Vikan - 09.09.1971, Qupperneq 10

BIIFFY OG
INDÍÁNAVANDAMÁLIB
Þjóólagasöngkonan Buffy St. Marie, sú sama og samdi „Universal
Soldier“, talar hér um músík og örlög
fólksins síns, Indíánanna.
Ómar Valdimarsson
heyra
i9ra má
Buffy St. Marie kom til Eng-
lands árið 1964 til að kynna
nýjustu plötuna sína, gullfall-
egt lag sem heitir „Until It’s
Time For You To Go“. Lagið
varð ekki mjög vinsælt þá, en
er núna viðurkennt og þekkt
sem „standard" og tugir lista-
manna hafa sett það á plötu.
Þeir sem kynntust henni þá,
muna hana sem elskulega, fal-
lega og hljóðláta. Stuttu síðar
tók Donovan — sem þá var
kallaður „Dylan Englands“ —
annað lag hennar, hið stórkost-
lega og umdeilda „Universal
Soldier", og gerði það vinsælt
og skyndilega varð Buffy St.
Marie mjög umtöluð.
Hún er ennþá jafnlítil og
falleg, en þó hún sé alls ekki
uppáþrengjandi, er hún mjög
opinská og fjölyrt um Banda-
ríkin (heimaland sitt), þjóðfél-
agsleg eða pólitísk vandamál og
músík sína. En hún hefur góða
kímnigáfu og þann sjaldgæfa
hæfileika að geta hlegið að
sjálfri sér og óhöppum sínum
— og það er virkilega aðlað-
andi.
Á þeim árum sem liðin eru
síðan 1964 hefur hún samið
mörg góð lög og sent frá sér
margar frábærar plötur. Hún
hefur einnig samið nokkur
„heavy“ lög, eins og til dæmis
„My Country ’Tis of Thy Pe-
ople You’re Dying“, „Now
That’ The Buffalo’s Gone“ og
„Suffer Little Children" og
Buffy er einn helzti fulltrúi
og starfskraftur minnihluta-
hóps sem á í vök að verjast —
Indíánanna.
Buffy St. Marie er amerísk-
ur Cree-indíáni, fædd í Kan-
ada. „Ég var ættleidd þegar
ég var krakki. Ég veit ekki
hvað varð um foreldra mína
— hvort þau dóu eða hvort ég
var fædd utan hjónabands. Mér
finnst allavega ekkert vit í að
reyna að komast að því nú. Ég
var alin upp af konu sem var
indíáni í aðra ættina og manni
hennar sem var hvítur — í
hvítri borg.
Hvernig ég byrjaði að syngja?
Með því að vera á réttum stað
á réttum tíma. Ég fór einfald-
lega niður í Village (borgar-
hluti í New York) og það vildi
þannig til að ég samdi mín eig-
in lög sem enginn hafði heyrt
áður. Ég vissi ekki að sumir
sömdu ekki sín eigin lög. Ég
vissi í rauninni ekki neitt. Ég
vissi ekki hvar fólk fékk lög
til að syngja ef það samdi þau
ekki sjálft. Mér fannst einhvern
veginn að ef ég vildi syngja
lög sem sögðu eitthvað, yrði ég
að semja þau sjálf.
Ég söng til dæmis í The Gas-
light (þar byrjaði Bob Dylan),
The Bitter End og Folk City
(allt mjög þekktir þjóðlaga-
og vísnaklúbbar í New York).
Bob Dylan var í Folk City þeg-
ar ég kom þangað. Ég var svo
heppin að koma þangað á góðu
kvöldi, þegar allir voru þar —
hljómplötuútgefendur, umboðs-
menn og þessháttar fólk. Ég
gekk þangað inn með gítarinn
minn undir hendinni og spurði
hvort ég mætti syngja. Einhver
hafði sagt mér að maður gæti
fengið að syngja í NY án þess
að borga fyrir það! Það þótti
mér stórkostlegt.
Yfirleitt syng ég um það sem
kemur fyrir mig. Þannig þarf
ég ekki' að eyða tíma í að hugsa
um hvað ég á að syngja næst.
Mér finnst ekki gaman að
syngja um hluti sem skipta
engu máli. Þó er það svo, að
mörg þeirra laga sem ég heyri
í útvarpinu fjalla um hreint
ekki neitt og mér finnst oft
mjög gaman að þeim. Ég hef
sjálf ekki samið nema ca. 6
lög sem fjalla um eitthvað
(topical songs), mótmæla-
söngva eða hvað. fólk vill kalla
það — eins og til dæmis lagið
hans Donovans, „Universal
Soldier". (Buffy hreifst svo af
meðferð Donovans á laginu, að
hún talar um það eins og hann
hafi samið það sjálfur.)
Af þeim söngvurum sem ég
hef heyrt syngja „Until It‘s
Time For You To Go“, líkaði
mér bezt við Glen Campbell.
Hann söng lagið eins og á að
syngja það.
Ég hef verið beðin að leika
í kvikmyndum — hlutverk
frumstæðra indíánakvenna eða
Pocahontas! (Pocahontas var
dóttir Indíánahöfðingjans Pow-
hatan, sem ríkti á austurströnd
Bandaríkjanna í grennd við
Jamestown á 16. öld, þegar
Framhald á hls. 46.
10 VIKAN 36. TBL.