja, þá mundi ég aðeins
segja: Ekki eitt orð í viðbót. Hún er konan
mín. Það var styrjöld í landinu, en nú er
friður. Við munum byrja, þar sem við skild-
um.“
„Svona er ég ekki,“ sagði Leymarie. „Ef
ég uppgötvaði, að hið allra minnsta hefði
átt sér stað . . .“
„Hvað mundirðu þá gera? Skjóta hana,
eða hvað?“
„Nei, ég mundi ekki gera nokkurn skap-
aðan lilut; ég mundi ekki ásaka liana eitt
andartak. Ég mundi liverfa. Ég mundi setj-
ast að á öðrum stað undir dulnefni. Ég
mundi láta liana lialda peningunum og hús-
inu. Ég hef ekki þörf fyrir neitt; ég hef
starf mitt. Svo mundi ég hefja nýtt lif.
Kannski er það heimskulegt, en þannig lít
ég á málið: annaðhvort allt eða ekkert.“
Eimlestin blés. Maður gat heyrt stálhjól-
in æða öskrandi yfir skiptibraut einhverrar
slöðvar.
Mennirnir þögðu.
Þegar horgarstjórinn i C.liardeuil fékk i
hendur liina opinheru tilkynningu um, að
Renaud Leymarie kæmi heim 20. ágúst,
álcvað þessi ágæti maður að fara sjálfur og
skýra konu Leymarie frá því með góðum
fyrirvara. Ilún var önnum kafin i garðin-
um sinum, þegar hann har þar að.
„Okkur þykir öllum svo vænt um yður,
frú Leymarie. Og það er mér mikil gleði að
Framháld á bls. 48.